Μπορεί να ήταν σεμνός ο εορτασμός, ωστόσο για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι ο ηρωισμός των Σουλιωτών όχι μόνο δεν λησμονιέται, αλλά αποτελεί και καθοδηγητικό φως για το μέλλον.

Μετά την επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο της πλατείας, κατατέθηκαν στεφάνια και ακολούθησαν χαιρετισμοί.

Μεταξύ άλλων παρέστησαν ο βουλευτής Ιωαννίνων του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Τσίμαρης, ο  Περιφερειάρχης Ηπείρου Αλέκος Καχριμάνης, ο δήμαρχος Δωδώνης Χρήστος Ντακαλέτσης κ. ά.

Ο κ. Τσίμαρης σημείωσε  ότι “τόπος τραχύς, δυσπρόσιτος το Σούλι. Άνθρωποι που γεννιούνται σε ένα τέτοιο τόπο δεν είναι εύκολο να υποκύψουν σε κανένα ζυγό ή να προσκυνήσουν ξένο αφέντη. Με ξεκάθαρη την πίστη στην ελευθερία και στις θυσίες που αυτή συνεπάγεται”.

Ο κ. Καχριμάνης τόνισε ότι “οφείλουμε να τιμoύμε εσαεί τους Σουλιώτες. Και μαζί με την τιμή, θα πρέπει να αναπτυχθεί και η ευρύτερη περιοχή του Σουλίου. Η Πολιτεία δεν έχει κάνει, πολλά, που έπρεπε να κάνει, ώστε να μπορεί ο κόσμος να μένει στα χωριά του”.

Ο κ. Ντακαλέτσης αφού αναφέρθηκε στο ηρωικό φρόνημα των Σουλιωτών, τόνισε την ανάγκη να γίνουν έργα στον τόπο, ώστε να κρατηθεί ζωντανός.

Ως προς το ιστορικό της μάχης διακόσιοι μάχιμοι Σουλιώτες υπό την οδηγία του Φώτου Τζαβέλλα, αλλά και των οπλαρχηγών Γόγκου Δαγκλή, Σκούμπου Δράκου, Κολιοδημήτρη, Κίτζου Πανομάρα, Πάσχου Δάλα δήλωσαν αποφασισμένοι να μην αφήσουν τους 1500 άνδρες του Αλή πασά να κινηθούν προς τη Βρυτζάχα.

Στη μάχη στήθος με στήθος φονεύθηκε από τον Τζαβέλλα ο αρχηγός των Τουρκαλαβανών Μουσταφά Ζυγούρης και αναθάρρησαν και οι υπόλοιποι Σουλιώτες και εφόρμησαν με γενναίο φρόνημα κατά των εχθρών, οι οποίοι αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή.

Οι Σουλιώτες λαφυραγώγησαν το στρατόπεδο Των Τουρκαλβανών και χωρίς να χάσουν ούτε έναν στρατιώτη επέστρεψαν στο Σούλι.

Ο πανούργος Αλή πασάς, όμως, θεώρησε ότι, μετά τη νίκη τους, οι Σουλιώτες θα ήταν εφησυχασμένοι, και σκέφτηκε να τους κάνει γενική επίθεση στο Σούλι. Τους ενημέρωσε, ωστόσο ο Ισλαμπέης της Παραμυθιάς, φίλος των Σουλιωτών, και ο Φώτος Τζαβέλλας με 300 ανδρείους κατέφτασαν στη Βρυτζάχα, όπου κατατρόπωσαν τους Τουρκαλβανούς.

Φρικτοί, αλλά και ωραίοι οι χρόνοι εκείνοι, γιατί αντηχούν και αντιλαλούν τραγούδια αντρειωμένα της λευτεριάς, που φτάνουν ως τις μέρες μας και δεν θα σβήσουν ποτέ, καθώς μυρωμένα θα μεταπηδούν από γενιά σε γενιά και από καρδιά σε καρδιά.

Και οι ήρωες και οι ηρωίδες του Σουλίου, θα λάμπουν μέσα στη δόξα σαν άγγελοι λευκοί, που θα τους ραίνουν τα ματωμένα, αλλά και ροδοστάλακτα άνθη  λευτεριά.

Το αίμα των Σουλιωτών, που έτρεχε αγνό στις φλέβες του και που χύθηκε και ζέστανε το παγωμένο χώμα, δίνει την αγγελία του αγώνα για ιδέες και αξίες και στην εποχή μας.