Αναστάσιος: “Να υψώσουμε το Σταυρό στην καρδιά και τη σκέψη μας” – Λαμπρός ο εορτασμός του Τιμίου Σταυρού στην Εκκλησία της Αλβανίας

Του π. Ηλία Μάκου

Κατά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού σε όλες τις εκκλησίες της Αρχιεπισκοπής Τιράνων και των Μητροπόλεων Κορυτσάς, Βερατίου, Αργυροκάστρου, Φίερι και Ελμπασάν, χτύπησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και οι πιστοί προσήλθαν με ευλάβεια, με ενθουσιασμό και χαρά.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας μπορεί να καυχάται ότι γεύθηκε σε δυνατή δόση στα σύγχρονα χρόνια τη δύναμη του Σταυρού.

Αν και για πολλά χρόνια ήταν σταυρωμένη, εντούτοις με κέντρο της το Σταυρό, αναστήθηκε.

Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αντιμετώπισε ποικίλες δυσκολίες, κουβαλώντας στην ψυχή του το Σταυρό του Χριστού, τα κατάφερε και τον ύψωσε ως λαμπερό σύμβολο της αναγεννημένης Ορθοδοξίας στην Αλβανία.

Μιλώντας στον καθεδρικό ναό Ανάσταση των Τιράνων, όπου ιερούργησε, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος τόνισε ότι “η Εκκλησία μάς καλεί να υψώσουμε μέσα στο κέντρο της καρδιάς μας και της σκέψης μας το Σταυρό του Χριστού.

όπως και την παλιά εποχή, ατυχώς και σήμερα, υπάρχουν πολλοί, για τους οποίους ο Σταυρός είναι σκάνδαλο. Αλλά για τους πιστούς παραμένει πάντοτε Θεού δύναμη και Θεού σοφία. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι αυτός αδιάκοπα μας εμπνέει στο δυναμώνουμε την αγάπη μας για τον Θεό και τις εικόνες Του, τους ανθρώπους”.

Και πρόσθεσε: “Υπάρχει πολλές φορές μια φλυαρία για την αγάπη. Όλοι εύχονται πολύ εύκολα για την αγάπη. Αλλά ο Κύριος μας έχει αποδείξει ότι η αγάπη για να είναι γνήσια ζυμώνεται με την ταπείνωση και την θυσία. Όχι μια αγάπη εξωτερική, αλλά μια αγάπη ουσιαστική, προϋποθέτει πάντοτε αυτή την αγάπη θυσίας και ταπείνωσης”.

Επεσήμανε ακόμη ότι “για μας τους Ορθοδόξους είναι σαφές ότι κάθε θεία λειτουργία δεν είναι απλώς η ανάμνηση, αλλά είναι η ξαναβίωση του Μυστηρίου του Σταυρού. Όταν ο Χριστός δέχεται από εμάς τους ελεεινούς και ταπεινούς να επαναλαμβάνουμε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να λέμε “τούτο εστι το σώμα Σου, τούτο εστι το αίμα Σου”, νιώθουμε μια αδιάκοπη εκπληκτική ταπείνωση του Χριστού, με την οποία μας κάνει μετόχους της αγάπης Του”.

Και κατέληξε αναφέροντας: “Ας ζούμε, λοιπόν, καθημερινά, πιο επίμονα, αυτό το Μυστήριο και τη δύναμη και τη σοφία του Σταυρού”.

Για λίγες στιγμές σίγησε στο μέσα των πιστών

κάθε άλλη σκέψη και αφοσιώθηκαν στο «πανσεβάσμιο Ξύλο», ομολογώντας όσα του οφείλουν.

Και είδαν με της ψυχής τους τα μάτια τους μάρτυρες να καίγονται σαν λαμπάδες. Να κατακρεουργούνται σαν τα πρόβατα. Και ξαφνικά παρέλασε μπροστά τους μια νικηφόρα στρατιά αγωνιστών με λάβαρο το Σταυρό.

Και άκουσαν με τα αυτιά της ψυχής τους να βγαίνει από μέσα τους μια βαθιά φωνή: «Σταυρέ, βοηθήσέ με».

Και προσπάθησαν να μετρήσουν πόσες φορές τους βοήθησε ο Σταυρός του Κυρίου. Αλλά σταμάτησαν το μέτρημα, γιατί ήταν αμέτρητες οι φορές. Μέσα στα αφρισμένα κύματα της ζωής, όταν προς αυτόν σήκωσαν τα βλέμματά τους, έλαβαν ενίσχυση.

Και αποφάσισαν, ναι το αποφάσισαν, να είναι ο βίος τους ένας συνεχής ύμνος στο Σταυρό της αγάπης.