Σχόλιο του Σωτήρη Τζούμα

Μια ζωή, τουλάχιστον από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως νοήμονα άνθρωπο και μάλιστα θρησκευόμενο με τρόπο σωστό και όχι με φανατισμούς και υπερβολές, θυμάμαι να μάχομαι πάντα και να αρθρογραφώ για την Εκκλησία και μάλιστα για θέματα που οι άλλοι δεν τολμούσαν να πούν ή να γράψουν, είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε γιατί δεν μπορούσαν.
Αυτό όπως ήταν φυσικό διήγειρε αντιδράσεις και από τους μεν και από τους δε κάθε φορά που προέκυπτε κάποιο θέμα το οποίο δημιουργούσε διχογνωμία.

Και ο Μακαριστός Χριστόδουλος που πάντα σε αυτά τα θέματα ήταν δίκαιος μου έλεγε ότι για να τα έχουν και οι δυο πλευρές μαζί σου μάλλον σωστά τα γράφεις! Μην σε στενοχωρεί η κριτική και οι επιθέσεις! Ο Θεός μας θέλει μαχητές, μου έλεγε, όχι γιαλαντζί!

Και πράγματι οι μάχες που έδινα είχαν ως επίκεντρο την αλήθεια όσο σκληρή και αν ήταν, ακόμη και αν αφορούσε προσφιλή μου πρόσωπα. Πολλές φορές ήλθα αντιμέτωπος με φίλους μου γιατί πίστευα ότι η αλήθεια ήταν στην αντίπερα όχθη!
Μάλιστα κατά τα νεανικά μου χρόνια έζησα έντονα τις θορυβώδεις διαφωνίες της επίσημης Εκκλησίας με τις ακμάζουσες τότε εκκλησιαστικές οργανώσεις για θέματα διοίκησης και για αλλαγές Ιεραρχών οι οποίοι δεν ήταν αρεστοί και υπάκουοι στην τότε ηγεσία της Εκκλησίας.

Και θυμάμαι την εποχή εκείνη ποσό άδικο φάνηκε στα παιδικά μάτια μου η καρατόμηση 13 αξίων και ανεπίληπτων Ιεραρχών οι οποίοι με το πρόσχημα ότι είχαν εκλεγεί υπό του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α ´ έπρεπε να εκπέσουν του θρόνου των διότι δεν εθεωρούντο ελεγχόμενοι από την νέα ηγεσία της Εκκλησίας, γιαυτό και έπρεπε να καρατομηθούν.

Μία από τις κατηγορίες με τις οποίες είχαν φορτώσει τους καρατομηθέντες οι τιμωροί ήταν ότι προέρχονταν από παραεκκλησιαστικές οργανώσεις.
Και πράγματι όλοι οι εκλεγέντες υπο του Ιερωνύμου του Α ´ ανήκαν στις οργανώσεις ΖΩΗ και ΣΩΤΗΡ.
Και γώ μολονότι δεν ειχα καμία σχέση με τις οργανώσεις αυτές, πλην του ότι τις θεωρούσα αναπόσπαστο τμήμα της Εκκλησίας μας και μάλιστα ηθικό και υγιές, έδινα μάχη τότε με τις φτωχές μου δυνάμεις, μέσα από το αντικειμενικό και αδέκαστο μετερίζι της εφημερίδας «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» που φιλοξενούσε όλα τα άρθρα μου ,χωρίς λογοκρισίες, να απαλειφθεί ο όρος «παραεκκλησιαστικές» από τον δημόσιο διάλογο!
Τι σημαίνει η πρόθεση «παρά» έγραφα μπροστά από τις εκκλησιαστικές; Και οι άνθρωποι των οργανώσεων αυτών τον λόγο του Χριστού Ευαγγελίζονται και διακηρύττουν τον λόγο Του και την αγάπη Του! Οι άνθρωπο αυτοί έγραφα αγωνιούν για τους ίδιους λόγους για την Εκκλησία με όλους μας!

Άργησα να το καταλάβω αλλά το κατάλαβα έστω και αργά, ότι η μομφή αυτή-να στοχοποιούμε δηλαδή με τον καταχρηστικό όρο «παρά» τις οργανώσεις- εξυπηρετούσε κάποιους κηφήνες της επίσημης Εκκλησίας της εποχής εκείνης, οι οποίοι ούτε από ενοριακό έργο γνώριζαν, ούτε από κατηχητικά, ούτε από ιεραποστολική ζωή και δράση.

Και στην μανία που τους διακατείχε να εξαφανίσουν τους οργανωσιακούς από τη μέση για τη διαδοχή στις Μητροπόλεις- δεδομένου αν γινόταν σύγκριση θα υπερτερούσαν σε προσόντα και γνώσεις των άλλων- έριξαν τη μομφή… « παραεκκλησιαστικοί»για να τους αποδομήσουν ως υπερβολικούς και γραφικούς από τον δημόσιο εκκλησιαστικό βίο και διάλογο.

