Όταν ένα παιδί φεύγει από τη ζωή, πριν τους γονείς η ζωή των γονέων που απομένουν πίσω είναι τραγική. Και αυτό είναι νόμος. Τα παραδείγματα χιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Μάλιστα η ζωή της μάνας που θάβει το παιδί της και μένει πίσω καθίσταται μαρτυρική. Και αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο.
Ο Μητροπολίτης Δράμας Παύλος έφυγε βιαστικά και απρόσμενα το ξημέρωμα της 2ας Μαΐου σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης μετά την αποτυχημένη ιατρική βοήθεια που του πρόφεραν στο νοσοκομείο της Βέροιας! Να το χαίρονται!Και λυπάμαι που μέχρι σήμερα δεν έχουν ζητηθεί ευθύνες.Είχαν τρεις ολόκληρες ώρες έναν Μητροπολίτη να περιμένει στα εξωτερικά ιατρεία, οποίος είχε προσβληθεί από έμφραγμα και δεν του παρείχαν καμία ιατρική βοήθεια. Στο μεταξύ το άλλο ξεφτέρι ο ιατρός στη Δράμα, διέγνωσε τον πόνο στο χέρι ως ψύξη και του έβαλε…κορτιζόνη! Αν όλα όμως γινόταν σωστά ο Παύλος θα ζούσε σήμερα! Αλλά έγιναν όλα λάθος.
Και αν ένας Μητροπολίτης της Εκκλησίας μας φεύγει με αυτό τον τρόπο φαντασθείτε πόσοι απλοί άνθρωποι έχασαν τη μάχη με την όποια ασθένεια γιατί έπεσαν πάνω σε ατάλαντους και σκιτζίδες ιατρούς.
Έχουν περάσει από τότε τρεις μήνες σχεδόν.
Το κενό του Παύλου μεγάλο! Η Εκκλησία μας έχασε την πιο αυθεντική φωνή της. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης τα είπε όλα τη μέρα που επισκέφθηκε τον τάφο του και τέλεσε τρισάγιο. Ωστόσο θα περίμενα να ανακοίνωνε την καθιέρωση ενός γεγονότος στη μνήμη του Παύλου. Μιας υποτροφίας, έστω με το όνομα του. Αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε τις βαθύτερες σκέψεις των ανθρώπων.
Η ζωή της Εκκλησίας μας πάντως συνεχίζεται. Τον προσεχή Οκτώβριο η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος θα συνέλθει για να εκλέξει τον διάδοχο του. Γίνονται διαβουλεύσεις για το θέμα αυτό αλλά όπως όλα δείχνουν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος δεν έχει πει ακόμη την τελευταία κουβέντα του προς τους Ιεράρχες. Θέλει να μετρήσει όλες τις παραμέτρους για να καταλήξει στην σωστή επιλογή για μία Μητρόπολη στην οποία ο Παύλος άφησε έργο σημαντικό και θαυμαστό.Έργο που θα φανεί και θα αποτυπωθεί τώρα μετά τον θάνατο του.
Και να σκεφτείτε ότι από τον Σεπτέμβριο που θα ήταν Συνοδικός θα άρχιζε να εγκαινιάζει και να παρουσιάζει το έργο που επιτέλεσε σιωπηλά και αθόρυβα στα 17 χρόνια που διαποίμανε την Δράμα : από το «παλατάκι» της Παναγίας της Λαυρεντιανής που είναι έργο ζωής, το οποίο οικοδόμησε πετραδάκι-πετραδάκι με δικές του προσωπικές φροντίδες και καθοδήγηση μέχρι την επιστροφή χειρογράφων που κατάφερε μετά από πολυετή δικαστική διαμάχη με το πανεπιστήμιο PRINCETON έχοντας μόνο την πολύτιμη βοήθεια του π. Άλεξ Καρλούτσου.
