Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η ομιλία του Τζο Μπάιντεν στο Κογκρέσο για την Κατάσταση της Ενωσης, ήταν η καλύτερη -τουλάχιστον- της προεδρίας του;

Εδινε την εικόνα ότι το απολάμβανε. Οτι ξαναζούσε τα 30 και πλέον χρόνια που πέρασε στην Γερουσία. Οτι βρισκόταν μεταξύ φίλων, ενώ δεν απέφυγε να μπει σε διάλογο ακόμα και με υβριστές του. (Περισσότερα πιο κάτω).

Ηταν ένας άλλος Μπάιντεν. Ενας Μπάιντεν από το παρελθόν. Είχε φωνή. Ηταν… ζωντανός.

Αρα, εκτός από τα άλλα, αναβίωσε και τις ελπίδες που φαίνεται να έχει -λανθασμένα νομίζω- για την επανεκλογή του.

Κι αν κρίνει κανείς, τόσο από τον τόνο της φωνής του, όσο και από τα θέματα που κάλυψε στην -μακρά- ομιλία του, φαίνεται ότι το σκέφτεται σοβαρά.

Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του σε εσωτερικά θέματα και μάλιστα σε οικονομικά. Αυτά που κατ’ εξοχήν ενδιαφέρουν τον λαό, με ιδιαίτερη έμφαση στην «ξεχασμένη» μεσαία τάξη, στην δημιουργία θέσεων εργασίας με την μεταφορά τους από το εξωτερικό -κυρίως από Κίνα- στην Αμερική.

Μεγάλη έμφαση έδωσε ακόμα σε ένα από τα αγαπητά θέματα της αριστερής πλευράς του κόμματός του, στην φορολόγηση των κολοσσιαίων εταιρειών, που δεν πληρώνουν ούτε «ένα σεντ» σε φόρους, καθώς και στη φορολογία των δισεκατομμυριούχων που «πληρώνουν λιγότερους φόρους από ό,τι οι γραμματείς και οι πυροσβέστες».

Εριξε, δε, την απόχη του και προς τους συνταξιούχους, δίνοντάς τους ως… δόλωμα την μείωση του κόστους των φαρμάκων, αλλά και την εγγύησή του ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να πειράξει το medicare.

Αντίθετα προς τις προσδοκίες, πέρασε επιφανειακά το θέμα της Ουκρανίας, παρά την τεράστια επένδυση των ΗΠΑ σε χρήματα και πολεμικά είδη και παρά την απειλή που αποτελεί ο πόλεμος εκεί για το μέλλον της Ευρώπης, αν όχι και του Κόσμου.

Γιατί; Γιατί ο πόλεμος χάνει σταδιακά την υποστήριξη του λαού. Κάτι ανάλογο που συμβαίνει κάθε φορά όταν οι πόλεμοι τραβάνε πολύ. Ο αμερικανικός λαός δεν έχει υπομονή. Θέλει να δει γρήγορα αποτελέσματα. Και πολλοί, που βλέπουν ατέλειωτα δισεκατομμύρια να φεύγουν για την Ουκρανία, σκέφτονται γιατί να ξοδεύονται εκεί αντί να χρησιμοποιούνται για την ανοικοδόμηση ενός σχολείου, μιας γέφυρας, ενός δρόμου, στη δωρεάν περίθαλψη, στην κατασκευή φθηνών κατοικιών κ.τ.λ.;

Βέβαια, αυτά που θα μείνουν περισσότερο στην μνήμη είναι οι κραυγές αποδοκιμασίας -ακόμα και ύβρεων- από μερικούς Ρεπουμπλικανούς βουλευτές, όπως η κραυγή «ψεύτη» και άλλες που δεν μπορούν να δημοσιευτούν.

Δεν τους ωφέλησε πολιτικά. Ούτε ωφέλησε τον πρόεδρο της Βουλής, που φάνηκε να μην ελέγχει το κόμμα του. Που ενώ αυτός στεκόταν και χειροκροτούσε σε μερικά σημεία της ομιλίας του Μπάιντεν, αυτοί τον αποδοκίμαζαν.

Δεν στέκει. Δεν είναι αρμόζουσα συμπεριφορά σε έναν πρόεδρο, όποιος κι αν είναι.

Και μεταφέρει την εικόνα της πολιτικά διαιρεμένης Αμερικής στα πέρατα του Κόσμου.

Αυτό θα είναι το σημείο που θα σχολιάζει σήμερα ο Πούτιν, αλλά και ο Σι.