|
|
«Στόχος της Δημοτικής αρχής είναι ο χώρος να αποτελέσει πόλο έλξης για επισκέπτες και μαθητές από την ευρύτερη περιοχή και γιατί όχι και από την υπόλοιπη χώρα και να προστεθεί στο ευρύ δίκτυο εκθεσιακών χώρων, που λειτουργούν στο Δήμο Ζίτσας με στόχο πάντα να ενισχυθεί η επισκεψιμότητα», επεσήμανε μεταξύ άλλων στο χαιρετισμό του ο κ. Πλιάκος.
Αναφερόμενος στο ιστορικό του μουσείου σημείωσε ότι «η Περιφέρεια Ηπείρου στάθηκε δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια στην πολύ μεγάλη προσπάθεια που καταβάλαμε για την αποκατάσταση του κτιρίου. Στη συνέχεια και μετά τις επαφές, που έκανε ο τότε αντιδήμαρχος Στέφανος Μιχάλης με τον κ. Μήτση αποφασίσαμε όλοι μαζί η δωρεά του να μεταφερθεί εδώ και να δημιουργηθεί αυτός ο μοναδικός χώρος».
Απευθυνόμενος στον δωρητή εμφανώς συγκινημένος, τον ευχαρίστησε “που εμπιστεύθηκε στο Δήμο τα χιλιάδες αντικείμενα που με τόσο κόπο και φροντίδα συγκέντρωσαν ο ίδιος και η αείμνηστη σύζυγός του Βικτωρία και παρά την επίπονη προσπάθεια που χρειάστηκε δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα μας ανταμείβει όλους και είναι ορατό ειδικά για όσους γνώριζαν σε τι κατάσταση ήταν το κτίριο».
Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Μάξιμος συνεχάρη τόσο τον κ. Μήτση για τη χειρονομία του, όσο και τη Δημοτική Αρχή που αγκάλιασε και έδωσε στέγη στο όραμα του. «Είναι ένα προσκλητήριο αυτό που κάνετε σήμερα και πολύ σας ευχαριστούμε» ανέφερε χαρακτηριστικά απευθυνόμενος στον κ. Μήτση και πρόσθεσε, σας ευχαριστώ και εγώ προσωπικά που μου δίνετε τη δυνατότητα να συμμετάσχω σε αυτή τη χαρά και να συμπροσευχηθούμε να μας φωτίσει ο θεός και άλλα τέτοια έργα να πάρουν σάρκα και οστά».
Κατορθώθηκε και πραγματοποιήθηκε το όνειρο δύο ανθρώπων, που ο ένας εκτίμησε τον άλλο και ένωσαν τα όνειρα, ένωσαν τις προσδοκίες τους, τη ζωή τους ένωσαν. Του ιδίου και της αλησμόνητης γυναίκας του Βίκυς-Βικτωρίας.
Όπως διευκρίνισε ο κ. Μήτσης “δεν είναι ένα σύνηθες λαογραφικό μουσείο με παράθεση λαογραφικών αντικειμένων, αντίστοιχο με εκθέσεις (άλλοτε πολύ επιτυχημένες και άλλοτε ολιγότερο), που συναντάς σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Όπως θα διαπιστώσετε είναι μια έκθεση ανθρωποκεντρική, γι’ αυτό η έμφαση δεν δίνεται στα ίδια τα αντικείμενα, αλλά στις ιστορίες, που αυτά διηγούνται για το άτομο, για μια κάποια στιγμή από την πορεία της ζωής του συλλέκτη- δωρητή. Κι έτσι μπορούμε να πούμε ότι ο αργαλειός γίνεται αφορμή για να ξετυλιχτεί, το κουβάρι μικρών ιστοριών της ζωής της μητέρας του συλλέκτη. Τα ταψιά και οι σίτες παραπέμπουν στην προετοιμασία για οικογενειακό γεύμα. Το κότσι με τα πεντόβολα γίνονται αφορμή για να μυηθούμε σ’ ένα παιδικό παιχνίδι ρόλων. Έτσι λοιπόν τα αντικείμενα αποτελούν «παράθυρο» μέσα από το οποίο ο επισκέπτης μπορεί να δει τον απόηχο σκηνών από τη ζωή ανθρώπων στο κοντινό παρελθόν”.
