Την πρωΐαν της Τρίτης, 12ης/25ης Μαρτίου 2014, ανεπέμφθη Δοξολογία εις το Καθολικόν του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως επί τη εθνική επετείω της 25ης Μαρτίου 1821.
Της Δοξολογίας ταύτης προέστη η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αυτώ των Αγιοταφιτών Πατέρων, Αρχιερέων, Ιερέων, μοναχών και διακόνων, τη παρουσία του Γενικού Προξένου της Ελλάδος εις τα Ιεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη μετά της εριτίμου συζύγου αυτού και προσωπικού του Προξενείου και τη συμπροσευχή των μελών της Ελληνικής Παροικίας, μοναζουσών, προσκυνητών και φίλα προσκειμένων τη Ελλάδι.
Η Δοξολογία ανεπέμφθη ως δέησις προς τον Θεόν δια την ανάπαυσιν των ψυχών των αγωνισαμένων υπέρ πίστεως και πατρίδος και πεσόντων κατά την διάρκειαν των αγώνων μετά την Επανάστασιν του 1821 και ως Δοξολογία δια την τη θεία ενισχύσει απελευθέρωσιν ημών εκ της πικράς Τουρκικής δουλείας τεσσάρων αιώνων.
Μετά την Δοξολογίαν εγένετο άνοδος, των κωδώνων κρουομένων, εις τα Πατριαρχεία.
Ενταύθα ο Μακαριώτατος προσεφώνησε τους προσελθόντας δια της κάτωθι προσφωνήσεως Αυτού εχούσης ως έπεται ελληνιστί:
Εκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε της Ελλάδος κ. Γεώργιε Ζαχαριουδάκη,
σεβαστοί άγιοι Πατέρες,
αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.
Σήμερον, 25ην Μαρτίου, μνήμην εόρτιον επιτελούμεν επί τη 193η επετείω της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Η εκ της Οθωμανικής δουλείας και τυραννίδος απελευθέρωσις του ευσεβούς γένους των Ρωμαίων και του χριστεπωνύμου Ελληνικού ημών Έθνους πάνυ δικαίως ωνομάσθη «Παλιγγενεσία».
Και τούτο, διότι το σύνθημα της αποτινάξεως του ζυγού του αλλοφύλου και αλλοθρήσκου κατακτητού ήτο το Ελληνορθόδοξον φρόνημα: «Δια του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν». Φρόνημα εμπνευσμένον από τον Παύλειον λόγον, καθ’ ον: Η φιλανθρωπία του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού «έσωσεν ημάς δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινώσεως Πνεύματος Αγίου», ( Τιτ. 3, 4-5).
Το Ελληνορθόδοξον τούτον φρόνημα κατέστη αναμφιβόλως ακένωτος πηγή ηρωϊσμού και αυτοθυσίας των αναριθμήτων Νεομαρτύρων του θείου δώρου της ελευθερίας και της αγάπης του Χριστού. Αγάπης, ήτις «ου ζητεί τα εαυτής», (Α Κορ. 13,5).
Η Γεραρά των Αγιοταφιτών ημών Αδελφότης, συμμετέχουσα εις την αναστάσιμον ταύτην του Γένους ημών εορτήν σύσσωμος κατήλθεν εις τον Πανίερον Ναόν της Αναστάσεως, ένθα και ανέπεμψεν ευχαριστήριον δοξολογίαν εις τον σταυρωθέντα και αναστάντα Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν και επί τη προσγενομένη τω Έθνει ημών θεία ευεργεσία. Έτι δε ικετηρίους εντεύξεις και δεήσεις ανέπεμψεν υπέρ αιωνίου αναπαύσεως εν χώρα ζώντων των ψυχών των υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνισαμένων και ενδόξως εν τοις ιεροίς αγώσι του ευσεβούς τε Γένους και Έθνους των Ρωμαίων Ορθοδόξων πεσόντων και μαρτυρικώς αναιρεθέντων.