Και τα κατάφεραν!
Και έτσι η επίσημη Εκκλησία μας υπακούοντας στις φωνές που ακούγονταν στον Κολοσσαίο φρόντισε να περιθωριοποιήσει τις εκκλησιαστικές οργανώσεις.

Αν αντί αυτής της γραμμής που υπέδειξαν οι άσχετοι και οι κηφήνες, πρυτάνευαν οι φωνές των προσγειωμένων κληρικών και αν η Εκκλησία αγκάλιαζε τις οργανώσεις και τις συμπεριελάμβανε κάτω από την δική της καθοδήγηση πολλά θα μπορούσε να οφεληθεί και το έργο της σήμερα θα ήταν ακόμη πιο θαυμαστό και περίλαμπρο σε τομείς όπως η φιλανθρωπία, το κήρυγμα, τα κατηχητικά, η ιεραποστολή, οι εκδόσεις κ. ά.
Αλλά όταν τα ανθρώπινα και οι μικρότητες εισέρχονται στον χώρο της Εκκλησίας αμβλύνουν δυστυχώς το ουσιαστικό της περιεχόμενο και αλλοιώνουν την αγνότητα των προθέσεων της.

Και να καταθέσω και μία προσωπική αλλά οφειλετική εξομολόγηση: τις εκκλησιαστικές οργανώσεις με έκανε να δω με άλλο μάτι δύο σημαντικοί κληρικοί που γνώρισα από τα μαθητικά μου χρόνια. Ο ένας ήταν ο Μακαριστός μεγάλος Μητροπολίτης Χίου Χρυσόστομος( Γιαλούρης) αυτή η εξέχουσα εκκλησιαστική φυσιογνωμία. Και ο έτερος ήταν ο επι πολλά έτη Ιεροκήρυκας στη Χίο Αρχιμ. Νίκων Χαρέας, ο οποίος υπέργηρος σήμερα συνεχίζει να προσεύχεται για όλους μας από το κρεββάτι του πόνου! Αυτές οι μεγάλες μορφές της Εκκλησίας μας θα μας κρατήσουν ρην Ελλάδα μας όρθια και θα το ξεπεράσουμε και αυτό που περνάμε σήμερα και το οποίο άλλαξε τις ζωές μας.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Γιατί έφτασα σε αυτή την ηλικία για να με αποκαλέσει- ελαφρά τη καρδία- κάποιος συμπαθής κατά τα άλλα κύριος ο οποίος προφανώς στην προσπάθεια του να εκμεταλλευτεί προσωπικά την κατάσταση που ζεί η πατρίδα μας και η Εκκλησία μας, επειδή παρουσίασα τα γεγονότα ως έχουν και όχι όπως θάθελε μου απένειμε την μομφή του …παρεκκλησιαστικού!

Δεν ξέρει όμως ο…καημένος ότι στις μέρες που περνάμε αυτό για μένα είναι εύσημο !
Προς το παρόν δεν απαντώ.
Θα περιμένω να πάρω τα νομικά έγγραφα αφού όπως με απειλεί προσέφυγε στη Δικαιοσύνη!
Μόλις τα πάρω θα του απαντήσω καταλλήλως και εφ´όλης της ύλης! Και μη νομίζει ότι δεν έχω άλλα όπλα στην φαρέτρα μου!
Ωστόσο περίμενα να έχει αντιληφθεί τον διχασμό που δημιούργησε στον τόπο του με τις υπερβολές και τα πολλά λόγια και να σταματήσει να λέει τόσα πολλά!
Ποιον εξυπηρετεί με αυτή τη στάση;
Ας περάσει το κακό που ζούμε και θα δοθούν άλλες ευκαιρίες για να χτίσει σε πιο στερεά θεμέλια την καριέρα του, αν έχει τόσο άγχος!.

Να ξέρει, πάντως, πως σε θέματα πίστεως και αληθείας προσωπικά ο υπογράφων δεν ορρωδιεί προ ουδενός! Αυτό να θυμάται!

Τελειώνω με τα εύστοχα λόγια του Αγίου Άνθιμου του Χίου ο οποίος ζούσε ανάμεσα σε χανσενικούς και τους κοινωνούσε ανελλιπώς:

«Στην εποχή των λιμών και των επιδημιών ο Θεός να μας φυλάττει από αυτούς που λέγουν φωναχτά ότι κάνουν απλά και μόνον το καθήκον τους. Ο Θεός μας θέλει να γίνουμε θυσία για τον πλησίον».

Αυτά προς το παρόν. Καλά να είμαστε και θα επανέλθουμε.