Του π. Ηλία Μάκου
Από τη Β. Ήπειρο (από χωριό της περιοχής του Γενούσου ποταμού) καταγόταν ο νεομάρτυρας Χρήστος ο Κηπουρός (προέρχεται το προσωνύμιο από το επάγγελμά του), όταν σε ηλικία 40 ετών ταξίδεψε στην Κων/πολη.
Εκεί, ψευδώς κατηγορήθηκε ότι δήλωσε πως θέλει να γίνει Μουσουλμάνος, αλλά μετά το αρνήθηκε.
Βέβαια κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί και ο νεομάρτυρας Χρήστος φυλακίστηκε για την ακλόνητη πίστη του στο Χριστό.
Και όχι μόνο φυλακίστηκε, αλλά και βασανίστηκε. Και όχι μόνο βασανίστηκε, αλλά και αποκεφαλίστηκε.
Ο νεομάρτυρας Χρήστος Κηπουρός ακολούθησε, χωρίς να κλονιστεί, τον χριστιανικό τρόπο ζωής, ο οποίος τρόπος είναι αρμονία, καλλιτέχνημα, γιατί είναι απαλλαγμένος από τα πάθη και τις ακρότητες, που χαρακτηρίζουν τον μη αναγεννημένο άνθρωπο.
Η θυσία του νεομάρτυρα Χρήστου Κηπουρού για την πίστη του, στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, έρχεται να μας θυμίσει κάτι λυπηρό, αλλά, που, ταυτόχρονα είναι πραγματικότητα.
Ο σημερινός κόσμος, εκτός κάποιων εξαιρέσεων- αγνοεί επί της ουσίας τον Χριστό.
Τούτο φαίνεται από τα έργα μας, τα οποία, συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με τον Χριστό.
Και ας μην παραπλανιόμαστε από το γεγονός ότι βαπτιζόμαστε, φέρομε το χριστιανικό όνομα και πηγαίνουμε στην Εκκλησία.
Το διαχρονικό μήνυμα του νεομάρτυρα Χρήστου και όλων των Αγίων προς κάθε λογικό και καλόπιστο άνθρωπο είναι ότι εάν γνωρίζαμε πραγματικά τον Χριστό, ο κόσμος δεν θα είχε τη σημερινή του μορφή.
Η κοινωνία θα ευημερούσε και θα ευτυχούσε. Έως πότε, λοιπόν, θα γνοούμε τον Κύριο; Πότε θα αναλογιστεί και θα αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες τουθ για το μέλλον το δικό του και των άλλων.
Όταν η γνωριμία με τον Ιησού είναι βαθιά και δεν περιορίζεται στους εξωτερικούς τύπους, όταν, δηλαδή, η γνωριμία μας αυτή συνεπάγεται τη συμμόρφωσή μας προς το πνεύμα του Ευαγγελίου, τότε τα αγαθά της αποτελέσματα είναι ολοφάνερα.