«Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. πάλιν ἐρῶ χαίρετε» (Φιλιππησίους 4,4)

Κυριακή τῶν Βαίων σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Μία Κυριακή ὅμως τῶν Βαΐων πολύ διαφορετική, ἀφάνταστα διαφορετική, «κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος», ἀπό αὐτήν τή γνωστή μας, πού γιορτάζαμε μέ πνευματική χαρά καί ἀγαλλίαση, μέχρι πέρυσι. Ἐφέτος, τό «μοιραῖο» κατ’ ἄνθρωπον 2020, οἱ ἄλλοτε καταστόλιστες ἐκκλησίες μας εἶναι δυστυχῶς ἄδειες καί μόνο ἐμεῖς οἱ λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου εἴμαστε μέσα στό ναό. Ὅσοι δέ αὐτή τήν στιγμή ἔχετε τήν πολύτιμη εὐκαιρία νά μᾶς παρακολουθεῖτε διαδικτυακά ἀπό τά σπίτια σας, ἐσείς ἀποτελεῖτε κατά κάποιον τρόπο τό «ἀόρατο», τό ἀφανές ἐκκλησίασμά μας.

Ἔτσι τά εὐλογημένα βάγια θά μείνουν ἀνέπαφα. Δέν θά τά κρατήσετε εὐλαβικά στά χέρια σας, οὔτε μέ αὐτά τά εὐώδη κλαδιά μεταφέροντάς τα θά μοσχοβολήσετε, ὅπως ἄλλα χρόνια, τά σπίτια σας. Σᾶς παρακαλοῦμε μόνο μέ τό νοῦ σας νά νιώσετε τή λεπτή εὐωδία τους καί πάλι μέ τήν εὐσεβῆ φαντασία σας νά ὑποδεχτεῖτε μέ αὐτά τά δροσερά καταπράσινα κλαδιά τόν Βασιλέα Χριστό, πού ἔρχεται θριαμβευτής, νικητής τοῦ θανάτου στήν ἁγία Πόλη καί μέσα στή ψυχή σας ἄς ἀκοῦστε τόν ἀπόηχο ἀπό τίς οὐρανομήκεις καί ἐνθουσιώδεις κραυγές πού ἀντήχησαν κάποτε στούς δρόμους καί τίς πλατεῖες τῶν Ἱεροσολύμων ἐκείνη τήν ἁγία ἡμέρα: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».

Ὅμως, ἀγαπητοί, στή σημερινή Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τῶν Βαίων δέν ἀκούσαμε μόνο τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη νά μᾶς ἐξιστορεῖ, πῶς ὁ Δεσπότης του Χριστός, λίγες ἡμέρες πρίν τά Ἄχραντα Πάθη Του, εἰσῆλθε στή πόλη τῶν Ἱεροσολύμων ὡς ἔνδοξος βασιλεύς καί τροπαιοῦχος, καθήμενος ὅμως πολύ ταπεινά ἐπί πώλου ὄνου καί προκαλώντας μέ τήν αἰφνίδια εἴσοδό Του πελώρια κύματα ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ στίς τάξεις τοῦ  ἁγνοῦ λαοῦ καί ἀνάβοντας συγχρόνως πύρινες φλόγες μίσους καί ζήλειας στίς ψυχές τῶν κακόψυχων καί διεστραμμένων  φαρισαίων καί γραμματέων. Σήμερα ἐπίσης ἀκούσαμε καί τόν οὐρανοβάμονα Ἀπόστολο Παῦλο νά συμβουλεύει ἐγγράφως καί φιλόστοργα σάν πατέρας μέσα ἀπό τή φυλακή τῆς Ρώμης τούς Φιλιππησίους, δηλαδή τούς μακρινούς προγόνους μας ἐδῶ στήν Καβάλα. Καί τί νά τούς προτρέπει, μεταξύ τῶν ἄλλων, μέσα ἀπό τή σκοτεινή καί ἀνήλια ἐκείνη φυλακή τῆς Ρώμης, λίγο πρίν ἀπό τό μαρτύριό του; Τά ἑξῆς παράξενα λόγια: «Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. Καί πάλι σᾶς τό ξαναλέγω νά χαίρετε…».

Μάλιστα! Καί βέβαια νά τά ἔγραφε αὐτά ἕνας ἄνθρωπος καλοζωισμένος, μέσα ἀπό τό γραφεῖο του ἤ καθισμένος ἀναπαυτικά στήν πολυθρόνα του, ἴσως τό πράγμα νά εἶχε κάποια λογική ἐξήγηση. Σχεδόν θά ἰσοδυναμοῦσε μέ τό ἑξῆς: σᾶς εὔχομαι, ἀδελφοί, νά χαίρεστε καί σεῖς, ὅπως χαίρομαι καί ἐγώ, ἐγώ πού ἔχω στή διάθεσή μου καί ἀπολαμβάνω ὅλα τά καλά τοῦ κόσμου. Ὑγεία, ἄνεση, χρήματα, κάθε ἐξυπηρέτηση.΄Ἡ ὅπως ἐκεῖνος ὁ πλούσιος της Παραβολῆς τοῦ Χριστοῦ μας, «ὁ ὁποῖος ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καί βύσσον εὐφραινόμενος κάθ’ ἡμέραν λαμπρῶς» (Λουκᾶ 16,19). Ἀλλά τώρα, παρακαλῶ, ποιός τά γράφει αὐτά; ποιός δίνει αὐτή τή συμβουλή; Τά γράφει ἕνας ἄνθρωπος, πού ἐνῶ προσφέρει στό κοινωνικό σύνολο μέ τό κήρυγμά του, μέ τά θαύματά του, μέ τήν ἀκατάπαυστη δραστηριότητά του τίς μεγαλύτερες εὐεργεσίες, ἀντίθετα διώκεται ἀπηνῶς καί κλείνεται στή φυλακή ὡς κακοῦργος καί κλεισμένος μάλιστα μέσα σέ μία θεοσκότεινη καί ἀνήλια φυλακή περιμένει τήν θανατική του ἐκτέλεση.

