Αλησμόνητος ο καταγόμενος από τη Βόρειο Ήπειρο ιερέας της Μητρόπολης Κέρκυρας π. Χαράλαμπος Παππάς

Του π. Ηλία Μάκου

Έζησε ως λαϊκός, ο αείμνηστος πρωτοπρεσβύτερος π. Χαράλαμπος Παππάς, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, που έφυγε πρόσφατα από τη μάταιη τούτη ζωή, τα χρόνια του θρησκευτικού διωγμού στην Αλβανία, στο χωριό του Βρυώνη των Αγίων Σαρἀντα.

Με την ελπίδα, μάλλον τη βεβαιότητα, ότι θα έρθει η ανάσταση, καθώς ένιωθε το βάρος, το θρήνο και τον ανέκφραστο καημό της σκλαβιάς και της τυραννίας και της απιστίας.

Μόλις έπεσαν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, τέλη Δεκεμβρίου 1990, ήταν από τους πρώτους, που ήρθε στην Ελλάδα και ήταν τόσο μεγάλη η χαρά του, που χαιρόταν σαν μικρό παιδί. .

Απευθύνθηκε, χωρίς χρονοτριβή, στον τότε Μητροπολίτη Κερκύρας μακαριστό Τιμόθεο, ο οποίος με την πρώτη ματιά αναγνώρισε τον πόθο, αλλά και την κληρονομιά, που κουβαλούσε μέσα του.

Του ζήτησε να τον χειροτονήσει, επισημαίνοντας ότι προερχόταν από ιερατική οικογένεια και έγινε ο πρώτος ιερέας από τη Βόρειο Ήπειρο, που έλαβε την ιερωσύνη στην Ελλάδα, μετά την πτώση του αθεϊσμού.

Η καρδιά του κελαηδούσε. Έχοντας σπουδές στην Ελλάδα (Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Βελλάς και Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών), για τρεις και πλέον δεκαετίες αφιερώθηκε με ζήλο στο μέγιστο λειτούργημα-έργο της ιερωσύνης, παράλληλα με τη μέριμνά του για την υπερπολύτεκνη οικογένειά του.

Ήταν σημαντικός άνθρωπος ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος, όχι μόνο γιατί ήξερε να κάνει τολμηρά σχέδια. Αλλά και και γιατί μετά από τις δυσκολίες είχε τη δύναμη να συμμαζεύει τα χαρίσματά του και να ξεκινά για νέα εξόρμηση και για νέα δημιουργία.

Κοιμήθηκε ικανοποιημένος ο π. Χαράλαμπος. Και είχε την αντοχή να χαμογελάει διαρκώς, ξεπερνώντας και τα δεινά, που έζησε στην Αλβανία του Χότζα, τις θλιβερές ιστορίες, που του εξουθένωσαν το σώμα, δεν του πλήγωσαν, όμως, την ψυχή, γιατί φρόντισε ο ίδιος να την κρατήσει ανέγγιχτη από την αλυσίδα της πλάνης του καθεστώτος.

Ο Γολγοθάς με το τρομακτικό του κάλλος ήταν η έσχατη βαθμίδα της ανύψωσής του. Το κεντρικό θέμα ευχαριστίας της Ευχαριστίας του. “…Πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν, ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι…”.

Ο φακός της προσοχής του στο κύριο πρόσωπο και στο κύριο θέμα. Στο σαρκωμένο Υιο του Θεού. Και τις πράξεις της προσφοράς του, τις συνόδευε με την ικεσία.