Του ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ
Ήταν 8 Ιουνίου 2007,ημέρα Παρασκευή, όταν ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, μετά την δυσφορία που είχε αισθανθεί κατά το πολυήμερο ταξίδι του σε δύο Μητροπόλεις της Μακεδονίας μας που τόσο αγαπούσε και ξεχώριζε– στις Μητροπόλεις Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας και Βεροίας και Ναούσης– είχε μεταβεί μετά από την επί τετραήμερο συνεδρίαση της ΔΙΣ , στον ΕΓΚΈΦΑΛΟ , στο Νέο Ψυχικό , προκειμένου να υποβληθεί σε μαγνητικές τομογραφίες σε όλη την κοιλιακή χώρα μήπως και εντοπίσουν το λόγο της δυσφορίας και του άλγους!
Σας μεταφέρουμε για λόγους ιστορικής σκοπιμότητας την ατμόσφαιρα και το κλίμα που επικρατούσε τις ημέρες εκείνες!
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος, κατά την περιοδεία που πραγματοποιούσε στις δύο προαναφερόμενες Μητροπόλεις της Μακεδονίας, αισθάνθηκε μία έντονη δυσφορία στην κοιλιακή χώρα, η οποία όμως, όσο περνούσε η ώρα και οι μέρες οχι μόνο δεν ανακουφιζόταν, αλλά χειροτέρευε.
Ολοι απέδωσαν το φαινόμενο αυτό στην κατανάλωση μεγάλης ποσότητας κερασιών,και καθ’ όλο το ταξίδι. δεδομένου ότι ευρίσκονταν στην καρδιά της παραγωγής τους!
Με την επιστροφή του στην Αθήνα, εκλήθησαν αμέσως κάποιοι φίλα προσκείμενοι ιατροί, για να γνωματεύσουν περί της καταστάσεως της υγείας του!
Χωρίς να φωτίσουν επαρκώς τον Αρχιεπίσκοπο και τα πνευματικά του τέκνα που αγωνιούσαν διέταξαν να υποβληθεί αμέσως σε Μαγνητική Τομογραφία, η οποία και θα φώτιζε την κατάσταση και θα καθόριζε τα επόμενα βήματα!
Οπερ και εγένετο!
Ο Αρχιεπίσκοπος μέχρι αργά την Παρακευή 8 Ιουνίου 2007, είχε ΔΙΣ και παρά την αδιαθεσία του ήταν καλόκεφος, δοξαστικός προς τον Θεό και όπως πάντα, ακούραστος και πιστός στο καθήκον!
Ήθελε να διεκπεραιωθούν όλα τα θέματα που υπήρχαν στην ημερήσια διάταξη!
Μάλιστα μολονότι είχε προγραμματισθεί η εξέταση της Μαγνητικής Τομογραφίας, για αμέσως μετά την Σύνοδο, ήταν αποφασισμένος, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις των ιατρών, να πραγματοποιήσει το ίδιο βράδυ, το ταξίδι του στο Κάιρο, προκειμένου να εγκαινιάσει την ιστορική πατριαρχική βιβλιοθήκη.
Η εξέταση στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ήταν πολύωρη, δεδομένου ότι ο Μακαριστός Πρωθιεράρχης είχε μεταβεί στις 14,00 ,το μεσημέρι και ενώ το ρολόι έδειχνε 19.00,δεν είχε ακόμη τελειώσει!
Άρχισε μάλιστα να δυσφορεί με τους ιατρούς, όχι γιατί είχε κουραστεί από την εξέταση, αλλά διότι είχε προγραμματισμένο ραντεβού στην Αρχιεπισκοπική κατοικία στο Παλαιό Ψυχικό, με την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, Υπουργό Εξωτερικών τότε, προκειμένου να κουβεντιάσουν από κοντά διάφορα διμερή θέματα.
Αυτός ήταν ο Χριστόδουλος!
Μέχρι και την τελευταία στιγμή ενδιαφερότανε για όλα και για όλους! Εκτός από τον εαυτό του!
Η εξέταση επερατώθη!
Το αποτέλεσμα που προέκυψε από την Μαγνητική, το γνώριζε, δυστυχώς, μόνο ένα πρόσωπο! Ουδείς άλλος! Ούτε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος.
