Του π. Ηλία Μάκου
Ήταν 30 Ιανουαρίου του 1996 όταν κοιμήθηκε ο Άγιος και πραΰς Μητροπολίτης Καστορίας Γρηγόριος Β´ του Παπουτσόπουλου και η εξόδιος ακολουθία του τελέστηκε την επόμενη ημέρα 31 Ιανουαρίου. Η ζωή του δεν ήταν εύκολη, είχε πολλές δυσχέρειες, ωστόσο από αυτές διδάχθηκε και εμπλούτισε την ψυχή του.
Ο τρόπος της βιωτής του του, όπως και το κήρυγμά του, είχε χριστοκεντρικά χαρακτηριστικά, καθώς υπήρξε “διάκονος μυστηρίων Θεού” πέρα ως πέρα. Είχε αλύγιστη την ηθική Ορθόδοξη γραμμή και πάντα ενεργούσε με την καλοσύνη συμπαραστάτιδα και βοηθό.
Κοντά του, διαρκώς ήταν ήρεμος και γαλήνιος, έβρισκαν ενίσχυση και αγράμματοι και μορφωμένοι και μικροί και μεγάλοι και γέροντες και παιδιά και άνθρωποι, οι οποίοι είχαν προβλήματα εξαιρετικά δύσκολα, και πίστης προβλήματα ακόμη.
Γεννήθηκε το 1933 στην Ερμούπολη της Σύρου και από μικρός εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου κλονίστηκε η υγεία του, αντιμετώπισε πρόβλημα στην καρδιά, αλλά κατόρθωσε να το διαχειριστεί με πολλή υπομονή και προσευχή. Η δοκιμασία του επηρέασε θετικά και τον εσωτερικό του κόσμο και ανέπτυξε διάφορες αρετές.
Χειροτονήθηκε στον Πειραιά διάκονος και ιερέας και αργότερα ο μακαριστός πρώτος Μητροπολίτης Πειραιώς Χρυσόστομος τον τοποθέτησε εφημέριο στο ναό Αγίας Αικατερίνης Πειραιώς. Από το 1978 υπηρετούσε στη Σύνοδο, μέχρι την εκλογή του σε Μητροπολίτη Καστορίας το 1985. Στις 21 Νοεμβρίου 1985 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Καστορίας και ποίμανε τη Μητρόπολή του για 16 χρόνια.
Απέδειξε με τις πράξεις του ότι τίποτε δεν μπορεί να διδάξει τόσο καλά τον άνθρωπο, όσο η προσπάθεια να ζήσουμε στο πνεύμα του Χριστού. Μέσα από την Γραφή και τις αιώνιες αλήθειες της Ορθόδοξου πίστης ως λύση των σύγχρονων προβλημάτων. Και ό,τι έλεγε είχε εμβρίθεια, αλλά και απλότητα και σοφίας βάθος, αλλά χωρίς επίδειξη σοφίας, χωρίς καρυκεύματα, χωρίς εξεζητημένες ενέργειες, η οποία έδωσε εκείνο, που έδωσε: Έναν Ιεράρχη με πολύπλευρη αγάπη.
Η γραμμή του ήταν η σύνεση και ήξερε ότι άλλο είναι να είσαι διακριτικά παρών με σύνεση και άλλο να είσαι απών δήθεν για λόγους σύνεσης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν γεννημένος για πνευματικός πρωτομάστορας, μα πάνω απ’ όλα πατέρας ήταν για πολλούς ο πιο αληθινός. Γι’ αυτό τα βήματά του άφηναν αχνάρια. Τέτοια περπατησιά, σαν οργωσιά! Τέτοιο δρασκέλισμα, που άνοιγε δρόμους.
