Ο δημιουργός έχει πλάσει όλη τη περιοχή με στερεοποιημένη ηφαιστειογενή στάχτη, την έχει στολίσει με γιγάντιους βράχους που μοιάζουν με μανιτάρια και την έχει προικίσει με εύφορες εκτάσεις από αμπελώνες και οπωροφόρα, βερίκοκα, ρεβίθια και ζαχαρότευτλα. Αυτό είναι το δικό μας, εναλλακτικό ταξίδι για το 2014.

Είναι έξι η ώρα το πρωί όταν σηκωνόμαστε στον αέρα. Το απαλό αεράκι της αυγής είναι ό,τι πρέπει για την πτήση με αερόστατο. Πάνω από τα κεφάλια μας βλέπουμε μόνο φουσκωμένα μπαλόνια. Απόλυτη σιωπή παντού. Στα πόδια μας, η γη της Καππαδοκίας. Περνάμε πάνω από «τις καμινάδες των νεράιδων», όπως ονομάζονται οι φυσικές πυραμίδες της Καππαδοκίας. Περνάμε μέσα από αυτές: αργά, απαλά. Ζεσταίνουμε τον αέρα που φουσκώνει το αερόστατο και αλλάζουμε κατεύθυνση. Περνάμε πάνω από ηφαιστειογενή τοπία και γόνιμες κοιλάδες. Η σκιά του αερόστατου ζωγραφίζεται στους βράχους του γειτονικού βουνού.

Είμαστε εδώ. Είμαστε αλλού. Σε ένα τοπίο εξωπραγματικό, που σε μεταφέρει σε άλλο πλανήτη: απίθανοι γεωλογικοί σχηματισμοί και παράξενοι βράχοι που μοιάζουν με μανιτάρια και στέκουν ακλόνητοι για αιώνες, φαράγγια, εκκλησίες λαξευμένες στο μαλακό ψαμμόλιθο απλωμένα σε ένα απέραντο οροπέδιο στα βάθη της Τουρκίας. Κι όμως εδώ, στην Ανατολία, νιώθεις σα να γυρνάς σπίτι. Άνθρωποι φτωχοί, σε καλωσορίζουν στο καφενείο τους κι επιμένουν να σε κεράσουν ρακί και καφέ με παχύ καϊμάκι, κι αν καταλάβουν ότι ξέρεις, θα σε προσκαλέσουν και σε μια παρτίδα τάβλι ή πρέφα. Χανόμαστε σε αρχαία σοκάκια όπου ηλικιωμένες γυναίκες με floral μαντίλες μετατρέπουν τον πηλό σε μικρά έργα τέχνης.

Τι κι αν ο ελληνισμός που υπήρχε από τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου ξεριζώθηκε το 1923 με τη συνθήκη της Λοζάνης; Παντού βλέπεις “Ελλάδα”: στα ερειπωμένα μοναστήρια, στις αγιογραφίες, στις επιγραφές, στους σκαλισμένους στα αλλόκοτα βράχια σταυρούς, στην κουζίνα, στα παλιά ελληνικά αρχοντικά που έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία και εστιατόρια, ακόμα και στα χωρατά που κάνουν οι πάντα χαμογελαστοί κάτοικοι. Από αυτό το τρίγωνο των πολιτισμών που ένωνε την Ανατολή με την Ευρώπη πέρασαν Χετταίοι, Φρύγες, Λυδοί, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Γαλάτες και Άραβες, μεταξύ άλλων, κι άφησαν έντονα τα σημάδια τους.

Ακόμη πιο έντονα όμως είναι τα σημάδια της φύσης: άνεμοι που πνέουν με μεγάλες ταχύτητες και σμιλεύουν τα βράχια και ηφαιστειακά, θεόρατα βουνά όπως το Ερτζιγές και το Χασάν Νταγ που με τις απανωτές εκρήξεις τους σκέπασαν την περιοχή και έντυσαν το οροπέδιο με λάβα, λάσπη, βασάλτη και ανδεσίτη δημιουργώντας το φαντασμαγορικό τοπίο. Κι ύστερα ήρθαν οι ασκητές που από τον 4ο αιώνα δημιούργησαν χριστιανικές, μοναστικές κοινότητες. Τούτος ο τόπος κρύβει ιστορίες απώλειας, νοσταλγία, συγκίνηση. Σημαίνει προσκύνημα, επιστροφή σε πατρογονικά εδάφη και σε ανέγγιχτη φύση.