Την Πέμπτη 8 Μαρτίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ιερά Μονή Θεοτόκου Καλλίπετρας.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε Επιμνημόσυνη Δέηση επ’ευκαιρία της συμπλήρωσης 110 ετών για τους Πατέρες που σφαγιάσθηκαν τον Μάρτιο του 1908 κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα.

Επίσης ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τα εγκαίνια του νέου Αρχονταρικίου της Ιεράς Μονής καθώς και τα θυρανοίξια του Παρεκκλησίου της Αγίας Άννας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Καί ἐξήλειψε πᾶν τό ἀνάστημα, ὅ ἦν ἐπί προσώπου πάσης τῆς γῆς, … καί κατελείφθη Νῶε μόνος, καί οἱ μετ᾽ αὐτοῦ ἐν τῇ κιβωτῷ».

Στόν κατακλυσμό μέ τόν ὁποῖο ἀποφάσισε ὁ Θεός νά καταστρέψει τόν κόσμο πού εἶχε ὁ ἴδιος δη­μι­ουρ­γήσει, ἐπειδή εἶχε πληθυν­θεῖ ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων ἀνα­φε­ρό­ταν τό ἀνά­γνωσμα πού ἀκού­σαμε πρό ὀλί­γου ἀπό τό βιβλίο τῆς Γε­νέ­σεως.

Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος στήν ἀρχή τῆς δη­­­μι­ουργίας τοῦ κόσμου εἶχε δια­χω­­ρί­σει τό νερό καί τό εἶχε συγ­κε­ντρώσει «εἰς συναγωγήν μίαν», ὥστε νά φανεῖ ἡ ξηρά τήν ὁποία ἐκάλυπτε, καί νά βλα­στήσει «βο­τά­νην χόρτου» γιά χά­ρη τοῦ ἀν­θρώ­που πού θά δημιουρ­γοῦσε, χρη­­σι­μο­ποιεῖ τώρα τό νερό γιά νά κατα­στρέψει τόν ἄνθρωπο πού εἶχε ἀχρει­ωθεῖ ἀπό τήν κακία καί τήν ἁμαρτία, καί δέν ἦταν ὅπως τόν ἔπλασε ἐκεῖνος, ἐξοργίζοντας τόν Θεό μέ τή συμπε­ρι­φορά του.

Ἔτσι ὁ Θεός ἀποφάσισε νά ἐξα­φα­­νίσει κάθε εἶδος ζωῆς ἐπι­τρέ­ποντας τό νερό νά κατακλύ­σει καί πάλι τά πάντα, ἀφοῦ εἶχε φρο­ντί­σει νά προστατεύσει τόν δίκαιο Νῶε, ὁ ὁποῖος ζοῦσε μία ζωή εὐ­ά­ρε­­στη ἐνώπιόν του, καθοδηγώ­ντας τον νά κατασκευά­σει τήν κι­βωτό πού θά τόν προφύ­λατ­­τε ἀπό τόν κατακλυσμό.

Καί ἐάν τό ὕδωρ τοῦ κατακλυ­σμοῦ ἐξάλειψε τήν ἁμαρτία ἀπό τόν κόσμο μέ αὐτό τόν φοβερό τρό­πο, πού ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἁμαρτία, ἕνα ἄλλο ὕδωρ, τό ὁποῖο εἶναι ἀπο­­τέ­λε­σμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, καί τό ὁποῖο ἐξαλεί­φει τήν ἁμαρ­τία ὄχι κατα­στρέ­φο­ντας τόν ἄν­θρω­πο καί τόν κόσμο, ἀλλά ἀνα­και­νίζοντας καί ἀναπλά­θοντας τήν ἀνθρώπινη φύ­ση, εἶ­ναι αὐτό στό ὁποῖο ἀνα­φέρθηκε ὁ ἱερός ὑμνογράφος στό στιχηρό τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Καί αὐτό τό ὕδωρ εἶναι αὐτό πού ἔρρευσε ἀπό τήν πλευρά τοῦ Κυ­ρίου μας, ὅταν ὁ ἑκα­τόνταρχος ἔνυξε τήν πλευρά του ἐπί τοῦ Σταυ­ροῦ καί «εὐθέως ἐξῆλθε», ὅπως γρά­φει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής, «αἷ­μα καί ὕδωρ».