Ἀντιλαμβάνεσθε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀόρατο εὐσεβές καί φιλέορτο ἐκκλησίασμα, ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι τά ἱερά αὐτά λόγια τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος «χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. Πάλιν ἐρῶ χαίρετε» ἔχουν ἰδιαίτερη σημασία γιά ἐμᾶς σήμερα, πού βιώνουμε ὄχι εὐχάριστη κατάσταση, ζώντας ἕνα ἀκούσιο κάτ’ οἶκον περιορισμό. Ἕναν περιορισμό πού μᾶς ἐπέβαλε γιά τό καλό μας ἡ Πολιτεία καί συγκατένευσε σ’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία. Διότι ὅπως ἔχει μέχρι σήμερα ἔμπρακτα ἀποδειχθεῖ καί πολλές φορές ἐπισημανθεῖ ἀπό τίς ἁρμόδιες καί ὑπεύθυνες πολιτικές ὑγειονομικές ἀρχές τῆς πατρίδος μας, ὁ κάτ οἶκον περιορισμός τῶν πολιτῶν καί ἡ ἀποφυγή πάση θυσία συγχρωτισμοῦ ἀποτελοῦν σωτήριες μεθόδους γιά τήν ἀναχαίτιση τοῦ θανατηφόρου ἰοῦ.

Γιά μᾶς, λοιπόν, ἀντήχησαν καί πάλι στούς ἄδειους ναούς τά Ἀποστολικά αὐτά καί θεόπνευστα λόγια: Χριστιανοί, ἀδελφοί μου, δέν θά χαίρετε μόνο, ὅταν ἀπολαμβάνετε τά ἀγαθά τῆς ζωῆς, τά νόμιμα ἐννοεῖται. Ἡ χαρά σας νά μή προέρχεται μόνο ἀπό τήν ἀπόλαυση τῶν ὑλικῶν καί κοσμικῶν ἀγαθῶν. Δέν πρέπει νά λησμονεῖτε, ὅτι ἡ χαρά ἡ πραγματική καί μόνιμή του πιστοῦ χριστιανοῦ πηγάζει  προπάντων ἀπό τή ψυχή του, πηγάζει ἀπό τή συνείδησή του, τήν ἥσυχη καί γαλήνια. Ἡ χαρά τοῦ χριστιανοῦ, ἡ ὁποία δέν διακόπτεται ἀπό τίς θλίψεις τίς ἀναπόφευκτες αὐτοῦ τοῦ βίου, εἶναι αἴσθημα οὐράνιο, εἶναι λουλούδι πού μπορεῖ νά ἀνθίσει στούς πνευματικούς λειμῶνες καί νά μοσχοβολήσει καί ἐπάνω στή μεγαλύτερη δυστυχία τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Κύριό μας τή Μεγάλη Πέμπτη, λίγο πρίν ἀρχίσει τό φοβερό του μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ. Τί προσευχόταν καί ἔλεγε στόν οὐράνιο Πατέρα Τοῦ: «Πατέρα μου δῶσε καί οἱ μαθητές μου νά ἔχουν τή δική μου χαρά, τή χαρά τήν τέλεια, πού γεύομαι τή στιγμή αὐτή…» (Ἰωάν.17,13). Ἄς μή ξεχνοῦμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο, πού «ἔχαιρε ἐν τοῖς παθήμασί του» (Κολλασαεῖς 1,24) καί ὅλους τους Ἀποστόλους πῶς «χαίροντες ἔφευγαν ἀπό τό συνέδριο ὅπου ξυλοκοπήθηκαν ἄγρια ἀπό τούς αἱμοβόρους ἀρχιερεῖς…» (Πράξ.5,41).

Ἑπομένως ἀγαπητοί μου, ἄς μήν ἐπιτρέψουμε τίς δύσκολες αὐτές ἡμέρες καί ὧρες ἡ ἀπαγοήτευση, ἡ πικρία, ἡ κατάθλιψη, ὅλα τά διαβολικά συναισθήματα νά μᾶς πλησιάσουν. Ἀτενίζοντας σταθερά τόν Ἐσταυρωμένο ἄς παίρνουμε κουράγιο καί δύναμη καί ὑπομονή μέχρις ὅτου ἀνατείλουν καί πάλι οἱ ἡμέρες πού ξέραμε, ἡ εὐλογημένη κανονικότητα τῆς ζωῆς μας. Ἀμήν

Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Χρυσοστόμου

Ελευθερούπολη 11-4-2019, Παραμονή των Βαΐων