Με λαμπρότητα εορτάσθηκε η Ανακομιδή των Τ. Λειψάνων του Αγ. Νεοφύτου του Εγκλείστου στην ομώνυμη Ι. Μονή, που ο Αγιος ίδρυσε στην Κύπρο.
Οπως αναφέρει ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής, αφ’εσπέρας έγινε ο Πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Καθηγουμένου της Ι.Μονής Επισκόπου Χύτρων Λεοντίου, πλαισιωμένου από τους πατέρες της Μονής και με την συμμετοχή πλήθους πιστών.
Στον Ορθρο χοροστάτησε και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, πλαισιωμένος από τους Πανιερωτάτους Μητροπολίτες Πάφου κ. Γεώργιο και Κορωνείας κ. Παντελεήμονα και τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Χύτρων κ. Λεόντιο, τον και Καθηγούμενον της Ι. Μονής.
Τον Θ. λόγον εκήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων.
Πολύ συχνά, είπε ο Σεβαςμιώτατος, ακούμε να γίνεται λόγος στην Αγ. Γραφή για την αρετή της ταπεινώσεως.
«Επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν;» Ρωτά ο Θεός. Και αλλού αναφέρει η Γραφή ότι ο Θεός «ταπεινοίς δίδοσι χάριν».
Αυτήν την αρετή της ταπεινώσεως την είχε » εις το έπακρον » θα λέγαμε ο Αγ. Νεόφυτος,που σήμερα τιμάμε την Ανακομιδή των τιμίων Λειψάνων του. Και άφησε αιώνιο παράδειγμα ταπεινώσεως όχι μόνο με την ζωή του,αλλά και με τον τρόπο της ταφής του. Μέσα στην Εγκλείστρα έκανε μόνος του μια κρύπτη. Έδωσε εντολή εκεί να εναποθέσουν το σώμα του,όταν εκδημίσει,να κτίσουν μπροστά τοίχο και να τον αγιογραφήσουν,για να μη φαίνεται ότι ο τοίχος εκείνος κρύπτει κάτι και να μη το αποκαλύψουν στους επιγινομένους.
Πόση διαφορά με μας,που πολλές φορές δεν μας φθάνει ο εγωϊςμός και η αλαζονεία εν ζωή,αλλά επιδιώκουμε και υστεροφημία. Ξεχνάμε ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος «από την στάμναν χύνει τα ρεύματα της λήθης κα τα πάντ’ αφανίζει». Βέβαια ο Θεός δεν άφησε κρυμμένο τον θησαυρό των Λειψάνων του Αγίου και θαυματουργικά τα φανέρωσε, έπειτα από επτακόσια περίπου χρόνια και έγινε η Ανακομιδή των τιμίων Λειψάνων του,που ακριβώς τιμάμε σήμερα και που αποτελούν «θησαυρόν άσυλον και όλβον πολυτελή» της Ι. Μονής.
Μας δίνει ,λοιπόν , ο Αγ. Νεόφυτος το μάθημα της ταπεινώσεως. Πώς οδηγούμεθα όμως στην ταπείνωση ;
1. Με την αυτογνωσία. Δηλ.την γνωριμία του έσω ανθρώπου. Ο Μ. Βασίλειος λέει ότι ο ταπεινός άνθρωπος «ου παύεται διερευνώμενος εαυτόν”. Οδηγεί το βλέμμα του στα βάθη της υπάρξεώς του. Συνειδητοποιεί τις σκιές, τις αδυναμίες και τα πάθη του. Δεν τα απωθεί στο υποσυνείδητο. Δεν καμουφλάρεται μπροστά στον εαυτό του. Και ούτε πολύ περισσότερο μπροστά στο Θεό ή στους ανθρώπους. Και η αυτογνωσία τον οδηγεί στη γνήσια ταπείνωση, που είναι η βάση της ψυχικής υγείας. Όχι στην ταπεινοσχημία κάποιων » ευσεβών «.
Ο ταπεινός,όταν τον επαινούν,δέχεται τους επαίνους χωρίς αντίδραση δηλ.χωρίς ταπεινοσχημία. Γιατι αλλοιώς προκαλεί τους άλλους να επιμένουν ποιό έντονα στους επαίνους. Αλλά ενώ εξωτερικά σιωπά,μέσα του παρακαλεί τον Θεό,που Εκείνος γνωρίζει τις ελλείψεις του,να τον συγχωρεί και σκέπτεται πόσο επιφανειακά κρίνουν οι άνθρωποι.
Δεν κατακρίνει τους άλλους. Γιατί οι άνθρωποι,συνήθως,κατακρίνουμε τους άλλους,για να προβάλουμε εμμέσως τον εαυτό μας. Θυμηθείτε τον Φαρισαίο με πόση περιφρόνηση μιλάει για τον τελώνη : «ή και ως ούτος ο τελώνης»!
Και βέβαια ποτέ δεν αυτοπροβάλλεται,ούτε τονίζει τα κατά την γνώμη του προσόντα του. Γιατί ξέρει ότι κι αν έχει κάποια ταλέντα, είναι χαρίσματα, δηλ.δώρα του Θεού. «Τί έχεις ό ουκ έλαβες;» ρωτά ο Απ. Παύλος. «Ει δε και έλαβες τι καυχάσαι ως μη λαβών;».
Τρεις άνθρωποι βαδίζουν στο δρόμο. Ο πρώτος,που προχωρεί μπροστά,είναι ο εαυτός μας ,οπως τον θέλει ο Θεός. Ο δεύτερος ποιό καθυστερημένος είναι ο εαυτός μας ,οπως τον βλέπουν οι άλλοι. Και ο τρίτος ο ποιό καθυστερημένος,είναι ο εαυτός μας όπως είναι στην πραγματικότητα. Αυτό το συνειδητοποιεί ο ταπεινός Και αγωνίζεται με την Χάρη του Θεου να φθάσει εκει που τον θέλει ο Θεός, χωρίς να τον απασχολεί το «φαίνεσθαι» αλλά το «είναι». Αυτό είναι και το μήνυμα του Αγ. Νεοφύτου σε μας σήμερα.
Προ της Απολύσεως έγινε η Λιτάνευση των Ι. Λειψάνων του Αγίου και δέηση προ της Ι. Εικόνος του Αγίου δίπλα στην είσοδο του Ναού κατά το έθος.
