«Σήμερον ἕαρ ψυχῶν, ὅτι Χριστός ἐκ τάφου, ὥσπερ ἥλιος ἐκλάμψας τριήμερος, τόν ζοφερόν χειμῶνα ἀπήλασε τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν, αὐτόν ἀνυμνήσωμεν, ὅτι δεδόξασται» Πρώτη ὠδή κανόνος ἑορτῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀντίπασχα.

Παναγιώτατε Πάτερ,
Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε, Χριστός Ἀνέστη!

Σήμερον κατ΄ αὐτήν τήν ἱεράν καί πανευφρόσυνον Καινήν Κυριακήν , καθ’ἥν ἑορτάζομεν τήν μνήμην τῶν ἐγκαινίων τῆς μεγίστης Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡ ἁγία μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία μυσταγωγεῖ φιλοστόργως«τόν ἔγκριτον αὐτῆς λαόν» εἰς τό ἄρρητον θαῦμα τοῦ ἀτελευτήτου ἐκείνου ὀγδόου

-2-

αἰῶνος, τῆς ἀνεσπέρου δηλονότι ἡμέρας τῆς ἐνδόξου Ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου. Ζώντες εἰς τό θάμβος τοῦ ὑπερφυοῦς τούτου μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας γινόμεθα ἅπαντες, προεξαρχούσης μάλιστα τῆς Ὑμετέρας θειοτάτης Παναγιότητος, κοινωνοί τοῦ πληρώματος καί τῆς τελειώσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῶ θεανδρικῶ προσώπῳ τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος. Ἐν ἑκάστῃ εὐχαριστιακῆ Συνάξει,ἐν ἧ καί δι΄ἧς συκροτεῖται καί φανεροῦται «ἐν τόπῳ καί χρόνῳ» τό παμμυστήριον τῶν τοῦ Θεοῦ μυστηρίων(Ἁγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς), ἡ ἁγιωτάτη δηλονότι Ἐκκλησία, ἡ ὁποία καί «Σῶμα Χριστοῦ» ὀνομάζεται ὑπό τοῦ θείου Παύλου καί «πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου»(Ἐφεσ.1,22-23), χάριτι θείᾳ, «ἔχομεν τοῦ θανάτου Αὐτοῦ τήν μνήμην, ὁρῶμεν τῆς Ἀναστάσεως αὐτοῦ τόν τύπον, πληρούμεθα τῆς ἀτελευτήτου Του ζωῆς, ἀπολαμβάνομεν τῆς ἀκενώτου Του τρυφῆς»(Εὐχή θείας Λειτουργίας Μ.Βασιλείου) . Μεταλαμβάνοντες ἐκ τοῦ ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ θείου κρατῆρος,τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ στερεούμεθα «εἰς πίστιν ἀκαταίσχυντον, εἰς

-3-

ἀγάπην ἀνυπόκριτον, εἰς πλησμονήν σοφίας, εἰς περιποίησιν τῶν αὐτοῦ ἐντολῶν, εἰς ἀπολογίαν εὐπρόσδεκτον». Αὐτό τοῦτο τό ἁγιώτατον μυστήριον τῆς ἐν Χριστῶ καί διά τοῦ Χριστοῦ ἀλληλοπεριχωρήσεως οὐρανοῦ καί γῆς, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, φυλῶν καί γλωσσῶν, ἱερουργεῖ ἀπαύστως ἐν ἑκάστῃ εὐχαριστιακῆ Συνάξει καί ἐν παντί τόπῳ Δεσποτείας Κυρίου, κατά τήν ἐντολήν τοῦ θείου αὐτῆς Ἱδρυτοῦ, ἡ θεοπρεπεστάτη κιβωτός τῆς σωτηρίας ἡμῶν, Ἐκκλησία. Μέσα ἀπό τήν ἐν φόβῳ Θεοῦ, πίστει, καί ἀγάπῃ συμμετοχήν, τῆς λατρευούσης τόν Θεόν χριστιανικῆς κοινότητος εἰς τήν θείαν Εὐχαριστίαν ἀποκτῶμεν ἐμπειρικῶς συνείδησιν ὅτι «οἱ πολλοί ἑνούμεθα δι’αὐτῆς καί ἐν αὐτῆ εἰς ἕν, εἰς Σῶμα Χριστοῦ, καθιστάμενοι οὕτω οὐχί ἁπλῶς ἕν, ἀλλά Εἷς, αὐτός δηλαδή ὁ Ἀναστάς Κύριος» ,καθώς « Εἷς ἄρτος,ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμέν. οἱ γάρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνός ἄρτου μετέχομεν».Ἡ ἐπί τό αὐτό συναγωγή τῶν ἐσκορπισμένων τέκνων τοῦ Θεοῦ, συνιστᾶ ἔκφρασιν μοναδικήν καί ἀνεπανάληπτον τοῦ θαύματος τῆς σωζούσης θείας χάριτος καί ἀγάπης. Κατά τόν θεῖον Συμεών Θεσσαλονίκης ἡ Κοινωνία ἐστί «ἕνωσις Θεοῦ

