ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τα τελευταία χρόνια και εξαιτίας των δυσμενών οικονομικών συνθηκών που επικρατούν στην πατρίδα μας, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι οι άνθρωποι έχουν κουραστεί.
Το άγχος και η αγωνία να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους και να εξασφαλίσουν τα προς το ζήν,έχουν εξουθενώσει τις δυνάμεις τους και έχουν διαταράξει την ισορροπία του ανθρώπινου είναι και της καθημερινότητάς τους.
Ξυπνούν και με το καλημέρα σας,επιδίδονται σε έναν αδιάκοπο αγώνα για να εξασφαλίσουν τις βιοτικές μέριμνες και να ελαχιστοποιήσουν τα άγχη που τους βασανίζουν.
Αυτό βεβαίως συνέβαινε πάντοτε και θα συμβαίνει, καθώς “τα αγαθά κόποις κτώνται”. Οι συνθήκες όμως έχουν αλλάξει. Το άγχος έχει αυξηθεί. Και τα εισοδήματα, λόγω της κρίσης, έχουν μειωθεί με συνέπεια οι άνθρωποι να τρέχουν για να προλάβουν να λύσουν προβλήματα, να καλύψουν ανάγκες και να επουλώσουν πληγές.
Το αύριο είναι άγνωστο,αλλά και αβέβαιο για τους πολλούς και όλη αυτή η κατάσταση,έτσι όπως διαμορφώθηκε, κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης, έχει επιπτώσεις στην ψυχολογία των ανθρώπων. Αλλά η κρίση είναι κυρίως πνευματική. Από αυτό το έλλειμα ξεκινούν και τα υπόλοιπα που έχουν καταλάβει τον τόπο μας και τις ψυχές μας!
Και αυτές οι συνθήκες άλλους τους οδηγούν μακριά από το Θεό και άλλους τους στρέφουν κοντά του.
Οι άνθρωποι που επισκέπτονται τους ναούς δεν το κάνουν από απλή συνήθεια και ακολουθώντας μιά Παράδοση αιώνων! Τους οδηγούν τα βήματά τους στο κατώφλι της Εκκλησιάς για να ανάψουν το κερί τους και μέσα στη φλόγα του,στην οποία αφοσιώνονται για λίγο, με αυστηρή προσήλωση,βλέπουν ολόκληρη τη ζωή τους και εναποθέτουν την πίστη τους στο Θεό.
Η φλόγα του κεριού λες και αναψηλαφεί όλα τα προβλήματά τους εκείνη τη στιγμή,καταθέτοντας ευλαβικό αίτημα για την επίλυσή τους-προς το συμφέρον της αιτήσεως!
Ναί, αναμφισβήτητα τα προβλήματα στρέφουν τον άνθρωπο προς τον Θεό.
Ο ταλαιπωρημένος στρατοκόπος της ζωής, ο σύγχρονος άνθρωπος, αναζητά μέσα από τα Ιερά Μυστήρια και τις ακολουθίες της Εκκλησίας, να βρεί την ίαση και τη γιατρειά και να αμβλύνει –και γιατί όχι και να απαλλαγεί από –τις βιοτικές μέριμνες που τον κατατρέχουν καθημερινά.
Σαν το μικρό παιδί που παίζει μακριά από του γονιού το βλέμμα , κι όταν συμβεί κάτι αναπάντεχο, κάποιο δυσάρεστο γεγονός, κάποιο ατύχημα, τότε τρέχει με δάκρυα στα μάτια να ζητήσει φροντίδα και προστασία.
Κάπως έτσι συμβαίνει και σήμερα,άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με την Εκκλησία,ή η σχέση τους ήταν χαλαρή και στα όρια μιας τυπικής συμμετοχής ,αναζητούν στην Εκκλησία,την πατρική φροντίδα και προστασία.
Σίγουρα δεν αναζητούν επίσημες τελετές και πομπώδεις υποδοχές,δεν τους ανακουφίζουν ανούσιες εκδηλώσεις και εθιμοτυπικού χαρακτήρα συνάξεις.
Οι άνθρωποι αναζητούν την ίαση της ψυχής και την τροφή του πνεύματος,τη γιατρειά και την αποτελεσματική θεραπεία κατά των παθών.
Χαρακτηριστικό αίτημα πολλών πιστών σήμερα, αυτή τη δύσκολη εποχή της ανέχειας και της γενικής κρίσης το καρδιόβγαλτο αίτημα: ” πάτερ θέλω έναν καλό πνευματικό για να εξομολογηθώ και να συζητήσω”.
Τι τιμή για την Εκκλησία Του,να την εμπιστεύονται ακόμα οι άνθρωποι ως τον πλέον διαχρονικό φορέα της Χάρης Του και των ιαμάτων της.
Αναζητούν στην Εκκλησία το διάλογο που τους στέρησε η κοινωνία,ψάχνουν να βρούν στη φιλόξενη αγκαλιά της Εκκλησίας μας,τη συζήτηση και τη συμβουλή.
Έχουν κουραστεί οι άνθρωποι από την πολύβουη καθημερινότητα,που οι άνθρωποι αντί να συζητούν και να διαλέγονται,γριλίζουν και βουίζουν.
Αναζητούν έναν καλό πνευματικό για να εναποθέσουν στο Ιερό πετραχείλι του,τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους.
Εμπιστεύονται οι νέοι περισσότερο τα τελευταία χρόνια τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας και κυρίως αυτό της Ιεράς Εξομολόγησης και της Θείας Ευχαριστίας,που είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών, προς τον Αγιοπνευματικό χαρακτήρα της Εκκλησίας.
