Του π. Ηλία Μάκου
“Η αγιότητά του ήταν η απλότητά του. Και η απλότητα του ήταν η αγιότητά του”. Αυτά τα λόγια για τον αείμνηστο Μητροπολίτη Σιατίστης Αντώνιο, 15 χρόνια συμπληρώθηκαν από το θάνατό του, 17 Δεκεμβρίου 2005, που μας είπε ένας συγχωριανός μας, που υπηρέτησε τη δεκαετία του 1980 ως επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης στην κωμόπολη, τα θυμόμαστε έντονα.
Όπως και τα περιστατικά, που μας περιέγραψε, τα οποία αποκαλύπτουν την πνευματική ζήση του, που σήμαινε την έντονη παρουσία του Κυρίου στην καρδιά του.
Ήταν, μας διηγήθηκε, ένα χειμερινό απόγευμα, έβρεχε και είχε σκοτεινιάσει.
Δεν είχε γνωρίσει ακόμη το Μητροπολίτη.
Τέσσερις με πέντε άνθρωποι, όλοι δημόσιοι λειτουργοί, ήταν συγκεντρωμένοι σ’ ένα βιβλιοπωλείο της κωμόπολης και συζητούσαν.
Ξαφνικά, εμφανίζεται στην είσοδο ένας ιερωμένος, απλός παπάς έμοιαζε, με μια ομπρέλα. Μπήκε στο βιβλιοπωλείο, συζήτησε σεμνά για λίγο μαζί τους και αποχώρησε.
Όταν ο νεοφερμένος επιθεωρητής ρώτησε ποιος ήταν αυτός ο τόσο καλλιεργημένος και σεβάσμιος ιερέας, που κάθισε δίπλα τους, του είπαν ότι ήταν ο Μητροπολίτης Αντώνιος.
Ένιωσε έκπληξη από το ταπεινό φρόνημα αυτού του Δεσπότη. Στη συνέχεια είχε και άλλες εμπειρίες μαζί του, αλλά του διηγήθηκαν και πολλά γι’ αυτόν.
Δεν χρησιμοποιούμε ποτέ αυτοκίνητο της Μητροπόλεως για επισκέψεις στις ενορίες, αλλά πήγαινε με ό,τι έβρισκε. Πολλές φορές περπατούσε επί ώρα ή ανέβαινε πάνω σε γαϊδουράκι.
Ἀλλοτε έφτανε νωρίτερα από τους ιερείς στο ναό και φορώντας το ζωστικό και μόνος του έπαιρνε τα πρόσφορα των πιστών.Και συνήθως λειτουργούσε ως ιερομόναχος, με το εγκόλπιο και φορώντας το επανωκαλύμμαυχο.
Σε χωριό, που πανηγύριζε, του είχαν ετοιμάσει τραπέζι, αλλά αυτός έφαγε δύο λουκουμάκια και αποχώρησε διακριτικά, χωρίς να τους προσβάλλει.
Νήστευε συνεχώς το κρέας, ενώ διαρκώς προσευχόταν.
Η πνευματικότητά του, από την οποία απέρρεαν οι αρετές του, ήταν θέμα εσωτερικό της βελούδινης ψυχής του, που έκανε γλυκύ το πρόσωπό του.
Απέφευγε τις εξωτερικές εκδηλώσεις και επένδυε σε κάτι ουσιαστικότερο και μονιμότερο, όπως είναι το εσωτερικό βίωμα. Είχε μυστική και ζωντανή σχέση με το Θεό.
Επειδή άφησε τους παλμούς της καρδιάς του να χτυπούν από τη νοσταλγία της κοινωνίας με το Χριστό, δεν έμεινε άγευστος της χαράς των θείων δωρεών.
Η πίστη του δεν ήταν ωραιοποιημένη θεωρία. Ήταν πράξη και ζωή, συνέπεια και εφαρμογή, αρετή και αγιοσύνη.
Αυτά, που πίστευε, τα ζούσε κιόλας, δίνοντας διαχρονικό υπόδειγμα ακέραιας και ανόθευτης χριστιανικής πίστης. Ο συνδυασμός της πίστης και των έργων τον ολοκλήρωσε ως άνθρωπο και τον έκανε γαλήνιο.
Και μέσα από την πράξη ήρθε η αναγνώριση και η δικαίωσή του, που δεν επεδίωξε.
Αντίθετα έκρυβε επιμελώς τα χαρίσματά του, κάτι που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των αγίων μορφών.
Ο αείμνηστος Αντώνιος δεν έγινε το πολύτιμο μαργαριτάρι, που ήταν, μέσα σε μια ημέρα, ούτε, πάλι, μόνος του.
Τον φώτιζε ο Θεός, ισχυροποιούσε τη θέληση και διατηρούσε ακμαίο το φρόνημα του μακαριστού Επισκόπου, για να ζει, ξεπερνώντας τις αδυναμίες και τις πτώσεις.
Υπήρξε μεγάλη μορφή της πίστεώς μας και παράδειγμα όλων μας, γιατί
αξιώθηκε να βλέπει πρόσωπο προς πρόσωπο το Θεό, από τον Οποίο έπαιρνε δύναμη και η καρδιά του ήταν κομμάτι του Θεού.
Αναδείχθηκε καλός αγωνιστής του Κυρίου, γιατί γνώριζε να λαμβάνει ακατάπαυστα από Εκείνον ενισχύσεις.
Και γιατί ζούσε, αν και πατούσε στη γη, με το όραμα και την προσδοκία της αιωνιότητας.
Αυτό το όραμα και αυτή η προσδοκία ήταν η αφετηρία του, η πορεία του, η πρακτική θεμελίωση του βίου του και η γήινη κατάληξή του.
Αυτό το όραμα και αυτή η προσδοκία καλλιέργησε την αγάπη του, τη φιλανθρωπία του, την αυταπάρνησή του, την ανιδιοτέλειά του, την υλική φτώχεια του, τη συγχωρητικότητά του και τόσα άλλα προτερήματά του.
Είχε καταλάβει καλά ότι η παρούσα ζωή είναι σύντομη και παροδική. Και δεν της έδινε περισσότερη σημασία, απ’ ότι στην πραγματικότητα αξίζει.
