ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ
Και οι πέτρες γνωρίζουν ότι δεν ανήκω στους εκλεκτούς του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Μπορεί η γνωριμία και η επικοινωνία μου μαζί του να άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς, από τα χρόνια που ήμουν μαθητής εγώ και εκείνος Αρχιμανδρίτης και κατείχε τη θέση του Γραμματέως για λίγο και μετά του Αρχιγραμματέως της Συνόδου, αλλά δεν έγινε ποτέ δυνατή.
Και μολονότι δεν υπήρξα ποτέ περιβάλλον του- ούτε τα χρόνια εκείνα- είχα αμεσότητα μαζί του και έλεγα πάντα τη γνώμη μου σε θέματα που γνώριζα. Οι συζητήσεις μαζί του πάντα όμορφες και ψυχοφελείς. Θυμάμαι με αγαθή μνήμη εκείνα τα χρόνια που με οικοδόμησαν ως άνθρωπο και με κρατούν ακόμη κοντά στην Εκκλησία και στους κληρικούς μας,παρά τις απογοητεύσεις που έχω γευτεί από ανθρώπους της Εκκλησίας- ευεργετηθέντες αχαρίστους και λοιπούς εμπαθείς και φθονερούς που έχουν παρεισφρήσει στον ιερό χώρο της. Η άψινθος της αχαριστίας ήταν πολύ έντονη στη ζωή μου μέσα από αυτό το χώρο.
Τα χρόνια πέρασαν. Με την πάροδο των ετών κατάλαβα ότι ο Χριστόδουλος ήταν πιο κοντά στις απόψεις μου και στο πώς έβλεπα και ήθελα την Εκκλησία μου. Ο Ιερώνυμος ήταν πιο απόμακρος και χλιαρός.
Παρά την διαφορετική οπτική που είχαμε για διάφορα θέματα δεν διέκοψα ποτέ την επικοινωνία μαζί του. Ακόμη και κατά την επίμαχη μακρόβια προεκλογική περίοδο που περάσαμε στις Αρχιεπισκοπικές εκλογές του 1998, ανταλάσσαμε απόψεις κατά τρόπο εποικοδομητικό και με αμοιβαίο σεβασμό. Δίχως ακρότητες και υπερβολές.
Το κλίμα χάλασε ολίγον μετά την εκλογή του Χριστοδούλου σε Αρχιεπίσκοπο.
Ο Ιερώνυμος το έφερε βαρέως τότε. Η αποτυχία να εκλεγεί του προκάλεσε μελαγχολία και τον οδήγησε σε απομόνωση,στοχοποιώντας όλους εκείνους που θεώρησε ότι του στέρησαν τον πολυπόθητο πρώτο θρόνο της Εκκλησίας. Η οικονομία του Κυρίου, ωστόσο, του έδωσε τον προσδοκώμενο πρώτο θρόνο, δέκα έτη μετά.
Στις εκλογές αυτές, κατά τον Φεβρουάριο του 2008, όχι μόνο δεν στάθηκα απέναντί του – όπως άλλοι που σήμερα έχουν μετατραπεί σε σφογγοκωλάριούς του- αλλά σε όλες τις τηλεοπτικές παρουσίες μου έλεγα ότι θα βγεί ο Ιερώνυμος και μάλιστα με τις ψήφους των Χριατοδουλικών Ιεραρχών. Όπερ και εγένετο.Οι εκλεγέντες επί Χριστοδούλου Ιεράρχες, προτίμησαν να δώσουν την ψήφο τους στον Ιερώνυμο και όχι στον μετριοπαθή Σπάρτης Ευστάθιο.
Επισκεπφθηκα τον κ. Ιερώνυμο, ευθύς ως εξελέγη Αρχιεπίσκοπος στο γραφείο του. Μία από τις λίγες φορές που τον είδα κατ´ιδίαν. Ήταν τότε που ακόμη επικοινωνούσαμε ειλικρινά.
Και ήταν τότε που άνοιξε την καρδιά του και μου είχε πει με εξομολογητική διάθεση κάτι που με σημάδεψε.Το έχω ξαναπεί αλλά το θεωρώ πολύ σημαντικό γιαυτό και το επαναλαμβάνω.
