Κόμμα εξουσίας η Νέα Δημοκρατία βρέθηκε πολλά χρόνια, τα τελευταία σαράντα χρόνια στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Για να κατανοήσει κανείς την πολιτική «σκέψη» και τον «ιδεολογικό» πυρήνα αυτού του κόμματος, πρέπει να ξεκινήσει από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Πέρα από τον μύθο, που στήθηκε στον χρόνο ψηφίδα-ψηφίδα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξέφρασε με επάρκεια τη συνολική πολιτική αντίληψη την οποία η Νέα Δημοκρατία φέρει από το παρελθόν της. Και μιλώντας για πολιτική αντίληψη κάθε πολιτικού χώρου ή πολιτικού ανδρός, εννοούμε τη φιλοσοφία που ως οδηγός ορίζει τις ιεραρχήσεις και κατατάσσει στη σωστή θέση στον ιστορικό χρόνο το ασήμαντο και το σημαντικό.
Στην Ελλάδα, όπως αυτή ήταν διαμορφωμένη και τελούσε εν κινήσει μετά το 1974, η Νέα Δημοκρατία με τον τότε εκφραστή της και διά του εκφραστή της αποτέλεσε συντελεστή καθυστέρησης των εξελίξεων, καθώς, προσκολλημένη στο παρελθόν της, αδυνατούσε να κινηθεί παράλληλα με τα αιτήματα των αλλαγών στο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο.
Ετσι, η επταετία της πρώτης διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας (1974-1981) χαρακτηρίζεται από μια αδυναμία, αδυναμία ιδεολογική και πολιτική, συμπόρευσης με την εποχή και δημιουργικής ανταπόκρισης στα αιτήματα. Αυτή η καθυστέρηση επέτρεψε την ταχύτατη ανάπτυξη και πολιτική επικράτηση του αντιπάλου της, του ΠαΣοΚ.
Τι παρεμπόδισε αυτό το κόμμα να εξελιχθεί ταχύτερα, να αναζητήσει μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πιο καινοτόμους εκφραστές, πιο φιλελεύθερους πρωταγωνιστές στις τάξεις του; Η απάντηση βρίσκεται σε μία λέξη, στο κράτος. Στη σχέση που είχε πάντα, ως κύριο μέσο άσκησης πολιτικής, αυτή η παράταξη με το κράτος. Η προσήλωσή της στο κράτος είναι σχεδόν θρησκευτικού τύπου. Οπως βαθιά πίστευε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όλα μπορούν να γίνουν με το κράτος και διά του κράτους. Η χρήση του κράτους για την πολιτική κυριαρχία διαπότισε την πολιτική συνείδηση αυτού του χώρου. Η συντηρητική παράταξη στη χώρα, την οποία κομματικά σήμερα αντιπροσωπεύει η Νέα Δημοκρατία, κινήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με τη θεμελιώδη παραδοχή ότι η κοινωνία μπορεί να τελεί «υπό κατασκευή», να διαμορφώνεται από κεντρικές παρεμβάσεις και να κατευθύνεται σύμφωνα με έναν κεντρικό σχεδιασμό. Γι’ αυτό και είχε πάντα μια εγγενή απόσταση και έναν πολιτικό φόβο απέναντι στη δημιουργικότητα που ενυπάρχει σε κάθε κοινωνία, στην αμφισβήτηση, στην άρνηση, στην εναντίωση. Και ήρθε η κρίση. Και μαζί της, όλοι αντιμέτωποι με τον παλαιό εαυτό τους.
Το Βήμα της Κυριακής, 28/9/2014