Και το πρόσωπο αυτό — παρά την αγάπη του και την αφοσίωση που είχε στον κοινό Πνευματικό μας Πατέρα Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο– δεν κατάφερε από τον πανικό που τον κατέλαβε όπως ήταν φυσικό, να διαχειριστεί την κατάσταση και να τη μοιραστεί με όλα τα πνευματικά παιδιά του, που αγωνιούσαμε για τη υγεία του Πατέρα μας, χωρίς να γνωρίζουμε τί ακριβώς έχει, ώστε να πάρουμε όλοι μαζί απόφαση για το τί μέλλει γενέσθαι!
Όπως μάθαμε εκ των υστέρων, η Μαγνητική έδειξε ότι στο Αρχιεπισκοπικό σώμα είχαν “φωλιάσει”, δύο πρωτογενείς καρκίνοι- πρωτοφανές γεγονός για τα ιατρικά δεδομένα- ένας στα έντερα που εκδηλώθηκε με την αδιαθεσία και ένας στο ήπαρ!
Όπως ήταν φυσικό το ταξίδι στο Κάιρο ,παρά την επιμονή του Αρχιεπισκόπου, δεν πραγματοποιήθηκε!Δεν τον άφησαν οι ιατροί και τα πνευματικά του παιδιά.
Αντιθέτως την επομένη το πρωί, ακολούθησε το δεύτερο μεγάλο και μοιραίο, για την όλη έκβαση της υγείας του, λάθος: εισήχθη με συνοπτικές διαδικασίες στο Αρεταίειο!
Και προγραμματίστηκε για την Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007– αποφράδα ημέρα– η επέμβαση στα έντερα!
Οι προσπάθειές μας να αλλάξουμε τα μυαλά αυτών που μόνο πωλούσαν το ενδιαφέρον τους για τον Αρχιεπίσκοπο και να μεταβούμε πάραυτα στις ΗΠΑ, όπου ήταν όλα έτοιμα στο MEMORIAL HOSPITAL, από επιφανείς ομογενείς, φίλους καρδιάς του αειμνήστου Αρχιεπιςκόπου Χριστοδούλου, απέβησαν άκαρπες!
Μάλιστα ήταν τέτοιο το μένος εναντίον μου,την εποχή εκείνη, όλων εκείνων που επέμεναν να μείνουμε εδώ– λές και θα έκανε κάποια εγχείρηση ρουτίνας, στην σκωληκοειδή του απόφυση- που με έκαναν πρωτοσέλιδο στην”Αυριανή” επί τρείς συνεχείς ημέρες και ζητούσαν την απομάκρυνσή μου από το Αρεταίειο για να μην ακούω και να μη βλέπω τί καμνουν και τί αποφασίζουν!
Δεν πτοήθηκα! Συνέχισα να λέγω αυτά που πιστεύω και έμεινα ένα βήμα πίσω από το κέντρο των αποφάσεων! Έδινα καθημερινά το παρών στο νοσοκομείο, έπαιρνα την ευχή του πονεμένου Πατέρα μας και έφευγα!Μάλιστα μετά την συμμετοχή μου σε δύο ιατρικά συμβούλια μετά έλαμψα δια της απουσίας μου! Αφού καμία άλλη γνώμη δεν γινόταν αποδεκτή ούτε και για απλή συζήτηση, δεν ήθελα δια της παρουσίας μου στα Συμβούλια αυτά να συμμετέχω σε κάτι για το οποίο ήμουν εντελώς αντίθετος! Μάλιστα όταν κατέθεσα μία ημέρα που βρήκα ησυχία τον προβληματισμό μου αυτό στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο, τον βρήκα τόσο άβουλο που δεν ήθελα να του προκαλέσω ανησυχία και στενοχώρια!
Μετά την εγχείρηση άρχισα να δικαιώνομαι δραματικά!
Και μόνο το ότι παρέμεινε στην Εντατική πάνω από μήνα, φανερώνει πολύ απλά ότι όλα έγιναν πολύ πρόχειρα ή χωρίς την απαραίτητη εμπειρία και προετοιμασία!
Η φωνή του, η τόσο γλυκειά και οικεία, έκανε μέρες να αποκατασταθεί– λόγω της υπερβολικής νάρκωσης που του έδωσαν– και ουδέποτε απεκατεστάθη τελείως, στην αρχική της μορφή έως το τέλος.
Η υγεία του Αρχιεπισκόπου, αντιμετωπίστηκε, δυστυχώς, με βάναυση προχειρότητα λές και ήταν ένα σύνηθες κρυολόγημα.
