ΒΟΣΤΩΝΗ. Η κοινότητα των Ταξιαρχών του Γουότερτάουν ήταν και εξακολουθεί να είναι μία από τις κορυφαίες κοινότητες της μείζονος Βοστώνης, καθότι το Γουότερτάουν είναι ουσιαστικά προάστιο της Βοστώνης που απέχει περί τα επτά μίλα από τη Βοστώνη.

Ο ιερατικός της προϊστάμενος πρωτοπρεσβύτερος Αθανάσιος Νένες, ο οποίος ιερατεύει στην κοινότητα από τον Φεβρουάριο του 2015, σε συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα» είπε ότι «η κοινότητα απαρτίζεται περί τις 500 οικογένειες» και πρόσθεσε «δόξα τω Θεώ για την ώρα βρίσκεται σε καλή πορεία οικονομικά, εφαρμόζουμε το σύστημα της εθελούσιας προσφοράς. Βέβαια αυτό που βοηθά οικονομικά την κοινότητα μαζί με την προσφορά των μελών μας είναι και το ετήσιο φεστιβάλ που φέτος διοργανώνεται το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου, στο οποίο πάνω από 450 εθελοντές της κοινότητάς μας βοηθούν στην επιτυχή διεξαγωγή του».

Αναφορικά αν έχουν έλθει καινούργιοι μετανάστες από Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, είπε πως «φέτος συγκεκριμένα δεν έχουμε μετανάστες από Ελλάδα. Προ κορωνοϊού ήρθαν κάποιες οικογένειες, οι οποίες βεβαία είχαν κάποια διασύνδεση με την Αμερική».

Στην ερώτηση «τι ερωτήσεις σας υποβάλλουν οι άνθρωποι και μάλιστα οι νέοι για την Ορθόδοξη Πίστη και Εκκλησία;», ο π. Αθανάσιος απάντησε πως «τα ερωτήματα είναι διάφορα που δέχομαι αλλά αυτό που παρατηρώ τελευταία είναι η ψυχική σύγχυση του κόσμου και ιδίως των νέων ιδίως μετά την επέλαση της πανδημίας. Ο εγκλεισμός λόγω πανδημίας δημιούργησε πολλά προβλήματα ψυχολογικής φύσεως, αλλά και ενδοοικογενειακής βίας και ο κόσμος ψυχολογικά αλλά και πνευματικά είναι αδύναμος και επειδή δέχομαι κόσμο για πνευματική στήριξη, γι’ αυτό τον λόγο σκεφτόμαστε να λειτουργήσουμε κάποιο τμήμα ποιμαντικής και ψυχολογικής στήριξης. Υπάρχουν κάποιοι ειδικοί που διατίθενται να βοηθήσουν στη λειτουργία αυτού του προγράμματος».

Για το ελληνικό σχολείο είπε πως «το πρόγραμμα του ελληνικού μας σχολείου είναι από τα πιο ενεργά της κοινότητάς μας. Το επίπεδο της εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας είναι πολύ υψηλό, μάλιστα μεγάλος αριθμός των αποφοίτων μαθητών μας αποκτούν και το πιστοποιητικό της Ελληνομάθειας. Οσον αφορά το Κατηχητικό μας σχολείο και αυτό είναι σε υψηλό επίπεδο. Ο σύνδεσμος της νεολαίας και συγκεκριμένα τα τμήματα της GOYA και της JOY είναι σε καλή πορεία. Επίσης, η χορωδία μας η οποία απαρτίζεται από 25 με 30 άτομα είναι μια όντως ζωντανή παρουσία στη λατρευτική ζωή της κοινότητάς μας».

Ο π. Αθανάσιος μίλησε επίσης για τις επιπτώσεις της πανδημίας του κορωνοϊού. Είπε πως «όταν άρχισε να εξαπλώνεται η πανδημία του κορωνοϊού και άρχιζαν να εφαρμόζονται τα περιοριστικά μέτρα του κατ’ οίκον εγκλεισμού και απαγόρευσης λειτουργίας καταστημάτων συμπεριλαμβανομένων και των εκκλησιών, δύο σκέψεις-σενάρια είχαν γεννηθεί στο μυαλό μου για την μετα-πανδημίας εποχή. Η πρώτη ήταν ότι ο κόσμος θα επέστρεφε και θα μετείχε στον εκκλησιασμό γιατί θα βαριότανε όλο αυτό το διάστημα κλεισμένος μέσα στο σπίτι και η δεύτερη, το αντίθετο. Οτι θα αποξενωνόταν από το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας και θα απείχε. Ως πρόκληση λοιπόν για την κοινότητά μας θεωρώ αυτήν την αποξένωση του κόσμου. Βέβαια υπάρχουν πολλοί παράγοντες που προκαλούν αυτήν την αποχή από την λατρευτική ζωή της εκκλησίας. Ενας σοβαρός παράγοντας είναι τα διάφορα ψυχολογικά προβλήματα που δημιούργησε στον κόσμο ο εγκλεισμός και η πανδημία γενικά. Η Εκκλησία μέσα από την διακονία της δείχνει πάντοτε την αγάπη και τη στήριξή της στον συμπάσχοντα και μιας που κατά τον Αγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο είναι το νοσοκομείο-θεραπευτήριο όπου συναγόμαστε και μέσα από λατρευτική μας ζωή παίρνουμε το φάρμακο μας και αισθανόμαστε ζωντανοί».

Αναφορικά αν υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης είπε πως «και βέβαια υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης της κοινότητάς μας, μιας που απαρτίζεται από ανθρώπους και συνεργάτες που διακατέχονται από βαθιά πίστη, αγάπη και ζήλο για την Εκκλησία του Κυρίου μας και την κοινότητά μας».

Οταν τον ρωτήσαμε τι είναι η ιεροσύνη για εκείνον, απάντησε πως «φέτος συν Θεώ συμπληρώνω 30 χρόνια ιεροσύνης από την εις διάκονο χειροτονία μου. Βιώνοντας την ιεροσύνη αυτά τα 30 χρόνια, θεωρώ ότι είναι η ζωή μου ολάκερη. Δοξολογώ τον Τριαδικό μας Θεό για αυτήν την τιμή, να υπηρετώ το θυσιαστήριο Του με όλες τις δυσκολίες και σκοπέλους που συνάντησα στην ζωή μου. Όλα αυτά σβήνουν και σαν να μη υπάρχουν κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά στο θυσιαστήριό Του και γεμίζει όλο μου το είναι με ανέκφραστα και ανείπωτα συναισθήματα. Θυμάμαι τα λόγια του αειμνήστου μου πνευματικού π. Ανανία Κουστένη, όταν άρχιζαν να έρχονται τα πρώτα σύννεφα της ζωής μου μετά την χειροτονία μου: «Παπά μου τι νόμιζες, ότι σου χαρίστηκε η Ιεροσύνη από τον Θεό; Θα την ξεπληρώσεις!».