Εδώ εντοπίζεται το μεγάλο διακύβευμα για τους ιερείς,να κερδίσουν αυτούς τους ανθρώπους,ανταποκρινόμενοι στην αποστολή τους και στο θείο έργο που τους ανατέθηκε.
Οι πιστοί όμως το θέτουν ” έναν καλό πνευματικό”,ας μην κάνουμε το λάθος να νομίζουμε οτι αναζητούν γελωτοποιό ή κλόουν,δεν ψάχνουν να γελάσουν, γιατί αλλιώς θα πήγαιναν στο θέατρο ή στο τσίρκο.
Δεν θέλουν τον ιερέα τους να αναλώνεται σε αστεία και γελοίες περιγραφές, για να τους προκαλέσει το γέλιο.
Δεν θέλουν γενικότερα τον ιερέα τους συσχηματιζόμενο με τον κόσμο,να έχει δηλαδή όλες τις κοσμικές συνήθειες και να τις διαφημίζει κιόλας.
Δεν θέλουν τον ιερέα τους να εμφανίζεται με φωτογραφίες αυτογελοιοποίησής του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,προκειμένου να δείξει πόσο απλός και κοντά στους ανθρώπους είναι.
Πρόκειται για μία τακτική η οποία ενώ στην αρχή γίνεται αποδεκτή από τον κόσμο ,στην συνέχεια προκύπτει ότι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που αποδέχθηκαν αυτή την χαλαρή κατάσταση, μετά από λίγο αντί να τη χαρούν,απογοητεύονται και γίνονται αρνητικοί κριτές τέτοιων συμπεριφορών! Και το κακό είναι οτι πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις , ταυτίζουν τον ιερέα με την Εκκλησία.
Αντιθέτως θέλουν τον ιερέα τους να μυρίζει λιβάνι,όπως χαρακτηριστικά μας είπε ένας νέος άνθρωπος πρόσφατα,να μην αντιγράφει τακτικές που ακολουθεί ο υπόλοιπος κόσμος και να μην αναλώνεται σε κοσμικές συνήθειες,με τη δικαιολογία ότι έχει οικογένεια.
Ο ιερεύς οφείλει να στέκεται λίγο υψηλότερα των ανθρωπίνων,να υπερίπταται ως άγγελος,αφού και αυτοί οι άγγελοι, μολονότι είναι κοντά στο Θεό, δεν έχουν τη μεγάλη ευεργεσία και δωρεά από τον Θεό, να τελούν το μέγα και ιερό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Οφείλει ο ιερεύς να εμπνέει το σεβασμό μέσα στην κοινωνία,κινούμενος με ιεροπρέπεια. Δεν είναι αποστολή του ιερέως να αναλώνεται μόνο στο φιλανθρωπικό έργο,αφήνοντας ως δευτερεύον το πνευματικό. Η φιλανθρωπία δεν είναι η κύρια αποστολή της Εκκλησίας,είναι πάρεργο.
Οι άνθρωποι σήμερα θέλουν ο ιερέας ,να μπορεί να τους ανακουφίζει αλλά και να τους καθοδηγεί πνευματικά,να τους δίνει κατευθύνσεις σύμφωνα με το το λόγο του Θεού, μέσα από το Ευαγγέλιο και τις Πράξεις των Αποστόλων και να τους ευθυγραμμίζει στο άγιο θέλημά Του.
Κάποιος ιερέας δικαιολογήθηκε κάποτε,ότι δεν ασχολείται αρκετά με το πνευματικό έργο,διότι στο χωριό που υπηρετεί,οι άνθρωποι είναι χωριάτες, χαμηλού πνευματικού και μορφωτικού επιπέδου και με έλλειψη παιδείας.
Δυστυχώς αντί να αντιληφθεί το ” πεδίον δόξης λαμπρόν” και να εργαστεί περισσότερο, για να βοηθήσει τους ανθρώπους και να εξυψώσει το επίπεδό τους,είχε συσχηματιστεί απόλυτα,συμπεριφερόμενος πιό κοσμικά και από τους κοσμικούς,περιοριζόμενος σε μια λειτουργία την Κυριακή, σα να υπηρετεί καθαρά σε δημοσιουπαλληλικό επίπεδο.
Ας μην παραξενεύονται οι ιερείς, όταν στην ερώτησή τους στον πιστό για το τί ακριβώς ζητά και έχει ανάγκη, εκείνος τους απαντά: “έναν καλό πνευματικό”!
Έναν πνευματικό που δεν θα αποπνέει εκκοσμίκευση, αλλά ουράνιο μοσχολίβανο και Εκκλησία.
Αν ο επίσκοπος είναι είς τύπον και τόπον Χριστού,τότε ο ιερέας είναι είς τύπον και τόπον των προφητών και των Αγίων.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη όλων ημών των ποιμένων, μικρών και μεγάλων, προβεβλημένων και διακριτικών , ευνοημένων και ταπεινών, αλλά πρωτίστως ανιδιοτελών και αφοσιωμένων εργατών του Αμπελώνος του Κυρίου.
Και δεν είναι καθόλου τυχαία η προτροπή του ιερού υμνωδού, που μας προτρέπει στο χερουβικό ύμνο,να αποθέσουμε πάσαν την βιοτικήν μέριμναν.
Για εμάς ισχύει αυτό και μετά το πέρας της θείας λειτουργίας. Ναί,να απόσχουμε από κάθε κοσμική μέριμνα,προφητεύοντας τη Βασιλεία Του Θεού στους ανθρώπους,που τόσο διψούν γι’αυτήν. Γένοιτο!