Εἶναι τό ὕδωρ, τό ὁποῖο συμβο­λίζει κα­τά τόν ἱερό ὑ­­μνογράφο καί τούς Πα­τέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τό ὕδωρ τοῦ βα­πτί­­σματος, τό ὁποῖο ἀνακαινίζει καί ἀναπλάθει τήν ἀν­­­θρώπινη φύ­ση, καθα­ρί­ζο­ντάς την ἀπό τήν ἁ­μαρ­τία. «Τήν πλευ­ράν ἐκκεντού­με­νος … ὕδωρ βρύεις ἀφέσεως, εἰς ἀνά­πλα­σιν τοῦ βρο­τείου φυρά­μα­τος».

Πόση διαφορά ἔχει, ἀδελφοί μου, αὐτό τό ὕδωρ ἀπό τό ὕδωρ τοῦ κα­τακλυσμοῦ, καί πόσο μακάριοι εἴ­μα­στε ἐμεῖς πού ὄχι μόνο ἔχουμε τό προ­νό­μιο νά ἀποφύγου­με τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τόν κα­τα­­κλυ­σμό, ἀλλά ἔχουμε καί τή δυνατό­τητα νά ζοῦμε μέσα στήν κιβωτό, δηλαδή μέσα στήν Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία μᾶς προφυλάσσει ἀπό τόν κατακλυσμό τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς σώζει.

Καί ἀκόμη νά ἔχουμε μέσα σέ αὐτήν τήν κιβωτό καί τόν Σταυ­ρό τοῦ Κυρίου μας ἀπό τόν ὁποῖο ἐκπηγάζει διαρκῶς τό ὕδωρ τῆς ἀφέσεως πού μᾶς προ­σέ­φερε ὁ Χρι­­­στός θυσιαζόμενος ἐπί αὐτοῦ γιά τίς ἁμαρτίες μας, τό ὁποῖο ἀπαλλάσσει τόσο διά τοῦ ἁγίου βα­­­πτίσματος ὅσο καί διά τοῦ μυ­στηρίου τῆς ἱερᾶς ἐξο­μο­λογή­σεως, διά τοῦ ὁποίου μποροῦμε νά ἀνα­νεώνουμε τό βάπτισμα, τήν ψυχή μας ἀπό τίς ἁμαρτίες της.

Αὐτή ἡ θεία δωρεά δέν μᾶς δίνει βεβαίως τό δικαίωμα νά ἀδια­φο­ροῦμε γιά τόν κατακλυσμό τῆς ἁ­μαρτίας καί τήν ἐνδεχόμενη δί­καιη ὀρ­γή τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα θά πρέ­πει νά μᾶς παρακινεῖ νά φρο­ντίζουμε μέ μεγαλύτερο ζῆλο νά ἀγωνι­ζό­μασθε γιά νά ἀποφεύ­γου­με τήν ἁμαρτία, τίς πτώσεις καί τήν πα­ρα­κοή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἐκφράζοντας μέ τόν ἀγώ­να μας αὐτό τήν ἀγάπη καί τόν σε­βα­σμό μας πρός τόν Θεό γιά τή με­γάλη πατρική του ἀγάπη, μέ τήν ὁποία ἀνέχεται τήν ἁμαρτω­λό­τη­τά μας καί συγχωρεῖ τήν κα­κία καί τίς ἀδυ­ναμίες μας, καί ὁ ὁποῖος ἔχει πάντοτε ἀνοικτές τίς ἀγκάλες του γιά νά δέχεται τή με­τάνοια καί τήν ἐξο­μο­λόγησή μας καί νά μᾶς χορηγεῖ διά τῶν οἰ­κονόμων τῶν μυστη­ρίων του, τῶν ἱερέων, τήν ἄφεση τῶν ἁμαρ­τι­ῶν μας.