— «Οταν ήλθα να έγκατασταθώ σε αυτόν εδώ το χώρο– μου είχε πεί για το οροφοδιαμέρισμα της Αγίας Φιλοθέης—αμέσως μετά την ενθρόνισή μου και έμεινα μόνος στο προσωπικό μου δωμάτιο, με την άκρη του ματιού μου είδα να ευρίσκονται πάνω σε μία κρεμάστρα στον διάδρομο , στον προ του δωματίου χώρο, ένα παλιό αντερί(Σ.Σ.μεσόρασο) και μία ζώνη. Ρώτησα σε ποιόν ανήκουν αυτά; Και οι διάκονοί μου που ήταν μέχρι τότε και διάκονοι του Μακαριστού Χριστοδούλου, μου είπαν ότι ανήκαν στον Μακαριστό προκάτοχό μου.Τα έβλεπα με την άκρη του ματιού μου για αρκετή ώρα πάνω στην κρεμάστρα και έλεγα μέσα μου πόσο μάταιη είναι τελικά η ζωή μας και πόσο σύντομο το πέρασμά μας! Τί είναι ο άνθρωπος έλεγα ,ένα τίποτα.Πού είναι τώρα ο Χριστόδουλος;Μέχρι πριν λίγο καιρό σε αυτό το χώρο έμενε εκείνος και το ράσο αυτό το φορούσε! Και τώρα ; Τώρα είμαι εγώ και σε λίγο πού θα ευρίσκομαι κι εγώ,μετά από όσα χρόνια μου απομένουν, όσα μου δώσει ο Θεός! Και στη συνέχεια θαρθεί ο διάδοχός μου για να αναρωτιέται κι αυτός κάτι ανάλογο.Και θέλω να σου πω εξομολογητικά ότι τη στιγμή εκείνη της περισυλλογής έλαβα κάποιες μεγάλες αποφάσεις τις οποίες θα προσπαθήσω να εφαρμόσω στην Αρχιεπισκοπεία μου».
Τα μάτια του Αρχιεπισκόπου καθώς μου εδιηγείτο αυτή την προσωπική στιγμή είχαν βουρκώσει. Και τότε έννοιωσα μέσα μου οτι αυτά που μπορεί να χώριζαν τους δύο Προκαθημένους μπροστά σε αυτά που τους ένωναν και τους συνέδεαν μία ζωή ήταν μηδαμινά.
Και τώρα ο Ιερώνυμος πήρε τη σκυτάλη από το χέρι του Χριστόδουλου για να την παραδώσει και εκείνος στον επόμενο όποτε έλθει εκείνη η ώρα.
Οι δύο Προκαθήμενοι ξεκίνησαν μαζί τις εκκλησιαστικές τους διαδρομές, πορεύτηκαν μαζί για πολλά χρόνια και χώρισαν για λίγο οι δρόμοι τους ολίγον προ των Αρχιεπισκοπικών εκλογών του 1998, λόγω κοινών ανθρωπίνων φιλοδοξιών.
Η εκλογή Χριστοδούλου σε Αρχιεπίσκοπο, το 1998,δεν τους ένωσε όπως έπρεπε και όπως θέλαμε τότε να συμβεί γιατί οι τυφλοπόντικες και οι … «φακλάνες» που υπήρχαν και δρούσαν εντός της Ιεραρχίας τότε( ευτυχώς τώρα είναι εκτός) επεδίωκαν να αποκτήσουν κάποιο ρόλο από την διαίρεση των δύο ανδρών. Δεν τους ήθελαν «μαζί». Ευτυχώς ένα-ένα αυτά τα ερπετά έχουν τεθεί εκτός μάχης και οι βρώμικες φωνές αποδυναμώνονται! Και να δείτε το οδυνηρό και επαίσχυντο τέλος που θα έχουν!
Τα λόγια πάντως, αυτά του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στην σημαδιακή αυτή συνάντηση εμπεριείχαν ανθρώπινο συναίσθημα αλλά και μία βαθύτατη θεολογική αλήθεια.