-4-

μεθ’ἡμῶν, θέωσις ἡμῶν, ἁγιασμός, χάριτος πλήρωμα, ἔλλαμψις..». Δοξάζομεν τόν παντελεήμονα Θεόν διά τήν τοιαύτην φιλάνθρωπον δωρεάν Του, διότι οὕτως ὠκονόμησε ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ τήν σωτηρίαν ἡμῶν.
Σήμερον ὅμως, τήν καινήν ταύτην Κυριακήν ἑορτάζομεν, ἐν τῆ «κλάσει τοῦ εὐχαριστιακοῦ Ἄρτου», ἧτις ἐστί εἴσοδος εἰς τήν χάριν καί τήν χαράν τῆς Ἀναστάσεως, καί τόν πρῶτον ἐγκαινισμόν τῆς θειοτάτης ταύτης ἑορτῆς, δι’ ἧς ἠνοίχθη Παράδεισος καί ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων χορεύουσιν. Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν «οὔκ ἐτι ἐλπιζομένην, ἀλλ΄ ἤδη γεγενημένην» κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ὡς τό ἀρραγές θεμέλιον τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως καί τό συγκλονιστικώτερον θαῦμα τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, σηματοδοτεῖ τήν ὀντολογικήν ἀνάπλασιν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τήν εἴσοδον εἰς τήν φθαρτότητα τῆς Καινῆς κτίσεως, τήν βιωματικήν πρόγευσιν τῆς ἐσχατολογικῆς μας προοπτικῆς. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός , ὁ συντρίψας , «χειρί παντοδυνάμῳ»

-5-

τήν δύναμιν τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου ἡλιόμορφος καί ἀστραπηβόλος, συναναστήσας μεθ’ ἑαυτοῦ «παγγενῆ τόν Ἀδάμ». Διά τοῦτο σήμερον «Θανάτου ἑορτάζομεν τήν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου τήν ἀπαρχήν»
Ἡ κορυφαία αὕτη πανήγυρις τῆς πίστεώς μας, ἡ τοσοῦτον διαφέρουσα τῶν ἄλλων ἑορτῶν ὡς ἥλιος σελήνης, μέ τάς συγκλονιστικάς συνεπείας της εἰς τόν ἐσώτατον πυρῆνα τῆς ὑπάρξεώς ἡμῶν ἑορτάζεται ἡμερολογιακῶς μέν ὑπό τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας ἅπαξ τοῦ ἔτους, λειτουργικῶς δέ καθ’ἑκάστην Κυριακήν, μέ ὅρους βαθύτατα ὀντολογικούς, πνευματικούς καί ἐκκλησιολογικούς. Πάσχα, ὡσαύτως ἑορτάζομεν εἰς ἑκάστην θείαν Λειτουργίαν, διάβασιν δηλαδή «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν», Πάσχα τῆς χάριτος , ἕνωσιν μετά τοῦ μυστικοῦ καί αἰωνίου Πάσχα, τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ εἰπόντος, «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός, καί ἡ ἀλήθεια , ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις» . Ὁ Ἀναστάς Κύριός μας, ἡ ἀκένωτος αὕτη