Ἀρκεῖ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, νά ἀξιοποιοῦμε τίς εὐ­καιρίες τῆς κα­θάρσεως τῆς ψυχῆς μας πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκ­κλη­σία μέ τά μυ­στήριά της καί νά προ­σερ­χό­με­θα μέ ταπείνωση καί διάθεση με­τα­νοί­­ας, ὥστε νά ὠφελούμεθα καί νά προοδεύουμε πνευματικά, μέ­νο­ντας πάντοτε μέσα στήν κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, ἰδιαι­τέ­ρως γιά ἐμᾶς τούς Ἕλληνες ὑπῆρ­ξε ἡ κιβωτός πού μᾶς κράτησε χριστιανούς ὀρθοδόξους ἀλλά καί Ἕλληνες.

Εἶναι ἡ Ἐκκλησία αὐτή πού μέ θυ­σίες πολλές, θυσίες τῶν κλη­ρι­κῶν καί τῶν μοναχῶν της, μᾶς κρά­τησε ὡς Ἔ­θνος καί δια­τήρησε τόν Ἑλλη­νι­σμό μέσα στίς δύσκο­λες συν­θῆ­κες τῆς τουρκικῆς σκλα­βιᾶς, προτάσ­σο­ντας πάντοτε τό ἐθνικό συμφέ­ρον τοῦ δικοῦ της καί μή δι­στά­ζοντας νά προσ­φέ­ρει ἀκόμη καί τό αἷμα τῶν λει­τουρ­γῶν της χάριν τῆς πατρίδος καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ ἡγουμένου Ἰγνατίου καί τῶν διακονητῶν τῆς μονῆς αὐ­­τῆς, τῆς Θεοτόκου τῆς Καλλί­πε­τρας, Δημητρίου Πατσιούρα καί Ἀθανασίου Μανωλοπούλου, πού πρίν ἀπό ἑκατόν δέκα χρόνια, στίς 7 Μαρτίου τοῦ 1908, σφαγιά­σθη­καν ἀπό ἕνα ἀπόσπασμα ρου­μανι­ζό­ντων Βλάχων, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νά ἐκδικηθοῦν τή Μονή, ἐπειδή εἶχε χρηματο­δο­τή­σει τή λειτουρ­γία δύο ἑλλη­νό­φωνων σχολείων στή Βέροια, προ­καλώντας ἔτσι τό μέ­νος τῆς Ρουμανικῆς προπα­γάν­δας πού δροῦσε τήν περίοδο ἐκεί­νη στή Βέροια μέ τή συνεργασία τῶν ρουμανιζόντων Βλάχων.

Τά ἐπεισόδια εἶχαν ἀρχίσει νω­ρί­τερα, ὅταν οἱ Βλάχοι ἐξαγό­ρασαν ἀπό τούς Τούρκους τόν ναό τῆς Ἔξω Παναγίας Ὑπαπαντῆς μέ σκο­­πό νά λειτουργοῦν στά Ρουμα­νι­κά. Ἐπιδιώκοντας νά προκαλέ­σουν τούς Ἕλληνες, ὀργάνωσαν πα­­ρέλαση στούς δρόμους τῆς Βε­ροί­ας, πού κατέληξε στόν ναό τῆς Ὑπαπαντῆς ὅπου θά τελοῦσαν τήν πρώ­τη λειτουργία. Σέ συμπλοκή στούς δρόμους τῆς πόλεως σκοτώ­θηκε ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ἱερεῖς τῆς Ρουμανικῆς Ἐξαρχίας καί ὁ δεύτερος τραυματίσθηκε σοβαρά. Οἱ Ρουμανίζοντες ζητοῦσαν ἐκδί­κηση καί τήν πῆραν μέ τήν ἐπι­χεί­ρηση ἐναντίον τῆς Μονῆς τῆς Καλ­λί­πετρας, ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ λη­στάρ­χου Νταρλαγιάννη.

