Οι μάσκες έπεσαν. Ζούμε δραματικές ώρες με μία κυβέρνηση παρωδία, έναν ανεκδιήγητο Πρόεδρο της Δημοκρατίας που αρέσκεται μόνο στις κολακείες της Προέδρου της Βουλής, μια αντιπολίτευση εγκλωβισμένη και τους πολίτες σε φρενίτιδα. Παρακολουθώ στενά και με όση ψυχραιμία μου έχει απομείνει τις δηλώσεις, συνεντεύξεις των Ελλήνων κι Ευρωπαίων αξιωματούχων. Πριν λίγο άκουσα όλη την συνέντευξη Τύπου του Γιουνκερ. Νιώθω περήφανη ως Ευρωπαία για τον πρόεδρο μου. Νιώθω όμως απόλυτα προδομένη, εξευτελισμενη και καταντροπιασμενη ως Ελληνίδα από τον Έλληνα πρωθυπουργό και το κυβερνητικό επιτελείο. Δεν τους ψήφισα, αλλα με εκπροσωπούν κάκιστα και μάλιστα χωρίς φειδω, πειθώ, μέτρο. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα όταν σεβόμαστε τους θεσμούς και τις διαδικασίες και κυρίως όταν θωρακιζουμε τον ελλογο πολιτικό διάλογο επί του πραγματικού, πόσο δε μάλλον επί του πρακτέου. Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα δεν φροντίσαμε για τίποτε απο τα παραπάνω. Και τώρα οι μισοί ασχολούμαστε με τις οικονομικές επιπτώσεις της αναλγησίας και τελευταίως και της παραφροσύνης μας -και ο νοών νοειτω-, οι υπόλοιποι λίγοι με τις αδυναμίες, αγκυλώσεις και αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος. Δύσκολο σταυρόλεξο. Πόσο δε μάλλον όταν οι όροι επίλυσης του απαιτούν την αποφυγή συναισθηματισμων, ηθικοπλαστικων διλημμάτων, μαξιμαλισμών. Των στοιχείων δηλαδή εκείνων που έχουν σαρώσει την πολιτική αρένα και τον κοινωνικό ιστό, μην γελιόμαστε. Τουτων λεχθεντων το να αναγνωρίζει κάποιος την δυσκολία ή την κρισιμότητα των στιγμών δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τον οδηγεί στην απαξίωση συλλήβδην των πάντων ή στην υιοθέτηση ακραίων αντιλήψεων και μοιρολατρικων απόψεων. Την Κυριακή καλούμαστε να αποφασίσουμε όχι το μέλλον του Τσιπρα και των συν αυτω, αλλά ποια ακριβώς Ελλάδα επιθυμούμε από δω και πέρα: αυτή των μεγαλοστομιων, του μανιχαισμου, του εθνικισμού που φοβάται ακόμα και τον ίσκιο της, γι’ αυτο άλλωστε κι ανακαλύπτει μόνον εχθρούς εντός κι εκτός, του σκοταδισμού που περιφέρει λείψανα σε τουρνέ στα νοσοκομεία και οικτιρει την αριστεία ή μήπως την εξωστρεφη, που προσβλέπει σε συνεργασίες,συγκλίσεις, συμμαχίες, που παραδέχεται τα λάθη της, που πιστεύει στις δυνάμεις της χωρίς να αγνοεί επιδεικτικά τις αδυναμίες της, που ακούει, συγκρίνει και πράττει όταν δύναται; Κοινώς Ψωροκώσταινα ή Ευρώπη; Είναι πολύ απλό κι εξαιρετικά ουσιαστικό. Καιρός να αναμετρηθούμε όλοι…στον καθρέφτη. Τα ευκόλως ευνοούμενα παραλείπονται. Προσωπικά, αυτονόητα, χωρίς δευτέρη σκέψη: ΝΑΙ.