Ισως γιαυτό με κέντρισαν και με κέρδισαν τότε. Είδα πόσα κοινά στοιχεία έχουν οι δύο άνθρωποι που ο Θεός τους έταξε σε διαφορετικούς χρόνους Προκαθημένους της Εκκλησίας μας.Παρά τους εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες τους το βέβαιο είναι ότι και οι δύο μάχονται για το καλό της Εκκλησίας μας.
Μάλιστα, τα σκεφτόμουν έντονα, τις ημέρες της Ιεραρχίας, βλέποντας Ιεράρχες και λοιπούς Ιερωμένους να …συνωστίζονται και να διαγκονίζονται ενώπιον του Αρχιεπισκόπου , για το “ποιός” θα του μιλήσει πρώτος, “ποιός” θα ασπαστεί την δεξιά του, “ποιός” θα γίνει δέκτης ενός φευγαλέου έστω, κοπλιμέντου εκ μέρους της Μακαριότητάς του, το οποίο θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένδειξη εύνοιας αλλά και ως πρόκριμα για έναν Αρχιμανδρίτη για κάτι ανώτερο;
Και αυτές οι εικόνες μου θύμιζαν ανάλογες παραστάσεις, τότε που μεσουρανούσε στην Εκκλησία της Ελλάδος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος!
Ίδιες εικόνες,ίδιες σκοπιμότητες, ίδιοι άνθρωποι με άλλα ονόματα, ίδιες νοοτροπίες. Μπορεί να προστέθηκαν μερικά νέα πρόσωπα , καινούρια στο άθλημα, αλλά με τους ίδιους στόχους να ανέβουν πιο ψηλά, να βάλουν τη Μίτρα, να πάρουν το εγκόλπιο κλπ. Ευσεβείς πόθοι και ανθρώπινες φιλοδοξίες αποδεκτές ως ένα βαθμό.
Ο…συνωστισμός, όμως, είναι ίδιος, διαγκονισμοί από τα ίδια σοβαρά, ή δήθεν σοβαρά ή φαιδρά πρόσωπα,τα οποία με τη …γλώσσα έξω και την παραγωγή σιέλου σε ρυθμό ερπετού, προσπαθούν να πετύχουν το στόχο τους.Και αρκετοί τα κατάφεραν! Πέτυχαν το στόχο τους και καμαρώνουν σήμερα σα γύφτικα σκερπάνια! Αδειοι τενεκέδες που κάνουν απλώς θόρυβο!
Το κακό είναι ότι σε όλο αυτό το σκηνικό, κανείς δεν ξέρει που ευρίσκεται η πραγματική αλήθεια!
Ποιοί λένε αλήθεια και ποιοί προσεγγίζουν αγνά και άνευ υστεροβουλίας τον Αρχιεπίσκοπο- πράγμα απίθανο!
Και οι συλλογισμοί μας αυτοί-έστω και υπό την μορφή απορίας- σίγουρα απασχολούν τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο!
Ισως γιαυτό παρατηρείται το φαινόμενο οι Προκαθήμενοι,μετά παρέλευση κάποιων ετών από την εκλογή τους, να κλείνονται στον εαυτό τους και να περιβάλλονται μόνο από άτομα της απολύτου εμπιστοσύνης τους και να γίνονται ακόμη πιο μοναχικοί.Άνθρωποι μονάχοι!
Είναι η λεγόμενη μοναξιά της εξουσίας.
“Το κενό της εξουσίας”, όπως το αποκαλούσε ο σοφός Γέρων Κορίνθου Παντελεήμων.
Κι όταν ένας Προκαθήμενος φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, αφήνοντας πίσω του, στην κρεμάστρα του δωματίου που έμενε ένα αντερί και μία φθαρμένη ζώνη( όπως ο Μακαριστός Χριστόδουλος) ή οτιδήποτε άλλο,τότε ολοι τον ξεχνούν και μαζί με αυτόν τις ευεργεσίες που τους προσέφερε. Στη συνέχεια κολλούν ως…βδέλες, στον επόμενο!
