Του π. Ηλία Μάκου
Στο πυκνό σκοτάδι της εποχής μας, όπου οι άνθρωποι ζητούν και αναζητούν την αληθινή πίστη, που μεταφράζεται σε αληθινή αγάπη και σε βάσιμη ελπίδα, αλλά δεν τη βρίσκουν ουσιαστικά, αλλά επιφανειακά στα πρόσωπα των εκκλησιαστικών λειτουργών, ξεχωρίζει το φως, ένα φως κατάλαμπρο και καθάριο, που ακτινοβολεί μια διεθνής φυσιογνωμία της Ορθοδοξίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος.
Κι ενώ πολλοί ομιλούν για ανάξιους κληρικούς, ακάθαρτους και στην ηθική και στην τσέπη, που εκθέτουν την Εκκλησία, σκανδαλίζουν τους πιστούς και ρεζιλεύουν την ιδιότητά τους στα μάτια του κόσμου, προβάλλει σαν βάλσαμο η φυσιογνωμία του Αναστασίου, ο οποίος είναι μια ένσαρκη μαρτυρία ότι η Εκκλησία υπάρχει στον κόσμο όχι για να τον αρνηθεί και για να τον απορρίψει, αλλά για να του προσφέρει τη δυνατότητα της ριζικής αλλαγής και μεταμόρφωσής του.
Στα 93 του πλέον, αλλά με φρόνημα και δράση εφήβου, συμπλήρωσε πενήντα ολόκληρα χρόνια από την ανάδειξή του στο επισκοπικό αξίωμα.
Αυτός ο άνθρωπος, είναι το θαύμα της αγάπης μέσα στο θαύμα της δημιουργίας, είναι Ανα-στάσιος κατά κυριολεξία και όχι μόνο κατά όνομα.
Είναι αλήθεια πως η μορφή και το έργο του Αναστασίου είναι βέβαια ό,τι βλέπουμε, είναι όμως και κάτι παραπάνω απ’ ό,τι βλέπουμε. Είναι ό,τι υπάρχει, αλλά και παραπέρα απ’ ό,τι υπάρχει. Είναι κάτι ανθρώπινο, αλλά και κάτι, που είναι έξω από κάθε ανθρώπινο μέτρο.
Η παρουσία του στην αρχιερατική διακονία, στην Ελλάδα αρχικά, στην Αφρική στη συνέχεια και στην Αλβανία τελικά, αποδείχθηκε ακλόνητη, ακαίρια και αποδοτική, παρά τις μπόρες και τα αγιοκαίρια, που δεν στάθηκαν ικανά να του ματώσουν την καρδιά και να του ανακόψουν την πορεία.
Το πως συνέβη αυτό, το αποκαλύπτει ο ίδιος: “Διαισθανόμενος τον κίνδυνο των υψηλών θέσεων, έδωσα στον εαυτό μου μια συμβουλή: Μείνε μέχρι τέλους διάκονος και σπουδαστής. Απεδείχθη πολύ χρήσιμο φάρμακο”.
Συνεχώς αγωνιστής, μαχητής αλύγιστος από την παιδική του ηλικία, αλλά και στα χρόνια, που ακολούθησαν, με τις σπουδές, την πανεπιστημιακή πορεία (καθηγητής στη Θεολογική Σχολή Αθηνών), την ιερωσύνη και την αρχιερωσύνη (Επίσκοπος Ανδρούσης και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας), με το ασύλληπτο ιεραποστολικό έργο το γεμάτο όραμα και αιωνιότητα και ανεξάντλητο αγαπητισμό και διαρκές δώρημα.
Αγώνα κάνει και τώρα, παρά την προχωρημένη ηλικία του, καθώς σηκώνει στους ώμους του το βάρος της διοίκησης, της ποιμαντικής μέριμνας και της πολύπλευρης προσφοράς σε μια κταδιωκόμενη και ρημαγμένη κατά την περίοδοτου αθεϊσμού στην Αλβανία Ορθόδοξη Εκκλησία, την οποία ανέστησε από την τέφρα της.