Μάρτυρας τῆς φρικτῆς σφαγῆς ὑπῆρξε ὁ Τοῦρκος ὑπάλληλος τῆς Μονῆς, Ἀλής Δραγάτης, ὁ ὁποῖος ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν περιπολία πυροβόλισε γιά νά ἐνημερώσει τούς πατέρες τῆς Μονῆς ὅτι ἔρ­χε­ται, ἀγνοώντας τί συνέβαινε μέσα στό μοναστήρι. Οἱ πυροβο­λισμοί τρόμαξαν τούς εἰσβολεῖς πού ἔφυ­γαν ἀφήνοντας τραυματι­σμένο τόν νεαρό Ἀθανάσιο, καθώς καί ἕνας ὑπερήλικα μοναχό στό ὑπε­ρῶο τῆς Μονῆς, πού δέν εἶχε ἀντι­ληφθεῖ τή σφαγή.

Ἐπι­πλέον θανάτω­σαν ἐκτός τῆς Μο­νῆς τίς ἴδιες ἡμέρες τόν γέρο­ντα προηγούμενο παπα-Σταῦρο καί τόν συνοδό του Μερ­κούριο.

Καί γιά τά δύο αὐτά τραγικά συμ­βάντα ἐνημέρωσε μέ ἐπιστολές του τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὁ τό­τε Μητροπολίτης Βεροίας Ἀπό­στο­λος, ἐνῶ ὁ Μακεδονομάχος κα­πετάν Κόρακας ἐκτέλεσε τούς ἐπι­δρομεῖς ὡς ἀντίποινα τῆς σφαγῆς.

Μνημονεύοντας, λοιπόν, ἀπόψε τή θυσία τους καί τήν προσφορά τους στό Γένος, εὐχόμεθα ὁ Θεός νά ἀναπαύσει τίς ψυχές τους μετά τῶν δικαίων καί τῶν ἁγίων του, καί νά μᾶς δια­τη­ρεῖ πάντοτε μέσα στήν κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας, πι­στούς καί στόν Θεό καί στήν πα­τρίδα, ἡ ὁποία περνᾶ σήμερα μία δύσκολη κατάσταση, καθώς οἱ γεί­τονές της ἀπό βορρᾶ καί ἀνατο­λή διεκδικοῦν τμήματα τῆς ἐπικρα­τεί­ας της αἱματοβαμμένα, διεκδι­κοῦν τήν ἱστορία της καί τήν ἐθνι­κή μας ταυτότητα. Καί εἶναι χρέος μας νά φανοῦμε ἀντάξιοι τῶν πα­τέρων μας καί νά σταθοῦμε γεν­­ναῖοι καί ἀτρόμητοι ἔναντι ὅλων αὐτῶν τῶν ἀπειλῶν, ὑπερασπι­ζό­με­νοι τά δίκαιά μας, τήν ἱστορία αὐ­τοῦ τοῦ ἡρωικοῦ τόπου, τῆς Μα­κεδονίας μας, τήν ἐθνική μας ταυτότητα, τό ὄνομά μας· ὑπερα­σπιζόμενοι ὅλα αὐτά γιά τά ὁποῖα οἱ πατέρες μας ἔχυσαν τό αἷμα τους καί θυσίασαν τή ζωή τους· γιά νά μήν ὑποκύψουν σέ καμία ξε­νική προπαγάνδα, γιά νά μήν δε­­χθοῦν καμία Ἐξαρχία, ἀλλά νά μεί­νουν πιστοί στήν ελληνική τους ταυτότητα καί στή Μητέρα Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλη­σία.

Οἱ στιγμές τίς ὁποῖες διέρχεται ἡ πατρίδα μας, τίς ὁποῖες διέρχεται ἡ Μακε­δο­νία μας εἶναι κρίσιμες, καί ἔχου­με χρέος νά σταθοῦμε στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά μήν τήν προδώ­σουμε καί νά μή φα­νοῦ­με κατώτεροι τῶν πατέρων μας, καί βρεθοῦμε ἀναπολόγητοι ἔνα­ντι τῆς ἱστορίας μας, τῶν πατέρων μας, ἀλλά καί τῶν ἐπερχομένων γε­νεῶν.