Αλλά και άλλα έργα που θα άλλαζαν την φυσιογνωμία της Μητρόπολης Δράμας και θα την αναβάθμισαν ακόμη περισσότερο στα μάτια της κοινής γνώμης.Όλα αυτά τα σημαντικά έργα θα τα παρουσιάσουμε εκτενώς σε ξεχωριστό αφιέρωμα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά σήμερα..
Για να πω ότι αυτά αποτελούν την μια όψη από την απώλεια του Παύλου. Από την άλλη πλευρά που είναι και η πιο σημαντική να πούμε ότι ο Παύλος άφησε πίσω του τον πολυτιμότερο άνθρωπο για κάθε άνθρωπο την καλή του μητέρα, την κυρία Ελπίδα μας. Όταν της έλεγε εκείνο το φοβερό «Την πιάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι…» βουρκώναν τα μάτια του.
Η μάνα αυτή ήταν μαζί του σε όλα μέχρι το τέλος. Και αν είχε πάρει είδηση το βράδυ της Κυριακής την αδιαθεσία και την ταλαιπωρία του παιδιού της, πάλι πιο αποτελεσματική θα ήταν γιατί θα κινούσε γη και ουρανό. Και προφανώς θα ζούσε σήμερα ο Παύλος γιατί θα είχε ξεσηκώσει το σύμπαν.
Σήμερα αυτή η μάνα δοκιμάζεται διπλά από την απώλεια του παιδιού της. Δεν της φτάνει που έχασε το παιδί της. Δεν της φτάνει που την ξέχασαν όλοι. Κανείς δεν την τηλεφωνεί για να τη ρωτήσει πως είναι, πως περνά στην δυσκολία της.Δύο, τρεις Αρχιερείς μετρημένοι, της τηλεφώνησαν και την ρώτησαν πως είναι. Οι άλλοι την ξέχασαν. Και αυτό είναι τόσο απογοητευτικό.
Βλέπω να παρίστανται δεκάδες Αρχιερείς στις κηδείες και στα μνημόσυνα γονέων Μητροπολιτών μας και καλά κάνουν. Και ασφαλώς παρίστανται για να τιμήσουν την τεθνεούσα μητέρα αλλά και το παιδί της και συνεπίσκοπό τους και φίλο τους. Εδώ τώρα,όμως, έφυγε ένας συνεπίσκοπός τους και φίλος τους και έμεινε η δύσμοιρη μάνα πίσω για να τον κλαίει!! Δεν δικαιούται αυτή η μάνα το ενδιαφέρον των αδελφών Αρχιερέων; Και όμως αδιαφορούν πλήρως! Και αυτό είναι πολύ απογοητευτικό. Όλα για το θεαθήναι! Μετά θάνατο μας ξεχνούν όλοι!
Κοντεύουν τρεις μήνες από τον θάνατο του Παύλου και έχουμε μείνει στα μεγάλα λόγια και τις υπερβολές. Από ουσία και έργα τίποτα. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει επιτευχθεί η αποσφράγιση των προσωπικών του χώρων στην Μητρόπολη και η καταγραφή των προσωπικών του αντικειμένων , για να αποδοθούν στη μητέρα του αυτά που δικαιούται! Δεν τα έχει ανάγκη αλλά είναι τα προσωπικά πράγματα του παιδιού της. Η κληρονομιά που αφήνει πίσω του. Είναι η αναπνοή που χρειάζεται η γιαγιά Ελπίδα για να συνεχίσει να ζει τα χρόνια που θα της αφήσει ο Θεός. Και θα σηκώνει μέχρι τότε το βάρος του παιδιού της που έφυγε πριν από εκείνη. Όμως δεν πρέπει κάτι να γίνει; Προς τι αυτή η ανάλγητη συμπεριφορά; Μήπως πρέπει να ενδιαφερθεί ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος;
Τι να πούμε…Αναμένουμε …
Σ.Μ.Τ.
