Του π. Ηλία Μάκου
Οι κλοπές στα παγκάρια ναών της Ηπείρου, αν και έχουν περιοριστεί σε σχέση με το παρελθόν, συνέβαλε και ο κορωνοϊός σ’ αυτό, καθώς οι εκκλησίες ήταν κλειστές ή χωρίς κόσμο, δεν έχουν σταματήσει.
Ωστόσο στις περισσότερες περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι πενιχρά έως ευτελή, αφού οι πιστοί δεν έχουν τη δυνατότητα να ρίχνουν πολλά χρήματα στα παγκάρια και αυτά τα λίγα, που συνεισφέρουν, περισυλλέγονται άμεσα από τα εκκλησιαστικά συμβούλια.
Τελευταίο περιστατικό στην περιφέρεια της Ηπείρου εξιχνιάστηκε άμεσα από το Αστυνομικό Τμήμα Μετσόβου και αφορούσε κλοπή παγκαριού σε ιερό ναό στη Χρυσοβίτσα Μετσόβου, που έγινε τη νύχτα στις 1-7-2021.
Ειδικότερα, όπως προέκυψε από την αστυνομική έρευνα, ο κατηγορούμενος, ο οποίος, αφού ταυτοποιήθηκαν τα στοιχεία του, συνελήφθη, αφαίρεσε μεταλλικό παγκάρι από κλειστό χώρο, παράπλευρο του οστεοφυλακίου του ναού.
Αν επιχειρηθεί να προσεγγιστεί κοινωνιολογικά το θέμα των κλοπών από τα παγκάρια εκκλησιών θα καταλήξει κανείς στο βασικό συμπέρασμα ότι άτομα όχι απαραίτητα χωρίς πίστη, αλλά σίγουρα χωρίς φόβο Θεού, έχουν σχηματίσει την πίστη-πεποίθηση πως “οι εκκλησιές έχουν λεφτά”, όπως λέγεται λαϊκά.
Και ενδεχομένως ορισμένοι μεγάλοι ναοί σε πόλεις να συγκεντρώνουν μερικά ποσά, που προφανώς είναι εμφανώς μικρότερα σε σχέση με την περίοδο πριν την οικονομική κρίση, γενικά, όμως, εκτιμώντας τα πράγματα, τα έσοδα από τον οβολό των πιστών έχουν μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια.
Παρ’ ότι οι άνθρωποι, που εκκλησιάζονται, έχουν διάθεση να ρίξουν στο παγκάρι για τη λαμπάδα τους, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο το έργο της Εκκλησίας, πλέον το κάνουν με πολλή επιφύλαξη, γιατί οι τρέχουσες οικονομικές ανάγκες τους δεν το επιτρέπουν.
Μια άλλη παράμετρος, όπως προκύπτει από την ανάλυση των πραγμάτων, είναι ότι άτομα φτωχά, που δεν θέλουν να ζητιανέψουν, μέσα στην απόγνωση και στην απελπισία τους, παραβιάζουν τον κωδικό των αξιών τους, τσαλαπατούν τη συνείδησή τους και “καταφεύγουν” στα παγκάρια ως διαρρήκτες και κλέφτες.
Δεν είναι το ορθό, ωστόσο μέσα στη θολούρα του μυαλού και της καρδιάς τους απενοχοποιούν την πράξη τους. Η ποιμαντική αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος δεν μπορεί να είναι άλλη από το να καταδικάζονται οι πράξεις και να συγχωρούνται τα πρόσωπα.
Μέσα από τη συγχώρηση του προσώπου, που βέβαια θα υποστεί τις συνέπειες των ενεργειών του, μπορεί να έλθει η αληθινή μετάνοιά του. Αυτό σημαίνει ηθική μεταβολή. Γυρίζει την πλάτη στο κακό παρελθόν και ζητάει το αγαθό.