Η Αγία ημών των Ιεροσολύμων Εκκλησία, καυχωμένη εν Κυρίω επί τη συμμετοχή των τέκνων αυτής εις τον υπέρ της ελευθερίας ιερόν και μαρτυρικόν αγώνα καθηκόντως γεραίρει την μνήμην αυτών και ευγνωμόνως τιμά την επέτειον της εθνεγερσίας του 1821.
Επί δε τούτοις επιτρέψατε Ημίν, όπως υψώσωμεν το ποτήριον ημών και ευχαρίστως αναφωνήσωμεν:
Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!
Ζήτω το ευσεβές ημών των Ρωμαίων Γένος τε και Έθνος!
Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η Αγιοταφιτική Αδελφότης!
Έτη πολλά.
Εν κατακλείδι ο κ. Γενικός Πρόξενος ανέγνωσε Μήνυμα του κ.Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος, ως έπεται:
«Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,
Σεβαστοί Πατέρες
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμπατριώτες,
Ημέρα τιμής και μνήμης για το Έθνος μας η σημερινή. Ο απανταχού Ελληνισμός, σύσσωμος και με αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, εορτάζει την πλέον ένδοξη και λαμπρή σελίδα της νεότερης ιστορίας του. Την μεγαλειώδη και ομόθυμη απόφαση του να ορθώσει το ηθικό και πνευματικό του ανάστημα για να αποτινάξει τον βαρύ οθωμανικό ζυγό τεσσάρων αιώνων. Εορτάζει την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, κατά την οποία το Γένος κήρυξε την έναρξη του υπέρ βωμών και εστιών αγώνα. Τιμά τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης, η οποία οδήγησε στην ελευθερία του λαού, την ανεξαρτησία της χώρας και την αναγέννηση του Έθνους.
Η εξέγερση του ’21 δεν αποτέλεσε ένα τυχαίο ιστορικό γεγονός. Καθ” όλη τη μακρά περίοδο των σκοτεινών χρόνων που ακολούθησαν την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το 1453, ο Ελληνισμός μπορεί μεν να συρρικνώθηκε και να έχασε μέρος της αίγλης του παρελθόντος του, αλλά δεν αφομοιώθηκε ούτε υποτάχθηκε. Από τη θλιβερή είδηση «η Πόλις εάλω» μέχρι το σάλπισμα «Ελευθερία η Θάνατος» διατήρησε, με θυσίες και αξιοθαύμαστο ψυχικό σθένος, την ιστορική, πνευματική και θρησκευτική του ταυτότητα, συντηρώντας άσβεστη τη φλόγα για την ανάσταση του Γένους.
Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική επανάσταση προετοίμασαν το έδαφος, πολιτικά. Η ιδέα περί Έθνους του Αδαμάντιου Κοραή έδωσε τη διάσταση της ιστορικής συνέχειας. Φλογεροί κήρυκες της ελευθερίας, όπως ο Ρήγας Φεραίος, μετέφεραν παντού το ελπιδοφόρο μήνυμα, εμψυχώνοντας τον λαό. Έτσι, όταν οι συνθήκες ωρίμασαν και η Φιλική Εταιρεία αποφάσισε να κηρύξει την Επανάσταση, το Γένος βρέθηκε έτοιμο και ενωμένο κάτω από το λάβαρο που ύψωσε στην Αγία Λαύρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός για τον υπέρ πάντων Αγώνα.
Οδηγούμενοι από τα διδάγματα της ιστορίας τους, εμφορούμενοι από ύψιστα πατριωτικά αισθήματα και τιμώντας τις ιερές και απαράγραπτες παρακαταθήκες των προγόνων τους, οι Έλληνες έκαναν για μία ακόμη φορά το καθήκον τους. Αγωνίσθηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία για την πατρογον κη γη. Το Έθνος αναδεικνυόταν, και πάλι, ως φορέας οικουμενικών αξιών και γινόταν προπομπός ευρύτερων εξελίξεων που θα καθόριζαν το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης.
