Δεν θα πάρεις όλον τον κόσμο στον λαιμό σου επειδή δεν σου βγαίνει το «όνειρό» σου

Θέμος Αναστασιάδης

Μέρες που ’ναι, σκέψεις για την ασφάλεια των πτήσεων, αλλά και πολιτών και κυβερνήσεων

Ολοι ένα θαύμα περιμένουμε. Για μια Ανάσταση ζούμε. Δεν είναι πάντα εύκολο: υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές όπου γνωρίζεις πως τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και βαδίζεις «μαθηματικά» στο τέλος. Κανονικά. Δραματικά. Οριστικά. Σκεφτόμουν, π.χ., το πιο τραγικό γεγονός της νέας χρονιάς με τον αεροπορικό μαζικό φόνο στις Αλπεις.

Ολοι μας μπήκαμε ασυναίσθητα στη θέση των δυστυχισμένων επιβατών που είδαν τα βράχια να ’ρχονται καταπάνω τους εξαιτίας ενός παρανοϊκού που κακώς βρέθηκε στη θέση που βρέθηκε. Ολοι σκεφτήκαμε πώς θα αντιδρούσαμε αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σ’ εμάς, πώς θα περνάγαμε τα δυο-τρία τελευταία μας λεπτά, αν θα το νιώθαμε και πώς, τι θα προσπαθούσαμε να αφήσουμε σαν σημάδι, ένα βίντεο, ένα ηχητικό μήνυμα, για να καταλάβει ο κόσμος τι μας συνέβη.

Να μάθουνε για μας. Και αναρωτιέσαι τι πρέπει και τι μπορείς να κάνεις όταν «πας στα βράχια». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, είτε σε ατομικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Βλέπεις ότι έρχεται η καταστροφή, αλλά δεν βρίσκεις το θάρρος ή τον τρόπο να τη σταματήσεις. Σαν ένα κακό όνειρο που συνεχίζεται χωρίς τελειωμό, προσπαθείς να ξυπνήσεις αλλά ξαναγυρνάς σ’ αυτό. Είναι το αναπόφευκτο κακό πάντα τόσο αναπόφευκτο;
Θεός σχωρέσ’ τους τούς ανθρώπους κι όλους όσοι τους πήραν στον λαιμό τους, αφού ό,τι τους συνέβη μάλλον εντάσσεται στην κατηγορία «ό,τι είναι να σου τύχει θα σου τύχει»! Ακόμη και στην καλύτερη, στην ασφαλέστερη αεροπορική εταιρεία του κόσμου ισχύει ότι σε κάθε κανόνα υπάρχει και η εξαίρεση.

Οπως πριν, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, κανείς δεν φανταζόταν ότι οι τρομοκράτες θα ’σπαγαν ανενόχλητοι όλα τα συστήματα ασφαλείας των ΗΠΑ και θα ’πεφταν όχι με ένα, αλλά με τέσσερα αεροπλάνα στους πιο απίθανους στόχους, έτσι και για την πολιτική αεροπορία το φαινόμενο Αντρέας Λούμπιτς είναι το κακό που μπορεί να συμβεί. Επειδή δεν του βγήκε το «όνειρό του» να γίνει κυβερνήτης, θέλησε να πάρει και όλον τον κόσμο στον λαιμό του. Μπορεί να συμβεί. Αυτά όμως ισχύουν για τον αέρα. Ας προσγειωθούμε στη γη, όπου συνήθως υπάρχουν τα περιθώρια για να κάνεις κάτι, αλλά… διστάζεις. Κι όταν συμβεί το κακό χτυπάς το κεφάλι σου που δεν αντέδρασες όταν έπρεπε.

Ακόμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση π.χ. πολλοί επιρρίπτουν ευθύνες στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του σχιζοφρενούς πιλότου, επισημαίνοντας ότι δεν είναι δυνατόν να μην καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πάει καλά. Λένε για τους γονείς του ότι είναι αδύνατον να μην είχαν συνειδητοποιήσει πως το παιδί τους δεν στέκει στα καλά του, για την τελευταία φίλη του και για άλλους που θα ’πρεπε να ’χουν αναλάβει, τονίζουν, μια κάποια πρωτοβουλία. Κι εκεί ακούγεται ο αντίλογος. Πόσο εύκολο είναι για τους γονείς να πάνε να «δώσουν» το παιδί τους στην αστυνομία ή στον εργοδότη του ότι είναι επικίνδυνο για τη δουλειά που κάνει;

Οτι δεν μπορεί να πετάει αεροπλάνο άμα είναι αυτοκτονικός ή ότι δεν θα ’πρεπε να χειρουργεί, ξέρω γω, άμα ανακάλυπταν στην ντουλάπα του κομμένα, ταριχευμένα και ατάκτως επανασυνδεμένα με φρικαλέο τρόπο ζωάκια; Τι θα μπορούσε να κάνει η φίλη του πέρα απ’ το να ξεκόψει και να τον παρατήσει, να αφήσει δηλαδή τις παντρειές στην πάντα, και να κοιτάξει να συνεχίσει τη ζωή της; Πού αρχίζει και πού τελειώνει το ιατρικό απόρρητο; Αλλωστε η «τρέλα» μπορεί να βαρέσει κάλλιστα -και πιο εύκολα μάλιστα- και κάποιον στον πύργο ελέγχου και να βρεθεί ένας ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας που θα θεωρήσει την οθόνη με τις προσγειώσεις και τις απογειώσεις σαν videogame pacman με καταστροφές στόχων!

