Του π. Ηλία Μάκου
Η δια Χριστόν τρέλα, είναι από μόνη της ένα θαύμα. Και αναγνωρίζει ο Θεός την πλήρη ταπείνωση γι’ αυτό και δίνει στους φορείς της ως στέφανο τη θαυματουργία του.
Αυτό συνέβη και με τον Όσιο Μιχαήλ το Ρώσο, που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 11 Ιανουαρίου.
Η σαλότητά του ήταν μια αγιαστική πράξη με την ενδυνάμωση και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που τον λύτρωσε και τον αναγέννησε ως άνθρωπο και απεργάστηκε την αθανασία και θέωσή του.
Δεν του έλειπε τίποτε υλικό. Ήταν από πλούσια οικογένεια. Θα μπορούσε να πει κανείς, με τα κοσμικά κριτήρια, ότι ήταν “ευτυχισμένος”.
Ο ίδιος, όμως δεν αναζητούσε αυτή την ευτυχία, που και σκιές έχει και πρόσκαιρη είναι.
Αναζητούσε κάτι άλλο, ανώτερο, που να τον ξεκολλάει από τα γήινα και φθαρτά.
Και το βρήκε στο Χριστό, γι’ αυτό αποφάσισε και μόνασε στο μοναστήρι Κλοπς του Νόβγκοροντ, όπου κοιμήθηκε το 1456 και το σκήνωμά του ενταφιάσθηκε εκεί.
Έκανε, όμως, κάτι παραπάνω από το να προσεύχεται, να αγρυπνεί και να νηστεύει.
Έφτασε στο σημείο, που θέλει εσωτερικό θάρρος και πνευματική καλλιέργεια για να συμβεί αυτό, να ταπεινώσει τον εαυτό του τόσο πολύ, που να φαίνεται στα μάτια των άλλων, από τους οποίους έκρυβε τις αρετές του, ως τρελός, ώστε να μην το προσέχουν και να μην τον επαινούν.
Την ίδια στιγμή, όμως, τον πρόσεχε και τον επαινούσε ο Θεός, γιατί με τους καρπούς της πνευματικής ζωής του επαλήθευε την αλήθεια, που περιέχει το χριστιανικό πιστεύω.
Κοιμόταν καταγής, χωρίς σκεπάσματα, ενώ τρεφόταν με λίγο νερό και λίγο ψωμί.
Έκανε και έλεγε διάφορα πράγματα, μάλιστα επιδεικτικά, που στους άλλους φαινόταν περίεργα. Και, όμως δεν ήταν.
Μια μέρα ανέβηκε στο καμπαναριό και κτυπούσε τις καμπάνες δυνατά.
Δεν ήταν τυχαίο. Την ημέρα, που συνέβη αυτό, στις 22 Ιανουαρίου 1440 γεννήθηκε ο ιδρυτής της ρωσικής αυτοκρατορίας, Ίβάν ό Γ’.
Κάποτε, όταν τον ρώτησαν, που ήταν και απουσίαζε όλη την ημέρα από το Μοναστήρι, με φυσικό τρόπο τους απάντησε ότι είχε πάει μέχρι την Κων/πολη για να προσκυνήσει και επέστρεψε!
Δυστυχώς αυτή η αγία τρέλα λείπει στις ημέρες μας από πολλούς Ορθόδοξους, που λένε ότι πιστεύουν, αλλά δεν το δείχνουν με τα έργα, με το παράδειγμά τους.
Ο άγιος Μιχαήλ ο Ρώσος λεύκανε την ψυχή του. Μεταμόρφωσε τη ζωή του. Και αξιώθηκε της θαυματουργίας.
Προσευχήθηκε και ανέβλυσε νερό από μια ξερή πηγή, ενώ η περιοχή όλη πλήττονταν από την ανομβρία.
Άλλοτε σε μια μεγάλη θεομηνία, που προκαλούσε καταστροφές, βγήκε μέσα στη βροχή, ύψωσε τα χέρια και μετά από λίγα λεπτά ο ήλιος φάνηκε στον ορίζοντα.
Σ ‘όλα αυτά τα θαυμαστά συνετέλεσε η δια Χριστόν σαλότητά του, την οποία, λανθασμένα, πολλοί ταυτίζουν με τις διάφορες μορφές ψυχοπάθειας.
Μπορούν να παρουσιάζουν, στα μάτια του κόσμου, κάποια κοινά εξωτερικά στοιχεία, στο βάθος, όμως, δεν σχετίζονται.
Οι ψυχασθένειες ξεκινούν από την ταραγμένη, λόγω της αμαρτίας, προσωπικότητα του ανθρώπου και παρουσιάζουν όλα τα αρνητικά διαλυτικά συμπτώματά της.
Ο άνθρωπος κάτω από την κυριαρχία του πονηρού ζει τη μεγαλύτερη τραγωδία, γιατί αλλοιώνεται και παρασύρεται στην καταστροφή. Διασπάται, γίνεται σχιζοφρενιοκός και οδηγείται στο χάος του παραλόγου και της άρνησης.
Η δια Χριστόν σαλότητα αντίθετα είναι απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του διαβόλου.
Είναι διαρκής “μνήμη του Θεού”, που έχει τη δύναμη να εξασθενεί την έξη της “μνήμης του κακού”.
Η δια Χριστόν σαλότητα έχει ως ξεκίνημα και ως κατάληξη το καλό, που η φύση του είναι, φάνηκε αυτό και στην περίπτωση του οσίου Μιχαήλ, πολλή ισχυρότερη από τη συνήθεια του κακού.
Το καλό, το οποίο επεδίωκε ο Μιχαήλ ο Ρώσος έχει φυσική ύπαρξη, ενώ το κακό είναι ανύπαρκτο και υπάρχει από τη στιγμή, που γίνεται.
Ο διά Χριστόν σαλός ανήκει σ’ αυτούς, που πολεμούν το σκοτάδι και αγωνίζεται να επικρατήσει στην προσωπική του ζωή και την κοινωνία το φως του Χριστού.
