Ο πρόεδρος της Επιτροπής των Οικονομικών κ. Λάζαρος Κύρκος επιδεικνύει αντίγραφα οικονομικών προϋπολογισμών της Αρχιεπισκοπής προηγούμενων ετών ως μη εφικτούς. Διακρίνεται ο κ. Γεώργιος Τσαντίκος. Φωτογραφία Εθνικός Κήρυκας/Θεόδωρος Καλμούκος

•Του Θεοδώρου Καλμούκου/ « ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ»

Για το θέμα της υποχρεωτικής οικονομικής συνεισφοράς των κοινοτήτων προς την Αρχιεπισκοπή είχα γράψει στο παρελθόν. Ο λόγος που επανέρχομαι σήμερα είναι επειδή τις τελευταίες μέρες αρκετοί πρόεδροι και μέλη κοινοτικών συμβουλίων μού επισήμαναν το θέμα με μεγάλη αγωνία και πολύ προβληματισμό.

Με συγκίνησε η έκφραση της αγωνίας τους ότι οι κοινότητές τους αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς. Ιδού ένα παράδειγμα: Μία κοινότητα με ετήσιο προϋπολογισμό 300.000 δολαρίων χρειάζεται συνολικά τουλάχιστον 240.000 δολάρια για τον μισθό και τα ευεργετήματα του ιερέα και την υποχρεωτική πληρωμή στην Αρχιεπισκοπή. Απομένουν άλλες $60.000 για όλα τα άλλα.

Εν τω μεταξύ, μου είπαν πως όχι μόνο ο αριθμός των εκκλησιαζομένων έχει μειωθεί κατακόρυφα με αποτέλεσμα να μειωθούν τα έσοδα από τα κεριά και την περιφορά των δίσκων, αλλά και πως οι ενορίτες είτε έχουν μειώσει στα μισά την ετήσια συνεισφορά τους, είτε την έχουν διακόψει τελείως. Μου είπαν ξεκάθαρα πως ο κόσμος έχει χάσει την εμπιστοσύνη με τα όσα θλιβερά και απαράδεκτα αποκαλύφθηκαν για την πτώχευση της Αρχιεπισκοπής, τον Ναό του Αγίου Νικολάου, τη Θεολογική Σχολή, τη συμπεριφορά μερικών Μητροπολιτών οι οποίοι διαλύουν κυριολεκτικά σφριγηλές κοινότητες, όπως συμβαίνει στη Νέα Αγγλία λόγου χάρη. Μου είπαν πως αν τολμήσει κάποιος να κοιτάξει την περιοχή του Αρλινγκτον, του Λόουελ της Μασαχουσέτης και αλλού δεν μπορεί να μην κλάψει.

Εν τω μεταξύ, κάθε λίγο και λιγάκι η Αρχιεπισκοπή αυξάνει τη «φορολογία» των κοινοτήτων χωρίς βέβαια να δικαιολογεί με ποια κριτήρια και γιατί και φυσικά πώς διαθέτει τα χρήματα.

Υπάρχει ένα αλυσιδωτό σύστημα το οποίο στο τέλος καταλήγει στον πιστό άνθρωπο, ο οποίος δεν περνά εβδομάδα που να μην βομβαρδιστεί από το δώστε στην Κοινότητα, στη Μητρόπολη, στις Κατασκηνώσεις, στον Οίκο Φιλοξενίας, στις «διακονίες» -έχουμε κι αυτόν τον μύθο- σε σημείο που έχουν απηυδήσει πλέον οι άνθρωποι.

Το συμπέρασμα είναι ανησυχητικό πως οι κοινότητες γενικώς αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς κι αν δεν ήταν αυτά τα θρυλικά φεστιβάλ ίσως να είχαν κλείσει αρκετές. Αλλες πάλι έχουν φτάσει στο σημείο να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες για την πληρωμή της Αρχιεπισκοπής. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα άσχετα με τις Αρχιεπισκοπικές μεγαλαυχίες και ξιπασιές ότι είμαστε μεγάλοι, τρανοί και δυνατοί και τα λοιπά του υπερθετικού βαθμού.

