Ενα εξαιρετικά γραμμένο κείμενο!! Γιατί μας αρέσει να προβάλλουμε τα θετικά των άλλων και να αγνοούμε ή να περιφρονούμε τους δικούς μας "Φραγκίσκους";
Η σχέση μου με τη θρησκεία δεν είναι καλή. Δεν είμαι βέβαιος αν είμαι άπιστος ή αγνωστικιστής, όπως συγκεκαλυμμένα θέλουν να λέγονται όσοι δεν πιστεύουν, αλλά φοβούνται να το πουν γιατί θέλουν να κρατάνε ανοιχτό τον σύρτη της πόρτας με τον Θεό. Αλλά ξέρω πως, από τότε που απόκτησα συνείδηση του κόσμου που με περιβάλλει, κράτησα αποστάσεις από το Θείο και την φιλοσοφία του Επέκεινα.
Ένα από τα πολλά που με προβληματίζουν είναι ότι η θρησκευτική συνείδηση δεν έχει ρεαλιστική βάση. Ορίζεται σχεδόν αποκλειστικά από τη γεωγραφία. Γεννήθηκα στην Ελλάδα και είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος. Αν είχα γεννηθεί δυτικότερα, θα ήμουν καθολικός. Αν είχα γεννηθεί ανατολικότερα, Μωαμεθανός. Αν είχα γεννηθεί στην Κίνα, βουδιστής. Αν είχα γεννηθεί στις ΗΠΑ, δεν ξέρω τι θα ήμουν –ίσως να είχα φτιάξει δικιά μου θρησκεία.
Γι αυτό και μου έκανε εντύπωση η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο αυτό και εικονίζει τον Πάπα Φραγκίσκο με σκυμμένο κεφάλι να δέχεται το -σχεδόν πατρικό- χάδι του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Θα ήταν αδιανόητο για κάποιον από τους προηγούμενους «αυτοκράτορες» της Καθολικής Εκκλησίας να εμφανίσουν τέτοια ταπεινότητα -και μάλιστα ενώπιον ενός εκ των «εχθρών» της Ρώμης.
Η εικόνα αυτή ήρθε σε συνέχεια άλλων εικόνων. Της εικόνας του Φραγκίσκου να αγκαλιάζει και να φιλάει το πρόσωπο ενός παραμορφωμένου ανθρώπου. Να φιλάει ασθενείς με Aids. Να πλένει τα πόδια Ατόμων με Αναπηρία. Φυλακισμένων. Γυναικών -για πρώτη φορά στα χρονικά. Ακόμα και μιας γυναίκας μουσουλμάνας!
Και δεν είναι μόνο οι εικόνες των έργων του. Είναι και οι ήχοι των λόγων του: «Είναι οδυνηρό να διαπιστώνει, κανείς, ότι η καταπολέμηση της πείνας παρεμποδίζεται από τις προτεραιότητες της αγοράς», είπε στην γενική συνέλευση του οργανισμού FAO, ο οποίος δραστηριοποιείται, εκ μέρους του ΟΗΕ, για την αντιμετώπιση του υποσιτισμού. Τα έψαλε ακόμα στους ευρωκράτες, μιλώντας στο Eυρωκοινοβούλιο για την «παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας», για τους λαθρομετανάστες και «την Μεσόγειο που έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο», για την ανάγκη «να ξαναδώσουν αξιοπρέπεια στους ανθρώπους μέσω της εργασίας».
Πρόσφατα, δεν δίστασε να απαλλάξει από τα καθήκοντά του τον αρχηγό της περίφημης Ελβετικής Φρουράς, του παπικού στρατού που είναι στο Βατικανό, επειδή είχε μία εξόχως αυταρχική συμπεριφορά προς τους υφισταμένους του. Μόλις πριν από λίγες μέρες αποκαλύφθηκε ότι διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στις διπλωματικές επαφές για την προσέγγιση ΗΠΑ – Κούβας. Και ακόμα πιο πρόσφατα έκανε μια δήλωση που δείχνει πως δεν είναι δεμένος με την καρέκλα του και την εξουσία του. «Ευλόγησε» την προσπάθεια της Ρώμης να αναλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά πρόσθεσε πως «δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ να τους παρακολουθήσω».
Γιατί, όμως, ετούτος ο Πάπας είναι ένας διαφορετικός Πάπας; Και είναι, άραγε, επικοινωνιακοί οι λόγοι που επιβάλλουν αυτή την συμπεριφορά; Ή, προκύπτουν από ένα γνήσιο, ατομικό, λιτό, χριστιανικό και πανανθρώπινο modus vivendi;
Η αλήθεια είναι πως ο Φραγκίσκος δεν παρουσιάζει διαφορετικό πρόσωπο ως Πάπας από αυτό ως καρδινάλιος, ή ως αρχιεπίσκοπος στο Μπουένος Άιρες. Στην Αργεντινή απόκτησε μεγάλη φήμη ως ένας απλός και λιτός άνθρωπος, που προτιμούσε το μετρό για τις μετακινήσεις του στην πόλη αντί για το πολυτελές αυτοκίνητό του και δεν μασούσε τα λόγια του απέναντι στην κυβερνητική εξουσία.
Εάν, λοιπόν, αποδεχτούμε πως η θρησκεία, στο επίπεδο αυτό, έχει ελάχιστες διαφορές με την πολιτική, τότε είναι σαφές ότι η εκλογή ενός Ποντίφικα με αυτά τα χαρακτηρισιτκά υποδηλώνει κάτι για τις ίδιες τις ανάγκες της Καθολικής Εκκλησίας. Μιας Εκκλησίας, η οποία τα τελευταία χρόνια κουβαλάει το στίγμα των δεκάδων περιστατικών σεξουαλικών σκανδάλων και φρονώ ότι πολύ θα ήθελε να αποτινάξει από πάνω της τόσο το άγος αυτό, όσο και τα φώτα της αρνητικής δημοσιότητας. Το ίδιο, άλλωστε, είχε συμβεί και με τον Βοϊτίλα, τον {Ιωάννη – Παύλο τον 2ο}, η εκλογή του οποίου ήρθε τη στιγμή που η Καθολική Εκκλησία έκρινε πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για ένα άνοιγμα στην Ανατολική Ευρώπη. Επελέγη, λοιπόν, ένας Ποντίφικας με αυτά τα χαρακτηριστικά για να εξυπηρετήσει τις σκοπιμότητες και τους σχεδιασμούς της Αγίας Έδρας.
Υ.Γ. Δεν είμαι βέβαιος αν είμαι άπιστος ή αγνωστικιστής. Αλλά, αν πίστευα, η γεωγραφία με έχει αδικήσει, θα ήθελα να έχω γεννηθεί στη Ρώμη.
Υ.Γ.2 Το κείμενο αυτό έχει 666 λέξεις.