-6-

πηγή τῆς οὐρανίου φωτοχυσίας, δέν ἀφῆκεν εἰς τόν κόσμον μίαν ἠθικήν διδασκαλίαν. Συνέστησεν πρωτίστως τήν Ἐκκλησίαν Του, ἧτις ἀρδεύεται ἀενάως ἐκ τῆς ἁγίας καί παμπλούτου Αὐτοῦ πλευρᾶς, ἡ ὁποία κατά τόν θεῖον Παῦλον «Σῶμα Χριστοῦ» προσαγορεύεται. Σῶμα τοῦ σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ. Διά τοῦτο ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά λάβῃ πεῖραν ζωῆς καί Ἀναστάσεως ἔχει μίαν καί μόνην ἐπιλογήν. Ἐπιλογήν ἐλευθερίας ἀλλά καί σωτηρίας. Νά εἶναι καί νά παραμένῃ, διά τῆς καλλιεργείας τῶν θεοειδῶν ἀρετῶν, μέλος τοῦ Παναγίου Σώματος τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, νά τρέφεται πνευματικῶς ἐκ τῆς μεταλήψεως τοῦ θεωμένου καί ἀναστημένου Δεσποτικοῦ Σώματος καί Αἵματος ἐκ τοῦ ἱεροῦ κύλικος τῆς ψυχοτρόφου καί αἰωνιζούσης Τραπέζης τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Ἡ πανάμωμος αὕτη νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἡ μία και μόνη,ἡ θεματοφύλαξ καί μυσταγωγός τῆς δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, δι’ἧς βεβαιοῦται καί φανεροῦται ἡ νίκη τοῦ Σταυροῦ, κηρύσσει, ἔργοις και λόγοις, τήν ἑνοποιόν ἀγάπην. Τήν

-7-

αὐθεντικήν Ἀγάπην, ἧτις ἐστί ἐσταυρωμένη, καί σεσαρκωμένη ἐν τῶ θεανδρικῶ προσώπῳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Αὕτη ἀναδεικνύεται ἀσυγκρίτως δυνατοτέρα τοῦ μίσους, ὡς ἡ ζωή ἰσχυροτέρα τοῦ θανάτου, ἡ ἀλήθεια τοῦ ψεύδους, ἡ ἑνότης τῶν διαιρέσεων, ἡ ἐλπίς τῆς ἀπογνώσεως, ἡ μετάνοια τῆς ἁμαρτίας, ἡ πίστις τῆς ἀπιστίας, ἡ ὡραιότης τῆς εὐτελείας. Ὁ φιλάνθρωπος καί ἀνείκαστον ἔχων τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Κύριος, ἀεί μακροθυμεῖ «ὑπό Ἰουδαίων ραπιζόμενος, καί ὑπό Ἀποστόλου ψηλαφώμενος καί ὑπό τῶν ἀθετούντων Αὐτόν πολυπραγμονούμενος». Αὐτήν τήν ὑπερούσιον ἀλήθειαν, ὡς ποιότητα καί μαρτυρία ζωῆς ἐβίωσαν αὐθεντικῶς οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, οἱ εὔχυμοι καρποί καί τά ἀγαθά γεννήματα καλλιγόνου καί ἁγίας μητρός. Σχολεῖον, φυτώριον καί ἐργαστήριον πνευματικόν, μαρτύρων καί ἁγίων εἶναι ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἥτις ἐργάζεται ἐν τῶ κόσμῳ διά νά γεννᾶ ἁγίους, νά πλουτίζῃ τό οὐράνιον πνευματικόν στερέωμα μέ ἀστέρας τηλαυγεῖς ἀντιφεγγίζοντας δοξολογικῶς εἰς τόν κόσμον τό μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ. Μίαν ὅλως ἰδιαιτέραν

