Αναμνήσεις, σκέψεις και μνήμες γεμάτες πόνο και καημό, μαρτύριο και αίμα περνούν αυτές τις μέρες από το νου μου, καθώς τιμούμε για μία ακόμα χρονιά τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού από την Τουρκιά. Ο Ελληνισμός του Πόντου ήταν από τα πλέον δυναμικά, δημιουργικά και πνευματώδη κομμάτια του Γένους. Ξεριζώθηκε από την αδυσώπητη και βάρβαρη Τουρκιά, μαρτύρησε, πορφύρωσε τη γη του με το αίμα του και διασκορπίστηκε σ’ Ανατολή και Δύση αφήνοντας ξωπίσω του την Παναγία Σουμελά να προσμένει και να καρτερεί με μάτια κλαμένα.
Τελευταία πήγαινε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μαζί με μερικές εκατοντάδες απογόνους των ξεριζωμένων του Πόντου και την παρηγορούσαν με ύμνους και θυμιάματα και το παραμυθητικό «σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις».
Εχει μερικά χρόνια να πάει λόγω αναστήλωσης της ιστορικής Μονής της που θαρρείς πως είναι χαραγμένη πάνω στον βράχο. Δεν θα πάει και φέτος λόγω του καινούργιου μας εχθρού, του κορωνοϊού.
Ο Πόντος ήταν ένα μεγάλο και μοναδικό κομμάτι του Γένους που γέννησε Πολιτισμό, Θεολογική σκέψη, λαογραφία, τέχνη, ιχνηλάτημα ψυχής για τα τωρινά και τα μελλούμενα στα οποία οι Καππαδόκες Πατέρες έβαλαν τη δική τους σφραγίδα.
Κι αυτός ο λαός ο κατατρεγμένος και μαρτυρικός όπου πήγε έριξε ρίζες βαθιές και καλλιέργησε τον Πολιτισμό του και πρόκοψε. Αν η Ελλάδα είχε σωστές και δυνατές κυβερνήσεις, τα πράγματα θα ήταν αλλιώτικα και για τον Ποντιακό Ελληνισμό σήμερα, όπως και για τον Ελληνισμό της Πόλης. Εκτός από τον Ελληνισμό της Διασποράς οι εντολοδόχοι κυβερνήτες του Αθηνοκεντρικού κράτους δεν τολμούν να μιλήσουν δυνατά και απαιτητικά για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά ούτε κι εκείνη της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης και σίγουρα της Βορείου Ηπείρου. Κι αυτό είναι το δράμα του Γένους μας. Ναι αυτό.