Είμαστε δυστυχώς μια Εκκλησία του Διονυσιασμού και των Ελληνικών Φεστιβάλ. Οι κοινότητές μας μετατρέπονται σε ελληνικά εστιατόρια για να επιβιώσουν με σουβλάκια και λουκουμάδες. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.

Οι υπάλληλοι κληρικοί και λαϊκοί όλων των διαβαθμίσεων στην Αρχιεπισκοπή και στις Μητροπόλεις από την άνεση των γραφείων τους με όλα πληρωμένα από τον οβολό της ευσέβειας των ανθρώπων μας, κάθονται μπροστά στον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή και κανονίζουν το «χαράτσι» των κοινοτήτων χωρίς να ρωτούν κανέναν και χωρίς να νοιάζονται πώς θα βγουν αυτά τα χρήματα. Μερικοί μάλιστα ιερείς, ανάμεσά τους και κάποιοι Μητροπολίτες, έχουν το θράσος να λέγουν στους ανθρώπους αντί να πίνετε έναν καφέ από το Dunkin Donuts να δίνετε το αντίτιμο στην κοινότητά σας.

Αλήθεια γιατί δεν κόβουν οι ίδιοι τα έξοδά τους τα ακριβά εστιατόρια και κρασιά, τα ενοίκια –lease- αυτοκινήτων πολυτελείας και να τα δίνουν πίσω στην Αρχιεπισκοπή; Κι ακόμα, γιατί να πληρώνουν οι άνθρωποι τα έξοδα των Μητροπολιτικών κατοικιών, θέρμανση, τηλέφωνο, νερό, ηλεκτρισμό, ακόμα και τη δορυφορική τηλεόραση; Γιατί δεν τα πληρώνουν οι ίδιοι αφού δεν έχουν ούτε γυναίκες, ούτε παιδιά, από τους υψηλούς μισθούς τους και τα αδήλωτα τυχερά τους από τους εσπερινούς, τις Λειτουργίες, τα μυστήρια; Εδώ μιλούμε πλέον για ανερυθρίαστη θρησκεμπορία.

Είναι κοινή επισήμανση πλέον πως δεν πάει άλλο, το κακό παράγινε. Εφτασε η στιγμή κάθε κοινότητα να αποφασίζει από μόνη της πόσα να δίνει ετησίως στην Αρχιεπισκοπή, κι όχι να της επιβάλλει η Αρχιεπισκοπή χωρίς να την ρωτά. Η πραγματικότητα είναι πως έχει στηθεί ένα σύστημα το οποίο συντηρεί την τρυφηλή ζωή των επαγγελματιών του εκκλησιαστικού μας βίου εν ονόματι του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Καθαρές κουβέντες.

Να λένε οι κοινότητες πως τόσα μπορούμε να δώσουμε, αν θέλετε τα παίρνετε, αν όχι αφήστε τα θα τα χρησιμοποιήσουμε για καλύτερους σκοπούς. Κι αν Μητροπολίτης αρχίσει τις απειλές προς τις κοινότητες πως αν δεν πληρώσετε τόσα θα σας πάρω τον ιερέα, η απάντηση θα πρέπει να είναι σθεναρή και βέβαια να τον πάρεις τον ιερέα και να τον πληρώνεις εσύ. Οταν η πλήθουσα Εκκλησία, ο λαός του Θεού δηλαδή, συνειδητοποιήσει ότι χωρίς αυτόν δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε Αρχιεπίσκοποι, ούτε Μητροπολίτες, ούτε Πρωτοσύγκελοι, ούτε Ιερείς και πως όλοι αυτοί ουσιαστικά είναι «υπάλληλοι» του Λαού του Θεού, δηλαδή της Εκκλησίας, τότε θα αρχίσει η μεγάλη αλλαγή και εξυγίανση. Μέχρι τότε ο αδυσώπητος πνιγμός των κοινοτήτων θα συνεχίζεται.