-8-

θέσιν εἰς τοῦτο τό ὁλόφωτον στερέωμα κατέχουν, ἐπαξίως, οἱ πολύαθλοι Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι εἰς την μακράν καί ἀσέληνον νύκτα τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου ἀνεδείχθησαν οἱ ἔμψυχοι ἐκεῖνοι καί φωταυγεῖς λύχνοι, οἵτινες ἐφώτισαν παρακλητικῶς καί ἁγιαστικῶς τόν βίον τοῦ ὑπόδουλου Γένους. Οἱ πανένδοξοι χριστομάρτυρες, τά ἑαρινά ρόδα καί τά ἀμάραντα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, ἀπετέλεσαν διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας ἀναστήματα καί βλαστήματα ὑπῆρξαν, ἀλλά καί διά τό ἐσταυρωμένο Γένος ἡμῶν,μίαν ἐξαιρετικήν καί ἔκτακτον εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ. Ἡ πανθαύμαστος θυσία των ἐλειτούργησεν ἀφυπνιστικῶς καί λυτρωτικῶς διά τάς καταρρακωμένας συνειδήσεις τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων. Ἰδιαιτέρως ἡ μαρτυρική καί μεγαλώνυμος πόλις τῶν Σερρῶν «ἵσταται ἐν εὐγνωμοσύνῃ» ἐνώπιον τοῦ ἀθλοθέτου Χριστοῦ, διότι ἠλεήθη δαψιλῶς, ἵνα προσφέρῃ ὡς μήτηρ γῆ, θυσίαν εἰς τό ἀχείροποίητον οὐράνιον θυσιαστήριον, ἀλλά καί εἰς τόν βωμόν τῆς φιλτάτης ἡμῶν πατρίδος, τῆς Ἑλλάδος, πολλά ἰδικά της πνευματικά ἀναστήματα, μεταξύ τῶν ὁποίων ἰδιαιτέραν θέσιν κατέχει ὁ σήμερον λαμπρῶς

-9-

τιμώμενος καλλίνικος ἱερομάρτυς καί νεομάρτυς Νικήτας ὁ ὁμολογητής. Ὁ διά τριῶν πνευματικῶν διαδημάτων ἐστεμμένος, τῆς μοναχικῆς δηλονότι ἀφιερώσεως, τῆς ἁγίας ἱερωσύνης καί τοῦ μαρτυρίου, πολύαθλος χριστομάρτυς, ὁ ἡμέτερος Νικήτας, ἐτελειώθη διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐνίσχυσιν τῶν ἀδελφῶν του τήν νύκτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, τήν 4ην Ἀπριλίου τοῦ 1808. Ἐκεῖνος ἡμᾶς συνήγαγεν σήμερον, Παναγιώτατε Δέσποτα, εἰς ἑστίασιν πνευματικήν καί χαρμόσυνον, ἀπαστράπτων εἰς τήν ὁλόφωτον Ἀναστάσιμον δόξαν του διά νά εὐφρανθῶμεν, ἁγιασθῶμεν καί στερεωθῶμεν πνευματικῶς. Καί ἡ χαρά ἡμῶν πεπληρωμένη ἐστί, ἔτι μᾶλλον, ἐκ τῆς ἐνταῦθα χαριτοφόρου παρουσίας Ὑμῶν, καί τοῦ Ἐξοχωτάτου Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλοπούλου. «Σήμερον ὄντως ἔαρ μυρίζει καί καινή κτίσις χορεύει». Τάς ζειδώρους αὐτάς ἐαρινάς αὔρας,τάς Βοσπορίτιδας πνοάς, ἀναδέχεται ἐν εὐχαριστίαις καί χαρᾶ ἀνεκλαλήτῳ ἡ πόλις καί σύμπασα ἡ τοπική ἡμῶν Ἐκκλησία, ὁ χριστοτερπής σύλλογος τῶν σεπτῶν Ἱεραρχῶν ,μέ προεξάρχοντα τόν πολιόν Ἐκπρόσωπον τοῦ Μακαριωτά

-10-

του Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδοςκ.κ. Ἱερωνύμου Β΄ καί τῆς περί αὐτόν Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ξάνθης καί Περιθεωρίου κ. Παντελεήμονα, οἱ φιλόπονοι ἄρχοντες ἡμῶν, μέ προεξάρχοντα τόν ἐξοχώτατον καί φιλογενέστατον Πρόεδρον τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, μετά τῶν ὁποίων ἐν ἀγαστῆ συμπνοίᾳ συνεργαζόμεθα διά τόν στηριγμόν, τήν ἐνίσχυσιν καί τήν πρόοδον τοῦ λαοῦ τούτου, οἱ ἐνδοξότατοι ἡγήτορες τοῦ φιλοχρίστου Στρατοῦ καί τῶν Σωμάτων Τάξεως καί ἀσφαλείας, ὁ ἀξιόθεος κλῆρος καί βεβαίως ὁ ἕως τῶν βασιλικῶν θυρῶν τοῦ θυσιαστηρίου συνωθούμενος χριστώνυμος λαός, ὅστις περιπαθῶς ἀγαπᾶ τό ἐν Κωνσταντινουπόλει ἱερόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τόν αἰγλήεντα αὐτοῦ Προκαθήμενον. Ἀτενίζοντες μετά σεβασμοῦ βαθυτάτου εἰς τό τίμιον πρόσωπόν Σας, τιμιώτατε Πρωθιεράρχα, ὁ νοῦς ἀνατρέχει νοσταλγικῶς «εἰς τόν ἔνδοξον βυζαντινισμόν μας» κατά τόν Ἀλεξανδρινόν ποιητήν. Δι’ ἅπαντα ταῦτα δοξάζομεν τόν χορηγόν παντός ἀγαθοῦ Κύριον. Ὁ πολυτάλαντος καί ἀεικίνητος Πατριάρχης τοῦ περικλεοῦς Γένους ἡμῶν ἐν τῶ μέσῳ ἡμῶν,