Οταν όμως η κοινωνική ψυχοπάθεια δεν περιορίζεται μόνο σε ατομικό επίπεδο, αλλά εκτείνεται και σε πολιτικό, αγκαλιάζοντας διάφορα στρώματα, ενίοτε δε και ολόκληρες χώρες, τι κάνεις; Ασε το τι γίνεται σε τριτοκοσμικές δικτατορίες τύπου Κιμ Γιονγκ Ουν ή Γιουνγκ Ιλ Μουνγκ, πώς τον λένε τέλος πάντων τον Βορειοκορεάτη, όπου ενώ πεθαίνουν της πείνας, λιμοκτονούν κυριολεκτικά, είναι υποχρεωμένοι να γελάνε μαζικά με την υπόλοιπη… παχύσαρκη ή ανορεξική ανθρωπότητα. Και γιατί να πάμε τόσο μακριά, συνέβαινε και δίπλα μας στην Αλβανία επί Χότζα. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση στην «πολιτισμένη» περίοδο της ανθρωπότητας η ναζιστική Γερμανία, όπου στη μέση της Ευρώπης ένας ολόκληρος λαός δεκάδων εκατομμυρίων παραφρόνησε και ακολούθησε σαν μεθυσμένος έναν επιεικώς σοσιαλ-παθή ηγέτη. Ο Χίτλερ δεν πήρε παρά μόνο ένα 33%, αν θυμάμαι καλά, αλλά στη συνέχεια ολόκληρη η χώρα ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ στην τρέλα του, κουρασμένη από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, τσακισμένη από την κρίση κ.λπ. κ.λπ.

Οι αιτίες είναι δευτερεύουσες σε σχέση με το αποτέλεσμα, ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ που ακολούθησε, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών την «ΨΩΝΙΣΕ» κανονικά ότι είναι «ΑΡΙΑ ΦΥΛΗ», ανώτερη όλων των άλλων, προορισμένη να κυριαρχήσει στην υφήλιο και στο σύμπαν ει δυνατόν. Κι όλα αυτά ξεκίνησαν μέσα σ’ ένα κανονικό δημοκρατικό καθεστώς! Οι Σοβιετικοί από την πλευρά τους έζησαν σε καθεστώς ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΟΣ δεκαετίες. Οι Κινέζοι, αφού μετά από μισό αιώνα κατάλαβαν ότι ο κομουνισμός τούς οδηγεί σε αφανισμό, το γύρισαν μια χαρά στον… σοσιαλ-καπιταλισμό και σώθηκαν. Μία… ντουζίνα λατινοαμερικανικές χώρες ξεκίνησαν για σοσιαλισμό και κατέληξαν σε κυνήγι θυσαυρού ειδών υγιεινής! Μετά από 50 χρόνια αριστερού τραγέλαφου στην Κούβα παίρνει μπρος… η αγορά ακινήτων καθώς καταρρέει ο φιντελισμός. Κι αλλού θέλουν να τον επανεφεύρουν; Λοιπόν, δεν είναι σύμπτωση!

Πολλοί λαοί στην Ιστορία νόμιζαν ότι… η υπόλοιπη υφήλιος δεν τους καταλαβαίνει… και τους υπονομεύει! Ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι δεν έβλεπαν πέρα απ’ τη μύτη τους.
Κι όταν καταστράφηκαν ξαφνικά ψάχναν να βρουν ότι τους έφταιγε οτιδήποτε άλλο πέρα από το κακό το μυαλό τους και το ριζικό τους. Αλλά άμα φτάσεις σ’ αυτό το επίπεδο, είναι πια πολύ αργά. Οσο δεν είναι, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όταν συμβαίνει κάτι κακό, όταν το βλέπουμε ότι πάμε για τον γκρεμό ή τα βράχια, πρέπει να βάλουμε τις φωνές και να αντιδράσουμε εγκαίρως. Να μην παραμυθιαζόμαστε ότι και τα βραχάκια έχουν την ομορφιά τους, λουλουδάκια, αλατάκι και αχιβάδες. Τα βράχια είναι βράχια. Επειδή δεν σου βγαίνει το όποιο όνειρό σου δεν πάει να πει ότι πρέπει να πάρεις όλον τον κόσμο στον λαιμό σου. Νομίζεις ότι πιλοτάρεις ενώ σαλτάρεις.

Πολλοί λαοί στην Ιστορία νόμιζαν ότι… η υπόλοιπη υφήλιος δεν τους καταλαβαίνει… και τους υπονομεύει! Ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι δεν έβλεπαν πέρα απ’ τη μύτη τους.
Κι όταν καταστράφηκαν ξαφνικά ψάχναν να βρουν ότι τους έφταιγε οτιδήποτε άλλο πέρα από το στραβό το μυαλό τους και το κακό το ριζικό τους. Αλλά άμα φτάσεις σ’ αυτό το επίπεδο, είναι πια πολύ αργά. Οσο δεν είναι, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όταν συμβαίνει κάτι κακό, όταν το βλέπουμε ότι πάμε για τον γκρεμό ή τα βράχια, πρέπει να βάλουμε τις φωνές και να αντιδράσουμε εγκαίρως. Να μην παραμυθιαζόμαστε ότι και τα βραχάκια έχουν την ομορφιά τους, λουλουδάκια, αλατάκι και αχιβάδες. Τα βράχια είναι βράχια