Και η συμπεριφορά αυτή είναι αποδεκτή όταν την επιδεικνύουν οι προς προαγωγή φερόμενοι, μέχρις ότου ευεργετηθούν από την εύνοια του Αρχιεπισκόπου. Οταν ,όμως,δείχνουν την ίδια δουλική συμπεριφορά στην παρούσα εξουσία της Εκκλησίας και οι ήδη ευεργετηθέντες και μάλιστα από τον ..προηγούμενο, τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχουν αναστολές και αντιστάσεις!Ολα κινούνται με βάση το προσωπικό συμφέρον.
Άτομα που έλαβαν την Αρχιερωσύνη από τον προηγούμενο Αρχιεπίσκοπο συμπεριφέρονται μπροστά στον νέο Προκαθήμενο δουλικά και κολακευτικά κατά τρόπο εμετικό για να φαίνονται καλοί στα μάτια του. Και πίσω από την πλάτη του λένε τα μύρια όσα!
Πάντα έτσι γινότανε!
Και ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος γεύτηκε τις ίδιες ακριβώς συμπεριφορές.
Μόνο που στην δεκαετία που ήταν Αρχιεπίσκοπος ο Χριστόδουλος η Ιεραρχία διέθετε ακόμη στους κόλπους της μεγάλες προσωπικότητες, παλαιών Ιεραρχών όπως ο Κορίνθου Παντελεήμων, ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος Β ´,ο Πατρών Νικόδημος, ο Μαρωνείας Δαμασκηνός κ.ά., που ανέβαζαν το επίπεδο και έδιναν μίαν άλλη εικόνα στην Εκκλησία .
Σήμερα δυστυχώς όλα είναι αλλιώς και αυτοί που ξεχωρίζουν χάνονται μέσα στον συρφετό.
Και όσο περνούν τα χρόνια,ο πήχυς χαμηλώνει ολοένα και περισσότερο και οι νεοεκλεγόμενοι περνούν κάτω από τον πήχυ και όχι πάνω απ´αυτόν.
Το μόνο που έμεινε σταθερά το ίδιο είναι η αχαριστία και η κολακεία που προαναφέραμε . Αυτά έχουν πάντα το ίδιο πρόσωπο, την ίδια μορφή και τις ίδιες σκοτεινές συνέπειες.
Ενα είναι βέβαιο μετά απ´όλα αυτά: ο θρόνος ενός Προκαθημένου,όπου κι αν ευρίσκεται, είτε ψηλά είτε χαμηλά, είναι πάντα μοναχικός και ας περιβάλλεται από εσμούς κολάκων!
Θα τελειώσω με μία άποψη που κατέθετε με παρρησία πάντα ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κάθε φορά που ερχόμενος αντιμέτωπος με κάποιες προκλητικές περιπτώσεις κληρικών, τον ερωτούσα αν η Εκκλησία μας με όλα αυτά που συμβαίνουν εξακολουθεί να είναι Θεοίδρυτος οργανισμός!
Και μου απαντούσε με εκείνο το μειλίχιο, άμεσο και αφοπλιστικό ύφος του:
— «Μά θέλει και ερώτημα παιδάκι μου;
Ασφαλώς και είναι! Γιατί παρ´όλα αυτά που ζει η Εκκλησία μας εξακολουθεί να είναι ζωντανή και δακτυλοδεικτούμενη και να την εμπιστεύεται ο λαός μας. Είναι ο πλέον ζωντανός, χρήσιμος και αξιόπιστος θεσμός σε αυτό τον τόπο παρά τον πόλεμο που μας γίνεται ! Είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να μην είναι Θεοίδρυτος;Πες μου τώρα κι εσύ».
Και οι σκέψεις αυτές του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου είναι το πιο παρήγορο μήνυμα για την εποχή μας. Μπροστά στα όσα συμβαίνουν γύρω μας και στην απογοητευτική διαπίστωση ότι οι κόλακες και οι αχάριστοι βρίσκουν πάντα χώρο για να αναπτυχθούν και να κυριαρχήσουν, το να νοιώθει την Εκκλησία στην οποία ανήκει ως Θεοίδρυτο Οργανισμό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Όσο για τους κόλακες και τους αχαρίστους παρά το κακό που κάνουν έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης. Όλοι τους ξέρουν και τους απαξιώνουν όσο υψηλές θέσεις και αν κατέχουν! Και αυτό λέει πολλά!