Αν αντιμετωπιζόταν τότε ως κοινός θνητός και όχι ως ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, τότε σήμερα θα ζούσε ακόμη!
Η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση για τον υπογράφοντα ήλθε με πολύ πόνο: το ξημέρωμα της ημέρας, που επιχειρήθηκε να γίνει η μεταμόσχευση στο Μαιάμι, από τον καθηγητή Τζάκη, η οποία τελικώς εγκαταλείφθηκε ως προσπάθεια , αφού ο καρκίνος είχε απλωθεί πλέον σε όλο του το σώμα,όταν τον είδα στην Εντατική, μαζί με τον τότε Αρχιδιάκονό του Ανθιμο, μου είπε:
<< Είχες δίκαιο πουλάκι μου, που γκρίνιαζες εσύ να έλθουμε από την αρχή εδώ… Κάναμε λάθη! Αλλά τώρα τί να γίνει; Αυτό ήταν το σχέδιό Του καλού Θεού που οφείλουμε να το δεχτούμε βέβαια ως ευλογία!Δοξασμένο το όνομά Του!Ευκαιρία τώρα, για προσευχή! >>
Τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα καθώς μας έλεγε τα λόγια αυτά μέσα στην Εντατική, όπου είχαμε μπεί με τον τότε Αρχιδιάκονό του Αρχιμ. Ανθιμο Ρεγγίδη!
Ο Αρχιεπίσκοπος παρά την συντριβή που έννοιωσε από τα άσχημα νέα ήταν το ίδιο όπως πάντα χαμογελαστός, ψύχραιμος και δοξαστικός προς τον Θεό!
Οφείλω πάντως να καταθέσω με πλήρη επίγνωση ότι το διάστημα, από την έξοδο από το νοσοκομείο στις ΗΠΑ, μέχρι την επιστροφή του στην Ελλάδα, στις 26 Οκτωβρίου 2007, ημέρα που επέστρεψε, με το Πρωθυπουργικό αεροπλάνο από το Μαιάμι, ήταν αρκετό για να καταλάβουμε την ειλικρινή διάθεση κάποιων ανθρώπων!
Έπεσαν τα προσωπεία και είδαμε τα πραγματικά πρόσωπα όλων εκείνων που πριν ακόμη φύγει από αυτή τη ζωή, ο Χριστόδουλος είχαν ρίξει τον κάβο τους σε αυτούς που φερότανε ως…επόμενοι!
Η επιστροφή στην Ελλάδα,στις 26 Οκτωβρίου 2007, ήταν η πιο δραματική επιβεβαίωση, της αναμονής πλέον, αργά ή γρήγορα, του μοιραίου!
Αλλά ακόμη κι εδώ τα ίδια του τα παιδιά, Ιεράρχες που τους πήρε από το πουθενά και τα αζήτητα και τους ανέστησε δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων! Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν με τον πιο τραγικό τρόπο τον κανόνα.
Πρόδωσαν τον πατέρα τους και τις αρχές με τις οποίες τους εγαλούχησε και ενήργησαν με εντελώς διαφορετικά κριτήρια απ´ αυτά που θα ενεργούσε ο ίδιος αν ήταν στη ζωή!Και αυτό το έπραξαν, στο όνομα της δικής τους καλοπέρασης, για την.. επόμενη μέρα!
Σημασία έχει πως ακόμη και σήμερα οκτώ ολόκληρα χρόνια από την κοίμησή Του, εξακολουθεί να είναι κοντά μας και μας λείπει πολύ από τον λαό μας.
Αυτό το… “είμαι ο Χριστόδουλός σας”, που μας είπε, εξερχόμενος από το Αρεταίειο, εξακολουθεί να ηχεί στα αυτιά μας και τον κάνει απαραίτητο, περισσότερο από ποτέ!
Όπως τότε! Έτσι και τώρα!
Ας του απαντήσουμε όχι με φωνές και ιαχές, αλλά με ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών μας και μ´ ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών μας!
Και ας ανάβουμε συχνά-πυκνά ένα κερί για τον άνθρωπο που μας αγάπησε, ένα κερί για να διώξει λίγο πιο πέρα, τα παγωμένα χνότα, αυτών που ακόμη και σήμερα, θέλουν να ξεχάσουμε πως πέρασε καποτε από αυτον τον τόπο ένας Μεγάλος Αρχιεπίσκοπος που θα μείνει στις καρδιές και στις συνειδήσεις μας ως … “ο Χριστόδουλός μας”.
