Γιατί χρειάστηκε να γίνει όλη αυτή η φασαρία για να φτάσουμε επί της ουσίας στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε; Η χθεσινή συμφωνία παρουσιάστηκε ως μια μεγάλη διαπραγματευτική επιτυχία, αλλά τα δεδομένα δείχνουν ότι μάλλον χάσαμε. Δεν κερδίσαμε σχεδόν τίποτε, αντίθετα σε ορισμένα σημεία βρεθήκαμε πίσω από τις κόκκινες γραμμές που είχαν τεθεί απο την προηγούμενη κυβέρνηση. Και αναλάβαμε και τις υποχρεώσεις για τις οποίες υπήρχαν οι εξ αρχής δεσμεύσεις.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απειρίας, της άγνοιας λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών, αλλα και της υπερεκτίμησης του “εγώ” εκ μέρους όσων είχαν αναλάβει τις διαπραγματεύσεις.

Ελπίζω λοιπόν ότι πλέον δεν θα γίνουν άλλα λάθη. Και το μεγαλύτερο λάθος θα είναι να μην γίνουν τα λίγα ακόμα βήματα που απαιτούνται για το “κλείδωμα” της συμφωνίας. Και ότι τη Δευτέρα, όταν και λήγει το νέο τελεσίγραφο που μας έχει επιδοθεί από τις Βρυξέλλες, θα μπορέσουμε να έχουμε μία πραγματική νίκη για τη χώρα με την ολοκλήρωση της συμφωνίας που θα εξασφαλίζει οριστικά την συνέχιση της ευρωπαϊκής της πορείας. Γιατί οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη θα έιναι καταστροφική.

Βεβαίως, ακόμα και αν όλα πάνε καλά τη Δευτέρα, η αλήθεια είναι ότι τώρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για τη χώρα. Τα χρονικά περιθώρια που έχουν δοθεί είναι μικρά και η κυβέρνηση καλείται να αναθερμάνει την οικονομία και να αυξήσει τα δημόσια έσοδα, ανταποκρινόμενη ταυτόχρονα στις υποχρεώσεις της προς τους πιστωτές, μέσα σε ένα ασφυκτικό από πλευράς ρευστότητας περιβάλλον.
Ας δούμε όμως τι ακριβώς συμφωνήθηκε στo Eurogroup και γιατί η κατ’ αρχήν συμφωνία δεν μπορεί να πλασάρεται ως μία μεγάλη κυβερνητική επιτυχία.

1) Θα παρακρατούνται πλέον από τον EFSF τα περίπου 11 δις που ήταν το “μαξιλάρι” του ΤΧΣ, που είναι μεν διαθέσιμα όπως και πριν στη διάρκεια της τετράμηνης παράτασης, αλλά αυστηρά μόνο για τυχόν ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Οπότε είναι ξεκάθαρο και οριστικό ότι τα κεφάλαια αυτά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε για τα κόκκινα δάνεια ούτε για καμία άλλη δράση κοινωνικού ή άλλου είδους, όπως ήθελε η κυβέρνηση. Και επί της ουσίας το γεγονός ότι τα παρακρατούν, σημαίνει πολύ απλά ότι δεν μας εμπιστεύονται.

2) Η ελληνική πλευρά επαναδιατύπωσε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κοινή ανακοίνωση, “την κατηγορηματική της δέσμευση να τηρήσει τις οικονομικές της υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές στο ακέραιο και εγκαίρως”. Οπότε, πάνε περίπατο οι κορώνες για κουρέματα, επαχθή χρέη κλπ.

3) Όπως αναφέρει το ανακοινωθέν, “σε αρκετούς τομείς οι προτεραιότητες των ελληνικών αρχών μπορούν να συμβάλλουν σε μια ενίσχυση και καλύτερη εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας”. Αυτό είναι ή δεν είναι καθομολόγηση του ισχύοντος Μνημονίου;

4) Αλλαξε η Τρόικα και έγινε… θεσμοί, αλλά θα εξακολουθεί να αξιολογεί την χώρα, ώστε να μην υπάρξει απόκλιση από τους στόχους του προγράμματος και την τήρηση της δέσμευσης της κυβέρνησης να απέχει “από οποιαδήποτε κατάργηση των μέτρων και από μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους”.

5) Ίσως το μόνο πραγματικά σημείο όπου υπήρξε θετικό αποτέλεσμα ήταν η ευελιξία που φαίνεται πως δίνεται από τους εταίρους ως προς τα πρωτογενή πλεονάσματα. Καθώς αναφέρεται ρητά η επιστροφή στο καθεστώς που ενέκρινε το Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες του 2015 σε σχέση με τον στόχο για το πλεόνασμα. Και έτσι υπάρχει “παράθυρο” για μικρότερο πλεόνασμα το 2015, γεγονός που πιθανώς θα επιτρέψει να μην ληφθούν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα.
Πηγή:www.capital.gr