Σημείωση “Εξάψαλμου”: Κάθε φορά που γράφεται και δημοσιεύεται ένα κείμενο για τον Μακαριστό Μεγάλο Αρχιεπίσκοπό μας τον αείμνηστο πατέρα μας Χριστόδουλο, νοιώθουμε την ανάγκη να το αναδημοσιεύουμε για να το διαβάζουν όλοι και να νοιώθουν πόσο ψηλά τον έχει στη συνείδησή του ο απλός λαός αλλά και Ιεράρχες της Εκκλησίας μας , όπως οι συντάκτης του παρόντος άρθρου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Χόνγκ Κόνγκ Νεκτάριος, ένας από τους πιο σημαντικούς, πνευματικούς και δραστήριους Αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου!
Ο Σεβ. Νεκτάριος έννοιωσε την ανάγκη να γράψει τις σκέψεις αυτές, εξ αφορμής των εκδηλώσεων τιμής και μνήμης που έλαβαν χώρα σε όλη την Ελλάδα, για τον Χριστόδουλό μας , ανήμερα της εορτής της ανακομιδής των λειψάνων του Οσίου Χριστοδούλου, ημέρα κατά την οποία εόρταζε ο μεγάλος Πρωθιεράρχης!
Όμως η ειδοποιός διαφορά αυτού του κειμένου ευρίσκεται στο γεγονός οτι δεν είναι γραμμένο από ένα από τα πνευματικά αναστήματα του Μακαριστού Χριστοδούλου που τόσο ευεργετήθηκαν στην εκκλησιαστική πορεία τους από τον Χριστόδουλο, από τότε που ήταν Μητροπολίτης Δημητριάδος!
Ούτε εγράφη από κάποιον εκ των πολλών Ιεραρχών που εξέλεξε στα δέκα έτη της Αρχιεπισκοπείας του!
Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο από τον Μητροπολίτη του Χόνγκ-Κόνγκ Νεκτάριο, που ανήκει στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο! Και αυτό το κάνει ακόμη πιο σημαντικό και ενδιαφέρον! Γιαυτό και το δημοσιεύουμε!
Σ. Μ. ΤΖ.
Από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χονγκ Κονγκ κ.Νεκτάριo
Με την ευκαιρία της ιεράς μνήμης του οσίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω, αρκετοί στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως θυμήθηκαν τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.
Περιποιεί τιμή το να μπορείς να αναγνωρίζεις την μεγαλωσύνη κάποιου και να θυμάσαι με σεβασμό αυτούς που δίδαξαν την ευσέβεια και με τον λόγο και με το παράδειγμα της ζωής τους.
Έχω πολλά πράγματα φυλαγμένα στην καρδιά για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο. Κάποια στιγμή θα βρουν τον δρόμο τους για να καταγραφούν.
Σήμερα όμως βλέπω το χαρούμενο πρόσωπό του κι ακούω να αντηχεί στα αυτιά μου το τρανταχτό γέλιο του.
Θυμάμαι αυτόν, που μεταξύ άλλων, μου δίδαξε ότι η ιερωσύνη είναι διακονία κι όχι εξουσία. Που μου έδειξε ότι ο κληρικός πρέπει πρώτα να είναι άνθρωπος.
Τον θυμάμαι, ως Δημητριάδος και ως Αρχιεπίσκοπο, να επιστρέφει το βράδυ στο Μοναστήρι. Να φορά ένα απλό ζωστικό και να έρχεται να καθήσει μαζί με εμάς τους νεαρούς μοναχούς και να μας διηγείται με τρόπο αριστοτεχνικό τα ευτράπελα της ημέρας του…
Τη νύχτα το φως στο κελί του να σβήνει γύρω στις 2 με 3 τα ξημερώματα. Έγραφε σε μια γραφομηχανή κι αργότερα σε έναν υπολογιστή, τα άρθρα του, τα βιβλία του, τα κηρύγματά του, τις επιστολές…
Το πρωΐ, να περνά νωρίς από το ναό όπου ετελείτο ο Όρθρος και να συμμετέχει στο ψάλσιμο με απλότητα και πολλές φορές να μας κάνει και μάθημα τυπικού… Τον θυμάμαι να διδάσκει στους νεαρούς μοναχούς πως να ψάλουν τον διπλό κανόνα κατά την απόδοση της εορτής της Πεντηκοστής…
Πολλές μικρές ψηφίδες. Μικρές ψηφίδες που συνθέτουν μια χαρισματική προσωπικότητα.
Καλή ανάπαυση Μακαριώτατε. Ζεις μες στην καρδιά μας!
Πηγή: Συνοδοιπορία