Της έδωσε την πνοή του. Της έδωσε τις ανάσες του. Της έδωσε την καρδιά του. Της έδωσε τη ζωή του. Χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Με μόνο κίνητρο, με μόνη δύναμή του, της ψυχής του το θείο χρέος.
Για την Αλβανία ολόκληρη ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αποδείχθηκε η μεγάλη υπόσχεση και η τρανή προσδοκία.
Ο πηγαιμός του εκεί σήμανε την άνοιξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία προερχόταν από ένα βαρύ χειμώνα.
Έφερε και πάλι τον Θεό στην καρδιά των ανθρώπων.
Με την αγάπη του έφεξε στο σκοτάδι της κοινωνίας και θέρμανε την ελπίδα στις παγωμένες καρδιές.
Πάντοτε χαμογελά προς όλους και προσκαλεί όλους κοντά του, μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες, ισχυρούς και ανίσχυρους, ανεξάρτητα από τι καταγωγή έχουν, τι γλώσσα μιλάνε, σε τι πιστεύουν.
Ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά του στους αδύναμους και στους ανίσχυρους, στους φτωχούς και τους ταλαιπωρημένους, για να βρουν ένα ζεστό καταφύγιο.
Και μέσα στην επιφυλακτικότητα των ανθρώπων, έρχεται η φλόγα αγάπης του Αρχιεπισκόπου και λιώνει τη σκληράδα των καρδιών και τις μαλακώνει.
Και απλώνει μια καθαρότητα βαθιά, που μοιάζει να προέρχεται απ’ άλλο κόσμο, τον κόσμο του ουρανού.
Έχει ένα μυστικό υπερόπλο ο Μακαριώτατος. Και δεν είναι άλλο, παρά η χριστιανική κοσμοθεωρία και βιοθεωρία, η οποία συγκεφαλαιώνεται στην επιταγή της αγάπης.
Επέτυχε, ζώντας με πληρότητα και δημιουργικότητα, στην αποστολή του, γιατί όλη την δυναμικότητά του τη διοχέτευσε στον πυρσό της αγάπης.
Και με αυτή προχωρά από δύναμη σε δύναμη και από κατόρθωμα σε κατόρθωμα, εκεί, που όλα φαίνονται αδύνατα και ακατόρθωτα.
Όπου βρίσκει ανθρώπους με κομμένα τα φτερά, τους κάνει και πάλι ψηλά να μπορούν να πετάνε.
Τα επιτεύγματά του πολλά και γνωστά. Αποδείχθηκε χρυσή και καρποφόρα επιλογή του Θεού ο Αναστάσιος.
Στο βιβλίο της ζωής του βρίσκουμε τα προσευχητικά του δάκρυα να ποτίζουν και να διαποτίζουν τη βιωτή του και να φυτρώνει το άνθος της χαράς.
Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και κυλά, αλλά αυτός κρατά ανοιχτά τα παράθυρα της ύπαρξής του και μπαίνουν μέσα οι ζωογόνες ακτίνες της θείας αγάπης. Η ζωή του έχει άμεση σχέση με το φωτισμό του Θεού.
Γι’ αυτό φωτίζει, θερμαίνει και ζωογονεί, όπως οι ακτίνες του ήλιου. Και αποτελεί μια αφετηρία να ξαναφανούν ζωντανοί Χριστιανοί στο σημερινό κόσμο και να ζωηρέψει η χριστιανική ιαχή ότι “ο Κύριος εγγύς”.
Νοηματοδοτεί με το λόγο και τις πράξεις του την ανθρώπινη ζωή, βοηθάει τους ανθρώπους να υπερβαίνουν τον εγωκεντρισμό και την αντιπαράθεση, παρέχει το όραμα της αδελφικής ενότητας και της αλληλεγγύης.
Το νιώθουμε και το λέμε: Ένα λαμπερό μαργαριτάρι είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, που μέλλει ν΄ αστράψει στη φωτεινότητα της Βασιλείας του Θεού.