-11-

δειπνοκλήτωρ ἱεροπρεπέστατος τῆς ἱερᾶς καί ψυχοσωτηρίου μυσταγωγίας. Ὁ σεπτός Ἡγούμενος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰς τά ἴδια ἦλθεν καί οἱ ἴδιοι αὐτόν ἀσμένως ὑπεδέξαντο. Ὁ μεγαλοφωνότατος ἐκφραστής τῶν ὑψηλῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους καί ἀκαταπόνητος ἐργάτης τῆς ἑνότητος πασῶν τῶν Χριστοῦ ὁρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. «Ἡ ζῶσα καί ἔμψυχος εἰκών τοῦ Χριστοῦ» κατά τήν αὐτοκρατορικήν γραφίδα Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, εὐλογοῦσα καί ἀγιάζουσα Πατριαρχικῶς πάντας ἡμᾶς, τούς διαφυλάσσοντας ἰσχυρούς καί ἀκμαίους τούς πνευματικούς δεσμούς μετά τῆς μαρτυρικῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Τό πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἡ πρωτόθρονος καί πρωτεύθυνος Ἀποστολική Καθέδρα τῆς πανορθοδοξίας, ἐν τῶ τιμίῳ προσώπῳ Σας, Παναγιώτατε, ἱερουργεῖ θυσιαστικῶς τό μυστήριον τῆς ἑνότητος τῆς Οἰκουμενικῆς ὀρθοδοξίας καί μυσταγωγεῖ τόν κόσμον εἰς τό ἀνέσπερον φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Περιβεβλημένη τήν δόξαν τοῦ Σταυροῦ, ἡ Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων, «κατάστικτος μέν τοῖς μώλωψι, πανσθενουργός δέ τῆ χάριτι», διδάσκει ἐξ

-12-

ἄμβωνος περιβλέπτου τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως. Δικαιοῦται αὕτη, ὡς μήτηρ καί γαλουχός Ἐκκλησία, τέκνων πολλῶν καί ἐκλεκτῶν, νά καυχᾶται μετά τοῦ θεηγόρου Ἀποστόλου Παύλου, λέγουσα «ἐν γάρ Χριστῶ Ἰησοῦ ἐγώ ἡμᾶς ἐγέννησα». Τό ταπεινόν ἀλλά ἀειφεγγές Φανάριον, ἡ δόξα τοῦ ἡμετέρου Γένους,ὑποστασιοποιεῖ τήν ἐκ τάφων ἀναβλύζουσαν ζωήν, τό οὐράνιον μεγαλεῖον τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας,τήν ψυχωφελεστάτην χάριν τῆς ὑπομονῆς, τήν εὔλαλον διδαχήν τῆς σιωπῆς, ἥτις ἐστί «συμπάρεδρος κάθε μεγάλης ἀξίας τῆς ζωῆς.» (Μητρ. Μελίτωνος Χατζῆ). Ὁ δρόμος τοῦ ἱεροῦ καθήκοντός Σας γίνεται πολλάκις σκληρός , ἀνάντης καί μοναχικός ἀλλά διά τοῦτο εὐλογημένος καί σωτήριος. Μετά συγκινήσεως ἀνατρέχομεν εἰς τούς θεοσόφους λόγους Σας, οἱ ὁποῖοι, πιθανόν νά ὑποκρύπτουν καί ποιάν τινα μελαγχολικήν ἀγωνίαν, ἀλλά φρονοῦμεν πολλήν περισσοτέραν δύναμιν ἐλπίδος: «εἴμεθα, εἴπατε, ὀλίγοι καί πολλοί, καταφρονεμένοι ἀλλά καί ἔνδοξοι, ὑστερούμενοι, πολλούς ὅμως πλουτίζοντες,σταυρούμενοι ἀλλ΄ ἀείποτε τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως κηρύττοντες». Διά τό ἱερόν Κέντρον, τήν ὑψί

