Του π. Διονυσίου Ταμπάκη
ΑΧ ΕΡΜΗ ΛΑΒΙΔΑ μου, εσύ που από τα βρεφικά χρόνια μας συντροφεύεις, όταν νεοβαπτισμένα παιδιά ερχόμασταν μέσα στην αγκαλιά της Μητέρας μας για να μας προσφέρεις φιλοφρόσυνα την Μεταλαβιά μας.
Εσύ που τόσο αληθινά εικονίζεις την Παναγία, « την λαβίδα την μυστική Την τον άνθρακα Χριστό συλλαβούσα εν γαστρί .»
Έλιωσε το χρυσό από στην άκρη σου από τα πλήθη των πιστών που με δέος θήλασαν Θεό από ‘σένα.
Εσύ που αναρίθμητα χρόνια και σε αρίφνητες γενιές κατέβαζες τον Χριστό στην γη και ανέβαζες εμάς στον Ουρανό.
Ποτίστηκε το μεταλλικό κορμί σου από την Θεϊκή Σάρκα και το Αίμα ,σαν να ήταν από σφουγγάρι.
Τώρα όμως σε αρνούνται.Ήρθε η σειρά σου να ανασταυρωθείς και εσύ όπως ο Χριστός που κουβαλείς αιώνες επάνω σου σαν καλή ταχυδρόμος.Να λάβεις το μερίδιο της αγνωμοσύνης μας.
Λένε πως δεν φέρεις πια ζωή μα θάνατο και αρρώστια γι’αυτο πρέπει να εξοριστείς και να γίνεις ένα ακόμη έκθεμα στο μουσείο των Ναών , απόδειξη ενός ανθυγιεινού και μεσαιωνικού τρόπου των πάλαι ποτέ αμορφώτων Χριστιανών.
Μα πως γινήκαμε έτσι αγαπημένη μου Λαβίδα;
Άραγε ανήκουμε στους μετά πίστεως , ευλαβείας και φόβου Θεού εισερχομένους στον Άγιο Οίκο τούτο ή μήπως στους μετά απιστίας , ανευλάβειας και αθεόφοβους αντισηπτικομανείς;
