Του π. Ηλία Μάκου

Μια ανθρωπιστική πρωτοβουλία, αξιέπαινη καθ’ όλα, ανέλαβε το Αυτοτελές Γραφείο Θρησκευτικού της Διεύθυνσης Προσωπικού του Αρχηγείου του Λιμενικού.

Συγκεντρώθηκαν, για να προωθηθούν μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, στον δοκιμαζόμενο Ουκρανικό λαό τρόφιμα μακράς διαρκείας, φάρμακα και υγειονομικό υλικό από στελέχη του Λιμενικού Σώματος σ’ όλη την Ελλάδα, καθώς και πολιτικούς υπαλλήλους του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής ανθρωπιστικό υλικό.

Υπήρξε ευαισθησία και προέκυψε ικανοποιητικό αποτέλεσμα καρδιάς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι έγιναν στην Ελλάδα πολλές ανάλογες προσπάθειες στήριξης του Ουκρανικού λαού.

Με αφορμή αυτά να σημειώσουμε ότι α ανθρωπισμός στις ημέρες μας, όπου κυριαρχεί η σκληρότητα και το σκοτάδι, είναι πράξη χρέους.

Και παράλληλα αναδεικνύει και την κοινωνικότητα της πίστης μας, που δεν περιχαρακώνεται, αλλά ανοίγεται αγαπητικά στο συνάνθρωπο.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ανθρωπισμός μπορεί να οδηγήσει στην ειρήνη και να τη διασφαλίσει.

Όμως για να συμβεί αυτό και για να μην αποτελεί ουτοπία, είναι απαραίτητο να αλλάξει ριζικά το σύστημα ζωής.

Ο ανθρωπισμός σ’ αυτό ακριβώς στοχεύει. Να υπάρξει αγώνας επίμονος , για να διαμορφωθεί έτσι η ζωή του ανθρώπου, που να είναι άξια να τη ζει.

Ο ανθρωπισμός είναι πρόσκληση, για να αρχίσουμε, έστω και στις δώδεκα παρά ένα λεπτό, της οικοδόμησης μιας καινούργιας πραγματικότητας, που θα την φωτίζει ο καινούργιος ουρανός της αγάπης.

Ο ανθρωπισμός είναι η φωνή μας, η θέλησή μας για μια ζωή με κέντρο τον άνθρωπο, χωρίς αδικίες, χωρίς μίση, χωρίς πολέμους, χωρίς αναστατώσεις, χωρίς καταστροφές και αίματα.

Μια ζωή με αδελφοσύνη όλων προς όλους. Και προπαντός με αγάπη.

Με εκείνη την αγάπη, που να είναι δόσιμο ολόκληρης της καρδιάς μας ή καλύτερα ολόκληρου του εαυτού μας και όχι μια αγάπη, που υποσυνείδητα να χρησιμεύει ίσα ίσα για το καμουφλάρισμα του εγωκεντρισμού μας.

Με εκείνη την αγάπη, που σφίγγει μέσα στη ζεστή αγκαλιά της τον άλλον σε όλες τις καταστάσεις του βίου του.

Με εκείνη την αγάπη, που πηγάζει από μέσα μας, από το εσωτερικό μας, που δεν μας επιβάλλεται απ’ έξω, και γίνεται προσευχή της ψυχής μας.