Συναισθηματικά φορτισμένος, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην αείμνηστη σύζυγό του Βικτωρία στην οποία αφιέρωσε το «Ναό Πολιτισιτκής Κληρονομιάς» και ευχαρίστησε το Δήμαρχο Ζίτσας για τη συνεργασία και τη συνδρομή του στο να πραγματοποιηθεί το όνειρό της. «Είμαι ευτυχής, είπε, ίσως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος, διότι ο θεός-θεά τύχη, με όπλισε με το γεροντικό πείσμα που ξεπερνάει το παιδικό. Κι έτσι κατορθώθηκε και πραγματοποιήθηκε το όνειρο δύο ανθρώπων. Είναι το όνειρο της αγαπημένης μου συζύγου Βίκυς-Βικτωρίας και δικό μου. Αλλά δυστυχώς η Βίκυ μου δεν ευτύχησε και αυτή, να αντικρίσει τον Ιερό Ναό Πολιτιστικής Κληρονομιάς ολοκληρωμένο. Απεβίωσε πρόωρα κι έτσι στην μνήμη της τον δώρισα στο Δήμο Ζίτσας”.
Σε 9 αίθουσες υπάρχουν διάφορες θεματικές ενότητες, που μεταφέρουν το παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον.
Να σημειωθεί ότι μια αίθουσα του μουσείου έχει σχεδιαστεί έτσι, ούτως ώστε να είναι επισκέψιμη και από άτομα με απώλεια όρασης.
Δούλεψε σκληρά στη ζωή του, αφού σαν παιδί της Κατοχής ξεκίνησε ξυπόλητος και κατάφερε να γίνει ένας διακεκριμένος κομμωτής.
Παράλληλα, όμως, μετέφερε στο χαρτί τα βιώματά του και τα έκανε τραγούδι, διδασκαλία, προτροπή, συμβουλή, καταγραφή, αποτύπωμα.
Με τη συνδρομή της αλησμόνητης συζύγου του Βικτωρίας, που αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το θάνατό της, σε ηλικία 53 ετών, εξακολουθεί να είναι ένα ανθισμένο λουλούδι στην καρδιά του, δημιούργησε μια αξιόλογη λαογραφική συλλογή, που αρχικά λειτούργησε ως μουσείο στο σπίτι του στην Αθήνα.
Θέλησε αυτή τη λαογραφική συλλογή, με σπουδαία εκθέματα, να τη μεταφέρει στη Θεσπρωτία και να τη στεγάσει κάπου στο νομό στις αρχές της δεκαετίας του 2010.
Δυστυχώς, παρά τις υποσχέσεις, δεν κατορθώθηκε αυτό και τα αντικείμενα παρέμεναν μέσα στα κουτιά.
Προθυμοποιήθηκε, όμως, ο δήμος Ζίτσας να φιλοξενήσει τα εκθέματα του Μητσ’ Μήτση και γι’ αυτό το σκοπό παραχώρησε το παλαιό δημοτικό σχολείο στο χωριό Καρίτσα και χρηματοδότησε τη μετατροπή του σε μουσείο.
Ο Μητσ’ Μήτσης εγκαταστάθηκε προσωρινά στην Καρίτσα και εργάστηκε, σε συνεργασία με το δήμο Ζίτσας, για την υλοποίηση του Μουσείου.
Έτσι κοινό δεν θα στερηθεί τα εκθέματά του, που με τόσο κόπο, με τόση φροντίδα και με τόσα έξοδα συγκέντρωσε ο δημιουργός του. 