Ο αγώνας αυτός δεν ήταν καθόλου εύκολος. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο μία κραταιά Αυτοκρατορία, αλλά και άκρως αντίξοες διεθνείς συνθήκες, δεδομένου ότι την εποχή εκείνη κυριαρχούσε στην Ευρώπη η πανίσχυρη Ιερά Συμμαχία, που σκοπό της είχε την καταστολή οιασδήποτε κίνησης εθνικής ανεξαρτησίας. Παράλληλα δε, δυστυχώς και σε αυτήν την περίοδο, δεν έλειψαν οι εσωτερικές έριδες που έθεσαν σε μεγάλο κίνδυνο την έκβαση του αγώνα.
Η επανάσταση, όμως, τελικά, επικράτησε χάρη, πρωτίστως, στην ηθική υπεροχή ενός λαού που είχε ακράδαντη πίστη στον δίκαιο αγώνα του για ελευθερία.
Πολλοί ήταν οι παράγοντες που συνέβαλαν στο αίσιο τέλος. Μεταξύ αυτών, κεντρικό ρόλο διαδραμάτισε, ασφαλώς, η Εκκλησία. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αποτέλεσε κιβωτό του Γένους, όχι, μόνον, παρέχοντας καταφύγιο σε διωκόμενους, αλλά, κυρίως, διαφυλάσσοντας την θρησκευτική πίστη και διατηρώντας τη γλώσσα, τη συνείδηση και την ελπίδα των ραγιάδων. Όταν δε εξερράγη η επανάσταση, ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε” καταγραφόταν στην Ιστορία ως θυσία ενός κήρυκα και πρωτομάρτυρα του ξεσηκωμού.
Η 25η Μαρτίου, στη συλλογική μας μνήμη, είναι θεμέλιο της εθνικής μας υπόστασης και κορυφαίος σταθμός της ιστορίας μας. Αποτελεί ιερά παρακαταθήκη του Γένους και το βαθύτερο και ουσιαστικό μήνυμα της παραμένει αναλλοίωτο και πάντα επίκαιρο. Με εθνική ενότητα και ομοψυχία, εθνική αξιοπρέπεια, σεβασμό στις διαχρονικές αξίες και ιδανικά του Έθνους καθώς και πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις και τις αρετές του Ελληνισμού, θα πρέπει και σήμερα να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις προκλήσεις της εποχής.
Αποτίουμε, σήμερα, τον ελάχιστο φόρο τιμής στους άξιους θεματοφύλακες της ιστορίας μας και συνεχιστές των πνευματικών μας παραδόσεων. Στους πεσόντες για την ελευθερία του Έθνους. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους, με ευγνωμοσύνη μπροστά στις θυσίες τους και με υπερηφάνεια μπροστά στον ηρωισμό τους. Τιμάμε την μνήμη τους και την προσφορά τους. Αυτοί μας έδωσαν ένα φωτεινό παράδειγμα, κάνοντας στο ακέραιο το καθήκον τους.
Η επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας αποτελεί και ημέρα περισυλλογής. Ας αναλογιστούμε και εμείς το δικό μας χρέος και τις δικές μας ευθύνες απέναντι στην Ιστορία μας και το μέλλον του Έθνους. Ας μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές το πνεύμα του 1821.
Ζήτω η 25η Μαρτίου!
Ζήτω η Ελλάς!
Ζήτω το Έθνος!
και προσεκάλεσε πάντας τους εορταστάς εις δεξίωσιν εις την είσοδον της αιθούσης, ο δε τελών χρέη Σχολάρχου π. Νικόλαος Ζέρβης προσεκάλεσε πάντας εις την απογευματικήν μαθητικήν εορταστικήν εκδήλωσιν της Πατριαρχικής Σχολής Αγίας Σιών.