-13-

στην καί ἀρίστην ἔκφρασιν τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης, πού ἐκδιδάσκει ἐμπειρικῶς εἰς τόν κόσμον τήν μαρτυρίαν τοῦ θαύματος «τῆς φλεγομένης ἀλλά μηδέποτε κατακαιομένης βάτου» ἰσχύουσιν μετά θαυμαστῆς ἀκριβείας οἱ λόγοι τοῦ ἀοιδίμου καί σοφοῦ γερόντός Σας, Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος εἰπόντος : «Οἱ ὀλίγοι ἐκράτησαν τήν ὑπέρτατη ὥρα τοῦ χρέους. Πολλάκις οἱ ἀδύναμοι καί οἱ μόνοι, ὡς ἀγνοούμενοι. Ὀλίγοι ἐβάστασαν σταυρούς ὑπέρ πολλῶν, ὅτι Εἷς ἐσταυρώθη ὑπέρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων Χριστός, ὁ ἀναστάς ἀπό τῶν νεκρῶν».
Παναγιώτατε, Εἰς ἔκφρασιν καί πίστωσιν τῶν πρός Ὑμᾶς ἱερῶν καί ἀδιαπτώτων αἰσθημάτων βαθυτάτου σεβασμοῦ καί ὑποκαρδίου εὐγνωμοσύνης, διά τήν προσγενομένην εἰς ἡμᾶς ἅπαντας ὑψίστην τιμήν, τῆς ἐν τῶ μέσῳ ἡμῶν εὐλογητῆς καί εἰρηνοφόρου παρουσίας Σας, τήν ὁποίαν ὡς πολυτίμητον μαργαρίτην θά διαφυλάξωμεν ἐντός τοῦ ἱερωτάτου ἀρτοφορίου τῶν ψυχῶν ἡμῶν, παρακαλοῦμεν νά δεχθῆτε τήν ἱεράν ταύτην λειψανοθήκην
-14-

περιέχουσαν ἀπότμημα ἐκ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἐθνοιερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ε΄, Πατριάρχου Κων/πόλεως καί Ὑμετέρου σεπτοῦ Προκατόχου καί τήν ἱεράν ταύτην Εἰκόνα τοῦ ἁγίου ἐνδόξου νέομάρτυρος Νικήτα τοῦ ἐν Σέρραις ἀθλήσαντος καί εἰς ἀνάμνησιν ἱεράν τῆς ἐνταῦθα, σήμερον, τελεσθείσης λαμπρᾶς καί Ἀναστασίμου Πατριαρχικῆς Ὑμῶν ἱερουργίας. Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν, διά πρεσβειῶν τῆς πανενδόξου Αὑτοῦ Μητρός, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ποτέ μέν Ἀθηνιωτίσσης εἶτα δέ Σουμελιωτίσσης, ἧς τό ἱερώτατον καί ἀποστολοχάρακτον ἐκτύπωμα, προφρόνῳ εὐλογίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος καί ὁμοφώνῳ γνώμῃ τοῦ ἐντίμου Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ ὁμωνύμου Πανελληνίου ἱεροῦ Ἱδρύματος, ἁγιάζῃ καί χαριτώνῃ ἀπό τῆς ἐχθές πάντας ἡμᾶς, καί τοῦ ἁγίου ἐνδόξου νεομάρτυρος αὐτοῦ Νικήτα, ἁγιάζῃ, κρατύνῃ καί στερεοῖ Ὑμᾶς εἰς ἔτη ὡς πλεῖστα, εἰς δόξαν τοῦ Παναγίου καί προσκυνητοῦ Αὐτοῦ ὀνόματος, εὔκλειαν ἁπάσης τῆς ὑπ’οὐρανόν Ὀρθοδοξίας, ἔπαινον καί καύχησιν τοῦ χριστοφιλοῦς Γένους ἡμῶν. Ὁ Χριστός ἐν τῶ μέσῳ ἡμῶν, Παναγιώτατε. Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!