Του π. Ηλία Μάκου

Γύρω γύρω θάλασσα και στη μέση μια κουκίδα γης, το Αγιονήσι της Ζοωδόχου Πηγής στην Ηγουμενίτσα, βυθισμένο μέσα στο πράσινο.
Μάλιστα σε Βενετσιάνικο χάρτη του 1654 καταγράφεται ως “Βραχονησίδα της Παναγίας”.
Εκεί, τα παλαιότερα χρόνια, άγνωστο πότε, υπήρχε ολόκληρο μοναστικό συγκρότημα, όμως τώρα σώζονται μόνο ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής και κάποια πέτρινα ερείπια, μάρτυρες μιας παρουσίας, που άφησε τα ίχνη της και δεν χάθηκε τελείως.
Μια φορά το χρόνο (φέτος δεν συνέβη, λόγω κορωνοϊού) αντιλαλεί την Παρασκευή της Διακαινησίμου Εβδομάδος το «Χριστός Ανέστη», από προσκυνητές, που φθάνουν με καΐκια και ψαρόβαρκες από την Ηγουμενίτσα, καθώς τελείται αναστάσιμη θεία λειτουργία.
Εκείνες τις στιγμές ένα φως πλημμυρίζει τους πιστούς και ξαστερώνει τη σκέψη, που «πετάει», συντροφευμένη με τις προσευχές και το αγέρα της θάλασσας, και συναντά το βαθύτερο νόημα της ζωής.
Το ναΐδριο της Ζωοδόχου Πηγής, που δεν έχει πρόναο και τοιχογραφίες, δεν είναι γνωστό πότε χτίστηκε, καθώς δεν έχουν διασωθεί σχετικά στοιχεία.
Η ύπαρξη κελιών και ενός επιχωματισμένου πηγαδιού, καθώς και η εύρεση ανθρώπινων οστών, που βρέθηκαν σε ανακαίνιση του ναού, επιβεβαιώνουν ότι στο χώρο λειτουργούσε ανδρική Μονή.
Ωστόσο, σύμφωνα με κάποιες, όχι εκτεταμένες, αρχαιολογικές έρευνες, το καθολικό της μονής και οι βοηθητικοί χώροι είναι πιθανόν να ανάγονται χρονολογικά στους χρόνους της πρώϊμης Τουρκοκρατίας, με πιθανή προγενέστερη οικοδομική φάση, που όχι μόνο δεν αποκλείεται, αλλά θεωρείται σχεδόν σίγουρη.
Το καθολικό, που έχει δεχθεί νεώτερες επεμβάσεις, αποτελεί μονόχωρο ναό με τρίπλευρη αψίδα, που στεγάζεται με δίρριχτη στέγη.Η τοιχοποιία του είναι κτισμένη με αργολιθοδομή και στην δυτική εξωτερική πλευρά του υπάρχει εντοιχισμένη λίθινη επιγραφή, που είναι δυσανάγνωστη.
Το 1997 η Μονή της Ζωοδόχου Πηγής ανακηρύχθηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
Από τα ανθισμένα δέντρα του Αγιονησίου ανεβαίνει ο εσπερινός ύμνος των πουλιών και όταν ο προσκυνητής βρεθεί εκεί, καταλαβαίνει ότι σ’ αυτό τον ιερό τόπο κινείται αόρατα ένα σύνολο, που στην πορεία του χρόνου χαράζει την θεϊκή παρουσία.
Εκεί στο Αγιονήσι, η θλίψη της ερημιάς σμίγει με το δικαίωμα για αληθινή ζωή. Και η χαρά ερμηνεύεται σαν το δικαίωμα να αγαπάς χωρίς μέτρο.
Η δύναμη του πόθου για τον αναστημένο Χριστό, που σε διαπερνά στο Αγιονήσι, λευτερώνει. Και ο πόθος αυτός οφείλει να ταυτίζεται με την πράξη. Γιατί έχουμε γεννηθεί για μια διάφανη και αναστημένη πορεία.
Η Ζωοδόχος Πηγή, τα θαύματά της, είναι μια απόδειξη ότι το σχέδιο του Θεού βρίσκεται σ’ ένα συνεχές γίγνεσθαι.

Στην πορεία προς την εσωτερική μας ανάσταση και τον ψυχικό αγιασμό μας, μπαίνουν συνεχώς ερωτήματα:

Πόσο αγαπάμε, ξεπερνώντας τον εαυτό μας; Ποιο είναι το μέτρο, που δίνει νόημα στη ζωή μας; Τι είναι για μας οι άλλοι; Συνοδοιπόροι ή εχθροί;

Ο αγιασμός περνά από τη νέκρωση των παθών και τη μετάνοια για τα λάθη μας, προκειμένου να συναντούμε τους άλλους στην προσφορά των χαρισμάτων μας.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει από τις δεσμεύσεις και τους συμβιβασμούς με το ψεύτικο και την αμαρτία, αν θελήσουμε, βέβαια, να αποδεχθούμε την αλήθειά Του.