Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων γύρω μας, που όσα και αν τους προσφέρει ένας συνάνθρωπός τους, τα θεωρούν δεδομένα και μάλιστα ως υποχρέωση,προς το πρόσωπό τους,το οποίο θεωρούν ως μεγάλη και βαρυσήμαντη προσωπικότητα!
Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού, σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου και σε όλα τα επαγγέλματα και τις βαθμίδες! Και γίνονται εύκολα αντιληπτοί,εξαιτίας του κακού και εγωιστικού χαρακτήρα τους, της φιλαυτίας που τους διακρίνει αλλά και της μεγάλης ιδέας– στα επίπεδα μιάς ψυχασθένειας– που έχουν για τον εαυτό τους!
Κατά σύμπτωση το ανθρώπινο αυτό είδος, ξεκινά την πορεία του με πανομοιότυπο τρόπο κι όταν κατακτήσουν το στόχο τους, τότε ξεχνούν κσι αγνοούν τους ευεργέτες των και όλους αυτούς που “κουβάλησαν νερό μέχρι το μύλο του Χοτζα”,για να ανέλθουν αυτοί στις θέσεις και στα αξιώματα που είχαν στοχεύσει εγκαίρως!
Και θα περίμενε κανείς τέτοιοι άνθρωποι, να μην υπάρχουν, να μην ευδοκιμούν και να μην προοδεύουν εντός των κόλπων της Εκκλησίας!
Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και αφθονούν και αναδεικνύουν αυτό το το ανάλγητο πρόσωπο, ευθύς μόλις αρχίσουν να ανέρχονται τις βαθμίδες της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας και μάλιστα όταν ανέλθουν στον ύψιστο βαθμό της Αρχιερωσύνης!
Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είχε στον χώρο του γραφείου του στην Ιερά Αρχιεπισκοπή,μία πινακίδα που έγραφε το εύστοχο και χιλιοειπωμένο:
<< Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός, του ευεργετηθέντος αχαρίστου>>.
Δεν ήταν απλώς και μόνον υποψιασμένος για την ύπαρξη των αχαρίστων στη ζωή και κυρίως στην Εκκλησία, αλλά είχε γευτεί κατά κόρον, οπως έλεγε την… άψινθο της αχαριστίας, ακόμη και από δικούς του ανθρώπους, απο δικά του πνευματικά παιδιά!Και αυτό τον πονούσε διπλά!
Το αυτό συμβαίνει, όμως, με όλους μας!
Βοηθάμε ανθρώπους, που υπό άλλες θα είχαν χάσει το δρόμο προς την κορυφή και με τις μικρές μας δυνάμεις τους βοηθούμε να ανέλθουν εκεί όπου επιθυμούν διακαώς και αφού το επιτυγχάνουν αυτό,μετά φέρονται με τρόπο αμετροεπή, αλαζονικό και αχάριστο, λές και τους χρεωστούσαμε την οποια βοήθεια και συμπαράσταση !
Και η συμπεριφορά αυτή γεννά τον προβληματισμό και τη θλίψη, γιατί δείχνει κενό συνείδησης και περίσσευμα αχαριστίας από τους άλλους!
Στις σκέψεις αυτές, έχω καταλήξει πολλές φορές και κυρίως όταν απογοητεύομαι από τις συμπεριφορές κάποιων Αγίων Ιεραρχών μας, που όσο ζούσε ο Χριστόδουλος και εκείνοι ήταν Αρχιμανδρίτες έδειχναν τη φιλία τους προς όλους καθώς και τις καλές και σεβαστικές τους διαθέσεις, οι οποίες όμως, κατά βάθος ήταν και είναι υποκριτικές και ψεύτικες!
“Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” και αυτό ισχύει πρωτίστως εντός του χώρου της Εκκλησίας!
Και αργότερα και αφού ανέλθουν, μία προς μία,τις θέσεις και γίνουν Αρχιερείς, μετά ακολουθούν την γνωστή πορεία: γράφουν στο …τακούνι του αριστερού .. υποδήματος των, κάθε καλή πράξη ή ευεργεσία και αν δεχθούν!
Τα παραδείγματα πολλά και ποικίλα!
Σκέφτομαι να αρχίσω να τα γράφω όλα αυτά, ένα-ένα,και να αποκαλύπτω κρυφά και άγνωστα μέχρι τώρα γεγονότα του σύγχρονου εκκλησιαστικού μας βίου!
Άλλωστε στον ήδη έτοιμο υπό έκδοση τόμο μου , τον αφιερωμένο στον Μεγάλο Αρχιεπίσκοπο της καρδιάς μας, τον Χριστόδουλό μας, κάνω εκτενή αναφορά στους Αρχιερείς που εξελέγησαν επί των ημερών του καθως και λεπτομέρειες της κάθε εκλογής!
Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί που εξελέγησαν επί Χριστοδούλου.
Υπάρχουν κι αυτοί που ευεργετήθηκαν άμεσα από τον Χριστόδουλο οι οποίος τους άνοιξε τους δρόμους, αλλά δεν πρόλαβαν να γίνουν Αρχιερείς!
Για παράδειγμα, ο Μητροπολίτης Χίου Μάρκος,που τον γνώρισε ο Χριστόδουλος ως διάκονο στο σπίτι μου στη Χίο, για να φτάσει να γίνει στη συνέχεια γραμματέας και Αρχιγραμματέας και να εκλεγεί – φεύ- Μητροπολίτης Χίου. Ε, λοιπόν ο Μάρκος νοιώθει την ανάγκη να μνημονεύει τον φυσικό του πατέρα αλλά για τον Χριστόδουλο ούτε λόγος ! Τόση ευγνωμοσύνη!
Βέβαια ο Μάρκος όταν συλλειτουργεί με κάποιο από τα πνευματικά αναστήματα του Χριστόδουλου, οπως για παράδειγμα ο Μητροπολίτης Σερρών Θεολόγος, που πηγαίνει τακτικά στη Χίο, αλλά και όταν γνωρίζει οτι στο εκκλησίασμα ευρίσκεται κάποιος.. χριστοδουλικός τον μνημονεύει αλά κάρτ.
Αλλά επειδή το θέμα ειναι τεράστιο και όσο γράφω, τόσο θυμάμαι γεγονότα και μάλιστα και πρόσφατα, που με κάνουν να θυμώνω και να αηδιάζω για το σεβαστό αυτό είδος,θα επανέλθω πολύ σύντομα!
