Του π. Ηλία Μάκου
Έτσι τελέστηκε και φέτος, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου, Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό «Ανάσταση» Αργυροκάστρου, προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Δημητρίου και συλλειτουργούντων κληρικών, ενώ χειροτονήθηκε και διάκονος, κάτι που αποτελεί ευχάριστη είδηση για τη Μητρόπολη, καθώς τα εφημεριακά κενά είναι πολλά, κάτι άλλωστε για το οποίο έχει κάνει πολλές φορές αναφορά ο Σεβασμιώτατος, προσκαλώντας νέους να προσέλθουν στο Ιερό Θυσιαστήριο.
Πρόκειται για τον έγγαμο κληρικό πλέον π. Παντελή Ζανέλη, ο οποίος είναι εδώ και χρόνια κοντά στην Εκκλησία της Αλβανίας, αφού φοίτησε στη Θεολογική Ακαδημία Δυρραχίου και ακολούθως εργάστηκε στο Κατηχητικό Γραφείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στα Τίρανα.
Έσι συνειδητοποιημένα προσήλθε στη διακονία της Εκκλησίας και με αναστάσιμη διάθεση, γνωρίζοντας ότι το γεγονός της Ανάστασης δεν είναι μια τελετουργική καινοτομία, αλλά είναι μια στάση και μια παράδοση αποστολική.
Ποτισμένος και με το αναστάσιμο πνεύμα και την αναστάσιμη πεποίθηση του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, από τον ίδιο εξαρτάται να ζει πάντοτε ως λειτουργός της Εκκλησίας συγκλονιστικές στιγμές και ανείπωτα συναισθήματα.
17Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗΣ
Κληρικοί και πιστοί, καθώς και οι μαθητές/τριες των Εκπαιδευτηρίων της Μητρόπολης Αργυροκάστρου, που του προσέφεραν λουλούδια ως αντίδωρο της αγάπης τους, ευχήθηκαν στο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημήτριο με την ευκαιρία της 17ης επετείου από την ενθρόνισή του.
Μάλιστα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, των Σχολείων, παρουσίασαν πρόγραμμα με χριστιανικά τραγούδια, πλημμυρίζοντας με χαρά τον Επίσκοπο, καθώς θεωρεί ότι αυτά μπορούν να καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της κοινωνίας από το σκοτάδι να ανατείλει το φως.
Ήταν 26 Νοεμβρίου του 2006, όταν ενθρονίστηκε, και η Μητρόπολη Αργυροκάστρου απέκτησε τον πρώτο Μητροπολίτη στη μετακομμουνιστκή εποχή.
Είχε προηγηθεί στις 16 Νοεμβρίου του ίδιου έτους η εκλογή του και η χειροτονία του στον παλαιό καθολικό ναό των Τιράνων Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Από το 1991 έως και το 2006 παρέμενε τοποτηρητής της Μητρόπολης ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, ενώ καθήκοντα πρωτοσυγκελεύοντος από το 1993 ασκούσε ο τότε αρχιμανδρίτης Δημήτριος, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και αντιπρόσωπος στο Σιναΐτικο Μετόχι στα Ιωάννινα.
Από την πρώτη στιγμή, το 1991,που ο Μακαριώτατος, ως Πατριαρχικός Έξαρχος αρχικά, ξεκίνησε το μεγάλο ποιμαντικό και πνευματικό ταξίδι του στην Αλβανία, ο Σιναΐτης εκείνη την περίοδο ιερομόναχος π. Δημήτριος, που συνδεόταν μαζί του από τους χριστιανικούς κύκλους, βρέθηκε δίπλα του.
Πηγαινοερχόταν ακούραστα μεταξύ Ιωαννίνων και Αργυροκάστρου, προσπαθώντας να βοηθήσει όσο μπορούσε τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, ειδικά σε μια Μητρόπολη ιστορική και με μεγάλο Ορθόδοξο ποίμνιο.
Και μετά από αρκετά χρόνια ιεραποστολής, ανέλαβε τα ηνία της Μητρόπολης.
Ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο ποίμνιό του, καθώς διδάσκει με το παράδειγμα της ζωής του, με τη σεμνότητά του μπροστά στο θυσιαστήριο, με το χαμόγελό του, αλλά και με την τόλμη της πίστης του.
Ακολουθώντας τα χνάρια του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, με τρόπο και θέση ζωής την καλοσύνη, την ανεκτικότητα και το σεβασμό προς όλους, ενώνει και δεν χωρίζει. Εμπνέει και δεν αποθαρρύνει. Προσανατολίζει και δεν αποπροσανατολίζει.
Ο ίδιος εκφράζει πάντοτε την ευγνωμοσύνη του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο για τα σπουδαία, όπως λέει, δώρα, που χαρίζει εξακολουθητικά στην τοπική Μητρόπολη Αργυροκάστρου, όπως άλλωστε και σ’ ολόκληρη την Ορθοδοξία της Αλβανίας. Είναι «εκθαμβωμένος» από το πνευματικό ύψος και την εμβέλεια του προσώπου του Μακαριωτάτου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ
Από την πρώτη στιγμή έστρεψε το βλέμμα του προς τους τοπικούς αγίους και καθιέρωσε την εορτή της Σύναξής τους.
Και αυτό, που τελικά μένει από τη θύμηση των αγίων της περιοχής Αργυροκάστρου είναι η αστείρευτη πηγή της εσωτερικής τους δύναμης, που είναι η πίστη στο Θεό.
Στερεωμένοι πάνω στο βράχο της πίστης στάθηκαν ανυποχώρητοι μπροστά στους κλυδωνισμούς της ζωής και στη βία και στην ουσία έγιναν οι αληθινοί νικητές. Μάλιστα πολλοί από αυτούς έγραψαν με το αίμα τους την τελευταία σελίδα της ζωής τους.
Είναι ανάγκη σήμερα να σκύψουμε με εμβρίθεια πάνω στο παράδειγμά τους, γιατί σε εκτεταμένη κλίμακα παρατηρείται έλλειψη αληθινών πιστών.
Και παίρνουν θάρρος από αυτούς, όσοι εξακολουθούν να κρατάνε τη μικρή ή μεγάλη σημασία των χριστιανικών ιδανικών στα χέρια, για να συνεχίσουν το δύσκολο δρόμο μέχρι την τελική δικαίωση.
Κοιτώντας πίσω μας, στο “νέφος” των αγίων του Αργυροκάστρου, μπορούμε να σχεδιάσουμε το μέλλον μας, πατώντας γερά στη βάση, πάνω στη μίμησή τους.
